Πόνο, συγκλονισμό, αλλά και ένα δυνατό αισιόδοξο μήνυμα περιλαμβάνει η μαρτυρία της 26χρονης Γεωργίας στο alphanews.live για την περιπέτεια υγείας που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Με αφορμή τα αλεπάλληλα τροχαία ατυχήματα, η αναγνώστρια επικοινώνησε με την ιστοσελίδα μας για να κατεθέσει την προσωπική της ιστορία και να συμβάλει με τον δικό της τρόπο στην πρόληψη και αντιμετώπιση του φαινομένου των οδικών συγκρούσεων, που πολλές φορές καταλήγουν μοιραίες για τους εμπλεκόμενους.
Όπως αναφέρει, ενεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα σε ηλικία 24 ετών και διανύοντας τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της, το οποίο την καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι.
Διαβάστε την συγκλονιστική ιστορία της νεαρής γυναίκας από την επαρχία Λεμεσού:
Σεπτέμβριος 2017..
Μόλις είχα επιστρέψει απο το ταξίδι του μέλιτος. Ένα ταξίδι ονειρικό που συνεχώς με κατέκλυε το άγχος αν όλα είναι καλα.. όπως βλέπετε μόλις είχα μάθει πως ήμουν έγκυος 10 εβδομάδων...
Όλα κύλησαν ομαλά.. Επιστρέψαμε και την επόμενη κιόλας μέρα πήγα στον γυναικολόγο. Το μωράκι μου υγιέστατο. Πήρα την πρώτη 3d φωτογραφία του που φαίνονταν καθαρά κάποια χαρακτηριστικά του και την έδειχνα με περηφάνια σε όλους, συγγενείς , συναδέλφους και φίλους.
Αφου είχα επιστρέψει κανονικά και υγιής, πήγα κανονικά στη δουλειά μου. Απογευματινή βάρδια 14:00-22:00. Πέρασαν οι ώρες και περίμενα με ανυπομονησία να επιστρέψω στο σπίτι. Βλέπετε στην αρχή της εγκυμοσύνης ένα από τα συμπτώματα είναι το να θες να κοιμηθείς αρκετές ώρες.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα την διαδρομη μου. Μια διαδρομή που έκανα καθημερινά, 15 λεπτά δρόμος για το σπίτι μου. Μα ξαφνικά σταμάτησαν όλα.
Βλέπετε καμιά φόρα τα πράγματα δεν είναι όπως τα περιμένουμε. Ένα αυτοκίνητο με τουρίστες μπέρδεψε τις λωρίδες και οδηγουσε στην αντίθετη λωρίδα.
Η σύγκρουση ήταν μετωπική. Η σύγκρουση ήταν δυνατή. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι συνέβη. Προσπαθούσα να βγω απο το αυτοκίνητο και δεν μπορούσα. Η μόνη μου έγνοια το μωράκι μου. Πώς γίνεται από τόσο δυνατή σύγκρουση να είναι καλά ? Η μόνη ερώτηση που έκανα συνεχώς στον εαυτό μου. Δεν με ένοιαζε για μένα. Δεν ένιωθα πόνο..
Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον άντρα μου και μετά το αφεντικό μου. Για καλή μου τύχη σε έναν δρόμο που μπορεί να μην περάσει αυτοκίνητο για ώρες, εκείνη την μέρα είχα αυτοκίνητο ακριβώς πίσω μου. Προσπάθησαν και με έβγαλαν από το αυτοκίνητο από την πλευρά του συνοδηγού , χωρίς κάποια βοήθεια από ειδικούς (που αυτό είναι λάθος). Με ξάπλωσαν στο δρόμο και περίμενα το ασθενοφόρο. Προσπαθούσα να μην πονάω... Με μετέφεραν σε ιδιωτική κλινική. Δεν ήθελα να με εξετάσουν εμένα, αλλά το μωρό μου πρώτα. Περίμενα να ακούσω πως ειναι ζωντανο. Άκουσα καρδούλα. Το μωράκι μου ήταν καλά ...εγώ από την άλλη όχι.
Συντριπτικά κατάγματα και στα δύο πόδια. Οι γιατροί να μην μπορούν να εξηγήσουν στους δικούς μου ακριβώς τι θα συνέβαινε.
Την επόμενη μέρα χειρουργείο και καθηλωμένη στο κρεβάτι. Η πιο ωραία περίοδος μια γυναίκας, η εγκυμοσυνη της, για μένα ήταν ένας αγώνας για να περπατήσω ξανά . Πέρασα μια διαδρομή μηνών να προσπαθώ . Μια δύναμη που αντλούσα απο το κοριτσάκι μου. Ναι το μωράκι μου είναι κοριτσάκι!!
Πώς μπορείς να πεις σε μια γυναίκα νιόπαντρη, έγκυο πως δεν θα μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί? Ένιωθα σαν βάρος 24 χρόνων και να πρέπει να με κάνουν μπάνιο, να πρέπει να ανακοινώνω σε όλους πως θέλω να πάω τουαλέτα, να με ντύνουν και να με φροντίζουν. Συνεχώς σκεφτόμουνα πως γίνεται να γίνω μητέρα ενώ τα βασικά δεν μπορώ να τα κάνω μόνη μου;
Δύο μήνες σχεδόν σε καροτσάκι. 2 μήνες με το Π και 2 μήνες με πατερίτσες. Αρκετοί μήνες φυσιοθεραπείας. Μέχρι και τον έβδομο μήνα της εγκυμοσυνης μου και ακόμα μετά την γέννα.
Και βγήκα νικήτρια. Στέκομαι στα δυο μου πόδια. Μπορώ να περπατώ μπορώ να κάνω πράγματα που τα θεωρούσα δεδομένα ενώ δεν είναι.
Στην αρχή έλεγα γιατί σ' εμένα; Αλλά αλήθεια γιατί όχι σε μένα; Ο Θεός στέλνει στους ανθρώπους τον σταυρό που μπορούν να κουβαλήσουν, για μένα αυτός ο σταυρός ήταν πέρα από τις δυνάμεις μου .
Βλέπετε όμως δεν ήμουν μόνη μου. Τον σηκώσαμε όλοι μαζί τον σταυρό αυτό, εγώ , η κόρη μου, ο σύζυγός μου, η μαμά μου, οι συγγενείς μου, οι φιλοι μου… και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Μπορεί να μην μπορώ να τρέξω πλέον, μπορεί να κουραζόμαι πιο ευκόλα από τους υπόλοιπους αλλά θεωρώ τον εαυτο μου νικητή.
Είμαι περήφανη που τα κατάφερα και πλέον μπορώ να περπατώ με καμάρι δίπλα απο την κόρη μου!!!
Γι αυτό, μην τα παρατάτε ποτέ! Στο τέλος, μετά από κάθε βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο!
Σημείωση: Το alphanews.live κατέχει τα προσωπικά στοιχεία της νεαρής γυναίκας τα οποία δεν δημοσιοποιούνται κατόπιν δικής της επιθυμίας
