Στις 14 Ιουνίου, με αφορμή τις επαφές του Προέδρου Χριστοδουλίδη στο Στρασβούργο αλλά και την επίσκεψη Ερντογάν στα κατεχόμενα, σημείωνα τα ακόλουθα σε ένα άρθρο υπό τον τίτλο «Δύο εικόνες, μια αλήθεια»:
«Όπως και νά ‘χουν τα πράγματα, καλή η προσπάθεια του Προέδρου να ανταλλάξει «δώρα» της ΕΕ προς την Τουρκία έναντι μιας πιο θετικής στάσης στο Κυπριακό. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι ο Ερντογάν έχει πολύ ισχυρότερα χαρτιά να παίξει από αυτό του Κυπριακού. Η αποδοχή της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, οι σχέσεις με τη Ρωσία, η ειλικρινής επιστροφή στις δυνάμεις της δυτικής συμμαχίας είναι χαρτιά που μπορούν να του εξασφαλίσουν πολύ περισσότερα από αυτά που πιστεύει ότι μπορεί να του προσφέρει ο κ. Χριστοδουλίδης».
Μέσα σε λίγες ώρες, ο Ερντογάν ανέτρεψε όλα τα δεδομένα και άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της τουρκικής πολιτικής. Δέχθηκε με τιμές τον Ζελένσκι, του παρέδωσε τους Αζοφίτες αξιωματικούς ακυρώνοντας μονομερώς συμφωνία του με τη Μόσχα, δήλωσε ότι η Ουκρανία θα πρέπει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, συζήτησε την πώληση drones στον ουκρανικό στρατό και... με μια αιφνιδιάστικη κίνηση ήρε όλες τις ενστάσεις που είχε για την ένταξη της Σουηδίας στη Βορειοατλαντική συμμαχία. Οι γνωστές και μονίμως επιφανειακές αναλύσεις των Ελλήνων «ειδικών», θα εξαντληθούν για ακόμα μια φορά σε προσεγγίσεις του τύπου «ανατολίτικο παζάρι από τον σουλτάνο», «τα πήρε όλα πάλι ο Ερντογάν» κτλ. Ουδείς θα αντιληφθεί ότι ο Ερντογάν έκανε απλώς αυτό που κάνουν πάντα οι Τούρκοι. Πατάνε σε δύο βάρκες μέχρις ότου είναι βέβαιοι ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο χαμένος σε μια διαμάχη. Η ιστορική μελέτη της τουρκικής στάσης στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι ο Ερντογάν απλώς αντιγράφει τους προκάτοχούς του. Είναι αρκετό να θυμηθούμε ότι η Τουρκία κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία -μετά τη μακρά περίοδο της επιτήδειας ουδετερότητάς της- στις 23 Φεβρουαρίου 1945!! Όταν όλα, δηλαδή, είχαν κριθεί...
Σήμερα λοιπόν ο Ερντογάν αντιλαμβάνεται ότι η Ρωσία έχασε τον πόλεμο με τη Δύση και ότι ποτέ ξανά, στο προβλεπτό τουλάχιστον μέλλον, δεν θα έχει την ισχύ που είχε πριν από την εισβολή στην Ουκρανία. Και τι πιο λογικό, να πάει με τους νικητές...
Μετά από κάθε Μεγάλο Πόλεμο (και τέτοιος είναι σήμερα το Ουκρανικό), οι νικητές επανασχεδιάζουν τον κόσμο. Και τον επανασχεδιάζουν όχι με μακρές διπλωματικές διεργασίες αλλά με επιτακτικές ρυθμίσεις. Σε αυτό το πλαίσιο θα δούμε ενδεχομένως σύντομα να μπαίνουν θέματα που μας αφορούν άμεσα: Αιγαίο, Μεσόγειος, Κυπριακό, πλουτοπαραγωγικοί πόροι της περιοχής. Το μεγάλο ζητούμενο είναι το κατά πόσο εμείς είμαστε έτοιμοι να μπούμε σε αυτό το μεγάλο παιχνίδι και να διεκδικήσουμε με ρεαλισμό ένα πιο ασφαλές και βιώσιμο μέλλον, αξιοποιώντας συμφέροντα και συμμαχίες, ή θα παραμείνουμε προσκολλημένοι στη μικροπολιτική που ως ερασιτέχνες του είδους συνηθίσαμε να ακολουθούμε.
Διότι, εδώ που τα λέμε, όταν η Ιστορία ξαναγράφεται, το να εξαντλείται κάποιος στον διορισμό ενός ή δύο απεσταλμένων που «θα συνεχίσουν από εκεί που μείναμε», το λιγώτερο που αποκαλύπτει είναι παντελής έλλειψη επαφής με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.
