Bαθιά θλίψη για τον θάνατο της Καλλιόπης Σπύρου εκφράζει το Γυναικείο Κίνημα ΠΟΓΟ και την χαρακτηρίζει ως «τη μεγάλη φωνή της Κύπρου μας, μια γυναίκα της τέχνης και του λαού.»

Σε ανακοίνωση αναφέρει ότι «για εμάς στο Γυναικείο Κίνημα ΠΟΓΟ, η Καλλιόπη δεν ήταν μόνο σύμβολο του κυπριακού τραγουδιού.»

«Με την παρουσία και τις ερμηνείες της τίμησε πολλές εκδηλώσεις της Οργάνωσής μας, χαρίζοντας συγκίνηση, περηφάνια και δύναμη. Έγινε η φωνή που ένωνε μνήμη και αγώνα, τέχνη και κοινωνική δικαιοσύνη.»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Έφυγε» από τη ζωή η Καλλιόπη Σπύρου, η σπουδαία φωνή της Κύπρου

Διαβάστε αυτούσια την ανακοίνωση:

«Με βαθιά θλίψη αποχαιρετούμε την Καλλιόπη Σπύρου — τη μεγάλη φωνή της Κύπρου μας, μια γυναίκα της τέχνης και του λαού.

Γεννημένη στην Κυθραία το 1932, βίωσε από νωρίς δυσκολίες και μετεγκαταστάθηκε παιδί ακόμη στη Λευκωσία. Το ταλέντο της αναδείχθηκε στα σπλάχνα του Λαϊκού Κινήματος, όταν στα δεκατέσσερά της χρόνια έγινε μέλος της χορωδίας των Λαϊκών Οργανώσεων Λευκωσίας. Σύντομα έγινε σολίστ υπό τον μαέστρο Ζαχαρία Χαβά, συνεχίζοντας σπουδές στη Μουσική Ακαδημία του Γιώργου Αρβανιτάκη. Μέσα σε χρόνια που οι κοινωνικές προκαταλήψεις υψώνονταν σαν τείχη απέναντι στις γυναίκες του καλλιτεχνικού χώρου, η Καλλιόπη Σπύρου τόλμησε να τα γκρεμίσει. Με τη φωνή, το θάρρος και την αφοσίωσή της, άνοιξε δρόμους και έδωσε φωνή σε όλες τις γυναίκες του πολιτισμού της Κύπρου, χαράζοντας μια πορεία που παραμένει φάρος έμπνευσης.

Η προσφορά της δεν περιορίστηκε ποτέ μόνο στον πολιτισμό. Από το 1948, η Καλλιόπη Σπύρου εντάχθηκε στις γραμμές του ΑΚΕΛ και στάθηκε ενεργό μέλος του λαϊκού κινήματος, αναπτύσσοντας πλούσια δράση.  Ήταν γυναίκα της τέχνης, αλλά και της πρώτης γραμμής στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Το 1952, μαζί με άλλες ατρόμητες αγωνίστριες, φυλακίστηκε από τους Βρετανούς αποικιοκράτες για τη συμμετοχή της στις μαχητικές διαδηλώσεις στη Λευκωσία, ενάντια στην εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη. Έμεινε στην ιστορία ως παράδειγμα γυναίκας που η φωνή της αντηχούσε εξίσου δυνατά στη σκηνή και στον δρόμο του αγώνα.

Καθοριστική υπήρξε η μακρόχρονη συνεργασία της με τον Αχιλλέα Λυμπουρίδη — σχέση που σφράγισε το έντεχνο κυπριακό τραγούδι και έφερε ερμηνείες σε στίχους γνωστών Κυπρίων ποιητών όπως ο Β. Μιχαηλίδης, ο  Δ.  Λιπέρτης, ο Τ. Ανθίας, ο Θ. Πιερίδης, ο Μ.  Πασιαρδής, ο Κ. Μόντης, η Ευγ. Παλαιολόγου Πετρώνδα. Συνεργάστηκε και με τον Αρμάνδο Τζιοζεφέν.

Πρωτοεμφανίστηκε τηλεοπτικά στο ΡΙΚ το 1964 και ακολούθησαν οι πρώτοι δίσκοι το 1966 («Ματσικόριδον», «Βρύσην», «Βούττημαν ήλιου», «Γαινεκάτον»). Εκπροσώπησε την Κύπρο σε διοργανώσεις στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λονδίνο, Μόσχα, Ρουμανία και Βουλγαρία, αφήνοντας παντού το αποτύπωμα της κυπριακής ψυχής. Ανέπτυξε επίσης σημαντικές συνεργασίες με τον Γιώργο Κοτσώνη,  τον Μάριο Τόκα, τον Αντρέα Αρτέμη ενώ βρέθηκε στη σκηνή με τον Μίκη Θεοδωράκη και το Γιάννη Ρίτσο.

Η φωνή της — λυρική, μεταλλική, ανεπίληπτη — σφράγισε ερμηνείες που αγαπήθηκαν από τον κόσμο: «Μαύρα μάθκια», «Η Μαρικκού», «Η Δροσούλα», «Η Αππωμένη» και τόσα άλλα. Το 2019 τιμήθηκε από την Κ.Ε ΑΚΕΛ με το Βραβείο «Τεύκρου Ανθία – Θοδόση Πιερίδη» για τη συνολική προσφορά της στον πολιτισμό.

Για εμάς στο Γυναικείο Κίνημα ΠΟΓΟ, η Καλλιόπη δεν ήταν μόνο σύμβολο του κυπριακού τραγουδιού. Με την παρουσία και τις ερμηνείες της τίμησε πολλές εκδηλώσεις της Οργάνωσής μας, χαρίζοντας συγκίνηση, περηφάνια και δύναμη. Έγινε η φωνή που ένωνε μνήμη και αγώνα, τέχνη και κοινωνική δικαιοσύνη.

Όπως δήλωσε σε συνέντευξη της στο περιοδικό «Κυπρία», το 1987: «Αν αρνηθείς τη γλώσσα σου και τη μουσική σου, είναι σαν να ξεχνάς τον ίδιο σου τον εαυτό.» Η παρακαταθήκη της θα παραμένει οδηγός: να αγαπούμε τον πολιτισμό μας, να αγωνιζόμαστε με πείσμα και επιμονή, ιδιαίτερα σε δύσκολους καιρούς και να κρατούμε ζωντανή την ελπίδα. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους της.»