Κάτι εξόχως πιο επικίνδυνο και ανησυχητικό για την ποιότητα της δημοκρατίας μας από το εξαρχής προβληματικό της λειτουργίας του, ανέδειξαν οι αντιδράσεις του Φορέα Κοινωνικής Στήριξης μετά την δημοσιοποίηση της έκθεσης της ελεγκτικής υπηρεσίας για τον τρόπο λειτουργίας και χρηματοδότησής του.

Όμως αρχίζοντας από τα αυτονόητα καλό είναι να ξαναειπωθεί, μήπως έτσι και εμπεδωθεί, πως ένα σύγχρονο και κυρίως κανονικό κράτος, δεν βασίζεται σε αναχρονισμούς άλλων δεκαετιών και άλλων καθεστώτων. Δεν μετατρέπει τους πολίτες σε επαίτες μιας φιλάνθρωπης Πρώτης Κυρίας που θα αποφασίζει κατά το δοκούν ποιους και πως θα σπονσάρει. Είναι υποχρέωση του κράτους να δημιουργήσει τέτοιες δομές που να διασφαλίζει με κοινωνικές πολιτικές την αξιοπρέπειά τους. Χωρίς να χρειάζονται ιδιωτικά ταμεία, ανώνυμοι δωρητές και ελεημοσύνη. Και κυρίως χωρίς να δημιουργούνται ηθικές και άλλες εξαρτήσεις. Των πολιτών απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση και κατ’ επέκταση εξάρτησης της κυβέρνησης απέναντι σε φιλάνθρωπους επιχειρηματίες.

Ήταν ένας θεσμός που θα έπρεπε να καταργηθεί προ πολλού. Όταν δηλαδή οι ιδιάζοντες λόγοι ίδρυσής του είχαν πλέον εξαλειφθεί. Και έστω κι αν η προηγούμενη κυβέρνηση δεν έβλεπε τον λόγο να το κάνει, θα ανέμενε κάποιος πως τους κινδύνους και τις παρανοήσεις που ενδεχομένως να δημιουργεί η ύπαρξη ενός τέτοιου αναχρονιστικού θεσμού θα τους αντιλαμβανόταν μία κυβέρνηση που επικαλέστηκε το νέο. Που υποσχέθηκε την διαφάνεια, τις σύγχρονες πρακτικές και κυρίως την αξιοκρατία για να εκλεγεί.

Όσοι όμως επιχείρησαν όλο αυτό το διάστημα να εξηγήσουν το προβληματικό της ύπαρξης ενός τέτοιους θεσμού, είτε απαξιώθηκαν, είτε επικρίθηκαν ως λαϊκιστές. Λαϊκιστές με κακές προθέσεις, με τάσεις μηδενισμού και φθόνου προς το φιλάνθρωπο έργο της Πρώτης Κυρίας. Αγνοώντας προφανώς πως η κυβέρνηση δεν έχει πλέον και την έξωθεν καλή μαρτυρία σε θέματα αξιοκρατίας και διαφάνειας.

Χρειάστηκε λοιπόν να δημοσιοποιηθεί η έκθεση του Γενικού Ελεγκτή για να εμπεδωθεί πως οι ανησυχίες δεν ήταν παράλογες για τις ιδιωτικές εισφορές που περιέργως εκτοξεύθηκαν επί διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη. Ιδιαίτερα όταν διαπιστώθηκε πως εταιρείες που ενώ διατηρούν οικονομικές δοσοληψίες και συμβόλαια με το κράτος, ύψους εκατομμυρίων ευρώ, κατά σύμπτωση επέλεξαν την ίδια περίοδο να κάνουν μεγάλες εισφορές στον Φορέα που χειρίζεται η Πρώτη Κυρία.

Όμως κάτι εξόχως πιο προβληματικό και πιο ανησυχητικό ανέδειξε όλη αυτή η συζήτηση του Φορέα και ξεπερνά το προβληματικό της ύπαρξής του. Ξεπερνά ακόμη και τα ευρήματα της ελεγκτικής υπηρεσίας. Έχει να κάνει με την επίσημη απάντηση του φορέα και τις προεκτάσεις της. Δεν είναι απλώς η έλλειψη ανοχής στην όποια κριτική. Είναι η ένταση και η ταχύτητα με την οποία αποδομείται όποιος επιχειρήσει βάσει της θέσεως του να ασκήσει έλεγχο σε αυτή την κυβέρνηση.

Κάτι πιο βαθύ λοιπόν ανέδειξε η ένταση με την οποία επικρίθηκε ο Γενικός Ελεγκτής επειδή έκανε την δουλειά του. Κατέδειξε πως πλέον δοκιμάζονται τα δημοκρατικά αντανακλαστικά. Μία αόρατη απειλή θα επικρέμεται πλέον περί ανάρμοστης συμπεριφοράς πάνω από τα κεφάλια ανεξάρτητων αξιωματούχων και θεσμών. Μία απειλή που επιχειρεί να φιμώσει την αντίθετη άποψη, να καταργήσει την διαφάνεια και την κριτική. Γιατί όσοι επιχειρήσουν να κάνουν την δουλειά τους, όσοι ζητήσουν διαφάνεια, είτε θα απαξιώνονται είτε θα τους αποδίδονται πολιτικά κίνητρα. Και υπονομεύοντας τον ρόλο τους, θα υπονομεύεται συνεχώς το κράτος δικαίου. Όλο αυτό είναι αναπόφευκτα προβληματικό για την δημοκρατία μας. Είναι η επιβεβαίωση ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός failed state.