Της Δήμητρας Μακρυγιάννη,
Το μεταλλείο αυτό που έγινε κατάρα αυτό που το θέατρο κι ο κινηματογράφος, το μυθιστόρημα και το τραγούδι έπλεξαν αραχνιασμένους πέπλους γύρω απ` τη σκοτεινή του ύπαρξη.
Ένα ποίημα του Κώστα Μόντη, σκαλισμένο πάνω σε μία πέτρα τοποθετημένη έξω από το μεταλλείο της Κοκκινόγιας, έμελλε να είναι προφητικό για το σημείο της φρίκης.
Ως μια υπόγεια πολιτεία βυθμισμένη στο νερό περιγράφει το φρεάτιο του τρόμου ο διευθυντής του Τμήματος Γεωολογικής Επισκόπησης. Το νερό φτάνει μέχρι και το βουνό, λέει...
Κώστας Κωνσταντίνου, Διευθ. Τμ. Γεωλογικής Επισκόπησης
"Υπάρχει ένα μεγάλο υπόγειο σύστημα από στοές, γαλαρίες, μεγάλες ή και μικρές."
"Ολόκληρο το υπόγειο μεταλλείο είναι πλημμυρισμένο."
"Είναι γεμάτο με 120 μέτρα νερό αυτή τη στιγμή."
"Μιλάμε για τεράστιες ποσότητες νερού."
H κάμερα του Alpha είχε βρεθεί πριν από μερικούς μήνες στο συγκεκριμένο σημείο καταγράφοντας την σκοτεινή ομορφιά του μεταλλείου.
Το μεταλλείο που κουβαλά ιστορία 3.000 χρόνων, έζησε στιγμές οικονομικής άνθησης αλλά και συνθήκες σχεδόν σκλαβιάς αφού οι ώρες εργασίας και οι χαμηλοί μισθοί έκαναν τη ζωή των εργαζομένων πολύ δύσκολη. Άρχισε τη λειτουργία του το 1950 και έκλεισε το 1979.
Το μετάλλευμα εξορυσσόταν μέσα από υπόγειες στοές. Το πηγάδι είχε δύο κουβούκλια και δίπλα του υπήρχε το δωμάτιο ελέγχου και επικοινωνίας με τις δύο στοές.
Στα έγκατα της γης θάφτηκαν πριν πολλά χρόνια και δύο εργάτες της Κοκκινόγιας. Ο επιστάτης Κώστας, πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία, και ο τεχνικός διευθυντής της εταιρείας μεταλλορυχείας Ευγένιος. Το μεταλλείο όμως Μιτσερού στιγματίστηκε κι από άλλους θανάτους...στη σύγχρονη εποχή.
