Η τέχνη ήταν πάντοτε το εύκολο θύμα, βιβλία κάηκαν, στίχοι και ποιήματα απαγορεύτηκαν, καλλιτέχνες διώχθηκαν κι εξορίστηκαν. Όσο πιο αυταρχικό ήταν το καθεστώς, τόσο πιο πολύ φοβόταν και τιμωρούσε την τέχνη. Αυτό ήταν κάποτε… ή μήπως ισχύει ακόμα και σήμερα;

Ένα έργο τέχνης μπορεί να διαβαστεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Ο καλλιτέχνης παραδίδει το έργο του και από εκεί και πέρα αρχίζει μια νέα πορεία που ουδείς μπορεί να ελέγξει. Η τέχνη λειτουργεί κάπως σαν ένας καθρέφτης, ερμηνεύεται στα μάτια σου ανάλογα με το δικό σου γνωστικό επίπεδο αλλά και τη στιγμή σου, δηλαδή σε ποια ψυχολογική κατάσταση σε βρίσκει.

Μπορεί να βλέπουμε το ίδιο έργο, τον ίδιο πίνακα, όμως να μας «μιλά» διαφορετικά. Στον έναν να λέει πολλά, στον άλλον τίποτα απολύτως.

Σε κάθε όμως περίπτωση, ο καλλιτέχνης εκφράζεται μέσα από την τέχνη του κι αυτό είναι ένα αναφαίρετο δικαίωμα των καλλιτεχνών. Δεν επιβάλλει κάποια άποψη, αποτυπώνει συναισθήματα, αντιλήψεις και όχι απαραίτητα τις δικές του. Εδώ ταιριάζει η ιστορία του Πικάσσο που όταν ερωτήθηκε από Γερμανό αξιωματικό αν εκείνος έκανε την Γκουέρνικα, του απάντησε «όχι, εσείς».

Οι ζωγράφοι μιλούν μέσα από τα έργα τους, μιλούν για όσα τους απασχολούν. Απευθύνουν ανοιχτό κάλεσμα, αν θέλεις, με δική σου βούληση, να πας σε μια ιδιωτική γκαλερί και να δεις το αποτέλεσμα.

Έχεις δικαίωμα να έχεις την άποψή σου για το έργο, έχεις δικαίωμα να μην σου αρέσει. Είναι θέμα αισθητικής άλλωστε. Έχεις το δικαίωμα να το συζητήσεις. Αυτό όμως που δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις και μάλιστα αποτελεί ποινικό αδίκημα, είναι να εξαπολύεις ρητορική μίσους εναντίον ενός προσώπου, να ξεστομίζεις δημόσια – υποκινώντας κι άλλους – απειλές κατά του συνανθρώπου σου, αυτόν τον συνάνθρωπο που η θρησκεία λέει να αγαπάς και να συγχωρείς.

Μια ρητορική μίσους, «όξος και χολή» που οδήγησε σε μια επίθεση στο σπίτι του ζωγράφου. Κι εδώ η είδηση δεν είναι το είδος ή η βιαιότητα της επίθεσης αλλά το γεγονός ότι κάποιος ή κάποιοι εντόπισαν τον προσωπικό χώρο ενός ανθρώπου και προχώρησαν σε παράνομες και απειλητικές ενέργειες.

Βαδίζουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια που απέχουν από τη δημοκρατία και όσα πρεσβεύει… Δεν υπερασπίζομαι τον Γαβριήλ, υπερασπίζομαι την τέχνη και κυρίως τη δημοκρατία.

Πολύ φοβάμαι ότι κάποιοι ξέρουν, και μάλιστα πολύ καλά, τι κάνουν. Καλά Χριστούγεννα και… καλή ψήφο!