Mε μια συγκινητική ανάρτηση, η Διεύθυνση του Γενικού Νοσοκομείο Αμμοχώστου αποχαιρετά τον τελευταίο ασθενή κορωνοϊού που νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο αναφοράς και πήρε χθες εξιτήριο.
Με δάκρυα χαράς αποχαιρετίσαμε σήμερα τον τελευταίο ασθενή που νοσηλεύθηκε στο νοσοκομείο μας με κορωνοϊό. Δάκρυα χαράς γιατί ακόμα ένας συνάνθρωπος μας κατάφερε να βγει νικητής από αυτή την δύσκολη μάχη και συνάμα δάκρυα ανακούφισης που αυτή η μάχη έφτασε στο τέλος.
Μας επέλεξαν ως νοσοκομείο αναφοράς για να φέρουμε εις πέρας ένα δύσκολο έργο. Μας εμπιστεύτηκαν. Δεν γνωρίζαμε τις δυσκολίες και τις συνέπειες που θα είχε όλο αυτό, αλλά αποδεχτήκαμε αυτήν την πρόκληση, γιατί η υγεία των συνανθρώπων μας είναι το πρώτο μας μέλημα. Ο επαγγελματισμός και η άρτια εκπαίδευση του προσωπικού μας, απέδειξαν ότι αξίζαμε αυτήν την εμπιστοσύνη. Και ναι, τα καταφέραμε.
Οι βάρδιες ήταν δύσκολες και οι ώρες ατέλειωτες. Και μετά τις ατέλειωτες ώρες, ήρθαν οι ατέλειωτες μέρες μακριά από τις οικογένειες. Χωρίς την αγκαλιά, το φιλί και το χάδι, που τόση ανάγκη είχαν αυτές τις δύσκολες ώρες οι άνθρωποι της πρώτης γραμμής, από τους δικούς τους ανθρώπους. Γιατί, αυτό επέλεξαν αρκετοί να κάνουν. Να μείνουν μακριά από τους δικούς τους για να τους προστατεύσουν, νοσταλγώντας όμορφες στιγμές και προσδοκώντας για τις καλύτερες που θα έρθουν.
Είμασταν δυνατοί και δεν λυγίσαμε, ούτε ακόμα όταν άτομα από το προσωπικό μας, αγαπημένοι συνάδελφοι που για χρόνια εργαζόμαστε στους ίδιους χώρους, μολύνθηκαν με τον ιό. Στεναχωρηθήκαμε μεν, αλλά αυτό μας έδωσε δύναμη να συνεχίσουμε και να τα καταφέρουμε, γιατί το οφείλαμε σε αυτούς τους ανθρώπους.
Πέραν από τον επαγγελματισμό που επεδείκνυε καθημερινά το προσωπικό μας παρέχοντας την καλύτερη φροντίδα προς τους ασθενείς μας, έδειξε και την ανθρώπινη του πλευρά. Και αυτήν την πλευρά την είχαν περισσότερο ανάγκη οι ασθενείς μας, που από την μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν απομονωμένοι σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Τα μηνύματα που γράφαμε στο τζάμι της εντατικής για τον Χρίστο από την οικογένεια και τους φίλους του, του έδωσαν δύναμη να βγει νικητής. Η βοήθεια προς τον κύριο Αντρέα, που δεν τα πήγαινε καλά με την τεχνολογία, να δει τους δικούς του για λίγο μέσα από ένα τάμπλετ, τον γέμιζε χαρά που σκέπαζε για λίγο την μοναξιά του. Μια γλυκιά κουβέντα, ένα αστείο, μια έκπληξη για τα γενέθλια, ήταν βάλσαμο στην ψυχή τους. Κι αυτό το εισπράτταμε με τα δάκρυα συγκίνησης και τα ατέλειωτα ευχαριστώ τους, κάθε φορά που ένας από αυτούς, καταχειροκροτούμενος αποχωρούσε από το νοσοκομείο.
Σημαντική ήταν η στήριξη του κόσμου καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα μας. Τα μηνύματα που παίρναμε, η προσφορά οποιασδήποτε βοήθειας χρειαστήκαμε, οι δωρεές που έγιναν προς το νοσοκομείο σε ιατρικό εξοπλισμό και αναλώσιμα, οι όμορφες ζωγραφιές των μικρών παιδιών. Όλοι προσέτρεξαν να προσφέρουν ότι μπορούσαν, προμήθειες, προστατευτικό εξοπλισμό ακόμα και την σίτιση του προσωπικού κατά τις βάρδιες. Θέλουμε να εκφράσουμε τις θερμές μας ευχαριστίες προς όλους τους Δήμους, Κοινότητες, Συνδέσμους, Οργανωμένα Σύνολα, επιχειρήσεις και τους απλούς πολίτες που ήταν όλοι δίπλα μας και με την προσφορά τους βοήθησαν στο έργο μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλουμε στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που επιτάχθηκε από τον ιδιωτικό τομέα καθώς και στο προσωπικό που μετακινήθηκε από άλλα δημόσια νοσηλευτήρια, για να ενισχύσει το δυναμικό μας. Είχαμε μια άψογη συνεργασία και να ξέρετε ότι η προσφορά σας ήταν πολύτιμη.
Συγχαρητήρια σε όλο το προσωπικό του νοσοκομείου μας, που για άλλη μια φορά μας έκανε περήφανους. Με ζήλο και με αυταπάρνηση, με ηθικό πάντα ακμαίο, όλοι μαζί φέραμε εις πέρας ένα δύσκολο έργο.
Και τώρα, ακόμα πιο δυνατοί συνεχίζουμε!!!
