Ας είμαστε ειλικρινείς, είναι γελοίο αυτό που συμβαίνει με τα ενοίκια. Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι που ξεκίνησε τους τελευταίους μήνες, ούτε κάτι που και πάλι θα ρίξουμε την ευθύνη όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, στον πόλεμο της Ουκρανίας, αλλά κάτι βαθύτερο με πολλές διαφορετικές αιτίες. Έγιναν προσπάθειες από μεριάς πολιτείας, δε λέω, αλλά η μπάλα χάθηκε εκεί που άρχισε η αλόγιστη χρήση της έννοιας «ελεύθερη αγορά».
Δεν είναι ένα θέμα που αφορά μόνο τους νέους και τα νεαρά ζευγάρια. Η παθογένεια αυτή είναι κάτι που επηρεάζει κάθε μικρομεσαίο... Κάθε «μικρό» αυτής της κοινωνίας που δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τη δική του στέγη για το «α,β» λόγο. Κάθε μεροκαματιάρη, των 840, κάθε ζευγάρι με μισθούς πείνας, κάθε οικογενειάρχη, κάθε μικροεπιχειρηματία που παλεύει να επιβιώσει στον ανταγωνισμό, κάθε έναν από αυτούς που «μετρούν τα ψιλά» τους στο τέλος του μήνα.
«Διαμέρισμα δυάρι, έξω από το κέντρο χωρίς έπιπλα 850,900,1200 ευρώ. Μισθός 1000 ευρώ.» Με την άφιξη δε των ξένων επενδυτών, τα 1500 τα έχεις σίγουρα στο τσεπάκι. Άλλο το ρεύμα, το νερό, τα κοινόχρηστα, τα λειτουργικά έξοδα ενός σπιτιού, το σούπερ μάρκετ, η βενζίνη, τα έξτρα σου και τα έκτακτα του μήνα.
Η ανελέητη εκμετάλλευση αυτή λοιπόν όποιου έχει ένα σπίτι προς ενοικίαση δεν οριοθετείται πλέον σε συναισθηματισμούς, ούτε σε ανθρωπιά. Όταν ένας ιδιοκτήτης μπορεί να ενοικιάσει ένα διαμέρισμα σε διπλάσια τιμή απ’ ότι πριν 5-6 χρόνια, σεφέστατα και θα το πράξει. Όταν οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί που διαμένουν στη Λεμεσό, ενοικιάζουν ένα διαμέρισμα για 1500 ευρώ, γιατί μετά ο ιδιοκτήτης να ρίξει την τιμή για τους υπόλοιπους; Όταν ο «Σκαλιώτης» μετά την έναρξη λειτουργίας του νέου εμπορικού κέντρου στην πόλη (που έχουν σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου - να σημειωθεί αυτό), την είδε κάτι παραπάνω και ενοικιάζει ένα ακίνητο από 500 ευρώ σε 900 και 1000. Όταν στην Λευκωσία, που οι επιλογές είναι και θα έπρεπε να είναι περισσότερες ως Πρωτεύουσα, δε βρίσκεις μονάρι κάτω των 500 ευρώ, τότε ναι υπάρχει πρόβλημα. Όταν σπίτια σε κτήρια 20,30 χρόνων κοστολογούνται τόσα και ενοικιάζονται άλλα τόσα, τότε ναι και πάλι υπάρχει πρόβλημα.
Που σταματάει λοιπόν η έννοια της ελεύθερης αγοράς; Πώς θα μπουν όρια και φραγμοί; Δεν είμαστε Ντουμπάι. Ας το καταλάβουμε πριν να είναι αργά. Δεν έχουμε τις υποδομές. Δεν έχουμε ούτε καν τις προδιαγραφές. Ας κατέβουμε λοιπόν από το καλάμι μας πριν μας «καβαλήσουν» αυτοί οι άλλοι...
