Μια συγκλονιστική, γραπτή κατάθεση ψυχής απέστειλε στο AlphaNews.Live αναγνώστης που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Άνδρα που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 19 Νοεμβρίου. Μιλά για τη βία που υπέστη από τη σύντροφο του και τις ψυχολογικές και σωματικές επιπτώσεις που υπέστη, ενώ περιγράφει πως κατάφερε να ξεφύγει από την προβληματική σχέση. Στέλνει επίσης μήνυμα σε άλλους άνδρες που βιώνουν την ίδια κατάσταση.

Διαβάστε την επιστολή του αναγνώστη:

Σήμερα είναι Ημέρα του Άντρα.
Μια ημέρα που υποτίθεται πως μιλάμε για δύναμη, για σιγουριά, για το «όλα καλά».
Αλλά εγώ δεν μπορώ να μιλήσω για τίποτα από αυτά.

Σήμερα θέλω να μιλήσω για το κομμάτι του άντρα που δεν βλέπει κανείς.
Το κομμάτι που πονάει.
Το κομμάτι που σιωπά.
Το κομμάτι που γονατίζει μέσα σε μία σχέση που τον τρώει από μέσα.

Γιατί αυτό ακριβώς έζησα.

Δεν ψάχνω να κατηγορήσω κανέναν.
Δεν ψάχνω εκδίκηση, ούτε δικαίωση.
Ψάχνω μόνο να ακουστώ, γιατί για πολύ καιρό δεν άκουγα ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό.

---

Η αγάπη μου ξεκίνησε σαν φως… και τελείωσε σαν σκιά

Στην αρχή έδωσα ό,τι είχα.
Απόλυτη αγάπη.
Ενδιαφέρον.
Φροντίδα.
Όνειρα.
Και μια καρδιά που πίστευε αφελώς ότι αν αγαπήσεις αρκετά, όλα γιατρεύονται.

Ξυπνούσα κάθε πρωί με μια σκέψη:
«Πώς θα την κάνω να χαμογελάσει σήμερα;»

Αυτό ήταν το καύσιμο μου.

---

Και μετά άρχισαν οι ρωγμές… μικρές στην αρχή, βαθιές στο τέλος

Ξεκινώντας από μικροπαρεξηγήσεις που φάνταζαν ασήμαντες, οι καυγάδες μεγάλωναν.
Άδικες κατηγορίες.
Φωνές.
Ένταση.
Καταστάσεις που δεν είχαν νόημα, αλλά γίνονταν βουνό.

Και εγώ;
Κάθε φορά πατούσα «επανεκκίνηση».
Κάθε φορά συγχωρούσα.
Κάθε φορά πίστευα ότι ήταν η τελευταία φορά.

Αλλά δεν ήταν.

---

Μέχρι που η αγάπη έγινε φόβος

Δεν θέλω να περιγράψω λεπτομέρειες.
Όχι από φόβο, αλλά από σεβασμό σε εμένα.
Θα πω μόνο τούτο:

Υπήρξαν στιγμές που δεν αναγνώριζα τον άνθρωπο απέναντί μου.

Λεκτική βία.
Σωματική βία.
Απειλές.
Εξάρτηση.
Σιωπή.

Κάθε μέρα έσπαγα λίγο ακόμη.
Κάθε μέρα έβαζα τα κομμάτια μου στη θέση τους.
Και κάθε μέρα έσπαγα ξανά.

Έχασα τον εαυτό μου δεν με καταλάβαινε κάνεις ότι ήμουν εγώ, κλείστηκα στον εαυτό μου και δεν με καταλάβαινα και οι γύρω μου ότι ήμουν εγώ

---

Το πιο δύσκολο; Ότι κανείς δεν πίστευε ότι ένας άντρας μπορεί να πονάει έτσι

Γιατί όταν είσαι άντρας, όλοι υποθέτουν ότι είσαι «δυνατός».
Ότι δεν κλαις.
Ότι δεν φοβάσαι.
Ότι αν σε πληγώσουν, το αντέχεις.

Κι όμως…

Κάποια στιγμή δεν το άντεξα πια.
Έφτασα στο σημείο να μην αναγνωρίζω τη ζωή μου.
Ένιωθα μικρός, αδύναμος, σιωπηλός.

Και τότε είπα το πιο δύσκολο «τέλος» της ζωής μου.

---

Αυτό το τέλος όμως ήταν η αρχή μου

Όταν βγήκα από αυτή τη σχέση, ήμουν κουρέλι.
Αλλά για πρώτη φορά μετά από καιρό, μπορούσα να αναπνεύσω λίγο λίγο.

Ακόμη μετά το τέλος υπήρξαν εντάσεις, πιέσεις, ίσως προσπάθειες να με τραβήξουν ξανά πίσω.
Αλλά κάτι μέσα μου είχε ήδη αλλάξει.

Είπα:
«Φτάνει. Δεν θα ζω άλλο κρυμμένος στη σκιά κάποιου άλλου.»

---

Αυτό το κείμενο είναι για εσένα, άντρα που διαβάζεις τώρα

Αν ζεις κάτι παρόμοιο, άκου με:

Δεν είσαι αδύναμος.
Δεν είσαι μόνος.
Δεν είσαι υπερβολικός.
Δεν είσαι τρελός.

Και το πιο σημαντικό:
Δεν φταις εσύ για τη βία που δέχεσαι.

Μίλα.
Μίλα έστω σε έναν άνθρωπο.
Μίλα πριν γίνει πολύ αργά.
Μίλα για να σωθείς.
Μίλα για να αναπνεύσεις.
Μίλα για να θυμηθείς ποιος είσαι.

Η ανδρική δύναμη δεν μετριέται με το πόσα αντέχεις.
Μετριέται με το αν βρίσκεις το θάρρος να πεις:
«Φεύγω για να σώσω τον εαυτό μου».

---

Σε όλους τους άντρες εκεί έξω: Χρόνια Πολλά.

Και κυρίως, χρόνια αληθινά.

Ένας άγνωστος άντρας,
που έσπασε, αλλά προσπαθεί να σταθεί ξανά.