Τη συγκλονιστική ιστορία του διηγείται στο AlphaNews.Live ο Πέτρος Στυλιανού, ένας Κύπριος ποδηλάτης ο οποίος νίκησε τον καρκίνο, ενώ του έδιναν μόλις 10% πιθανότητες για να ζήσει.

Ο Πέτρος μας πάει πίσω στο 2011. Στην εποχή που η καθημερινότητά του, ήταν ανέμελη. Κάτι που άλλαξε, όταν ξαφνικά άρχισε να έχει έντονους πόνους και κάψιμο στο στομάχι. Στην αρχή δεν έδωσε σημασία, ωστόσο αφού με το πέρασμα του χρόνου συνέχισε να υποφέρει, μια ξαδέρφη του γιατρός, τον έπεισε να κάνει εξετάσεις.  Ήρθε η μέρα που ο Πέτρος επισκέφθηκε το νοσοκομείο της Πάφου και υποβλήθηκε σε γαστροσκόπηση. Λίγες μέρες μετά, περί τα τέλη Αυγούστου, βγήκαν τα αποτελέσματα… Τότε θυμάται να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του.

«Δυστυχώς φάνηκε πως ήταν καρκίνος του στομάχου, στο στάδιο Τ3 προς Τ4. Με κάλεσε η γιατρός και μου το ανακοίνωσε… Τότε θυμάμαι να χάνεται κυριολεκτικά η γη κάτω από τα πόδια μου. Ακολούθησαν αξονικά και άλλες πιο εξειδικευμένες εξετάσεις. Επισκέφθηκα έναν κορυφαίο Κύπριο γιατρό, για τον καρκίνο του στομάχου. Μου είπε πως δεδομένου του ότι ο καρκίνος ήταν στα τελευταία στάδια, είχα ελάχιστες πιθανότητες για να ζήσω… Γύρω στο 10%. Με ρώτησε ο γιατρός αν είχα και λεφτά, γιατί έπρεπε να μεταβώ στο εξωτερικό για εξειδικευμένο χειρουργείο. Εύχομαι κανείς να μη νιώσει ό,τι ένιωσα εγώ εκείνη τη στιγμή.»

Ο Πέτρος όμως, αποφάσισε να μην πάει στο εξωτερικό. Αποφάσισε πως αφού όπως του είχε πει ο γιατρός είχε τόσες λίγες πιθανότητες, ήθελε να ζήσει για όσο χρονικό διάστημα του είχε απομείνει, κάνοντας κάτι που αγαπούσε… Αυτό ήταν η ποδηλασία, ένα όνειρο που είχε από μικρό παιδί.

«Το ανακοίνωσα στους δικούς μου και το σεβάστηκαν. Αγόρασα ένα φτηνό ποδήλατο και κάθε πρωί, ξεκινούσα από την Τάλα της Πάφου με κατεύθυνση τον Ακάμα. Πήγαινε όσο πιο μακριά μπορούσα, αν και πολλές φορές κουραζόμουν. Θυμάμαι να σπρώχνω το ποδήλατο στο δρόμο και να με κοροϊδεύουν, αλλά εγώ έβαζα πείσμα και μέσα σε τρεις μήνες περίπου, είχα γίνει πλέον ένας καλός ποδηλάτης. Αγόρασα στολή, γνώρισα κόσμο, έκανα φίλους και σιγά σιγά ξεχάστηκα, δεν σκεφτόμουν συνέχεια την αρρώστια μου.»

Χωρίς να το βάζει κάτω, ο Πέτρος αποφάσισε να λάβει μέρος σε ποδηλατικούς αγώνες που θα διεξάγονταν στην Πέγεια και στους οποίους θα συμμετείχαν ποδηλάτες απ’ όλη την Κύπρο αλλά κι από το εξωτερικό.

«Μου καρφώθηκε στο μυαλό να λάβω μέρος και να κάνω περήφανα τα παιδιά και γενικά την οικογένειά μου. Μάλιστα όταν κάποιος έχει καρκίνο, πρέπει να το δηλώσει και να πάρει άδεια από τους γιατρούς, αλλά εγώ αποφάσισα να το αποκρύψω και υπέγραψα τη φόρμα για να μπορέσω να λάβω μέρος. Τη μέρα του αγώνα όλοι με κοιτούσαν περίεργα. Κρατούσαν κάτι επαγγελματικά ποδήλατα των πέντε με δέκα χιλιάδων λιρών κι εγώ το δικό μου το είχα πάρει 100 λίρες.»

Η οικογένεια του Πέτρου, ήταν εκεί για να τον στηρίξει σε κάθε του βήμα. Ο ίδιος θυμάται όπως χαρακτηριστικά μας ανέφερε να κοιτάει ψηλά στον ουρανό και να προσεύχεται.

«Έλεγα “Θεέ μου, κάνε να τερματίσω για τα παιδιά μου και μετά πάρε με όπου θες”…»

Και το κατάφερε, αποδεικνύοντας πως όταν θες κάτι πραγματικά και βάζεις στόχους, μπορείς να τους πετύχεις ακόμα και με τις δυσκολίες.

«Έφυγα σαν τυφώνας. Ποδηλατούσα με μανία, θυμάμαι να προσεύχομαι σε όλη τη διαδρομή. Τρεις με τέσσερις ώρες περίπου μετά, είδα από μακριά την αψίδα του τερματισμού. Κανείς δεν το πίστευε, νόμιζαν ότι έκανα λάθος στη διαδρομή. Τα παιδιά μου ήταν εκεί, με αγκάλιασαν και ήταν απίστευτα περήφανα για μένα. Άρχισα να φωνάζω “Θεέ μου, Παναγία μου… Σας ευχαριστώ”.»

Η περιγραφή του Πέτρου για τα όσα ακολούθησαν, συγκλονίζει και ταυτόχρονα συγκινεί. Ο ίδιος πήρε το μικρόφωνο, απολογήθηκε στους διοργανωτές που απέκρυψε την κατάσταση της υγείας του κι άρχισε να λέει πως δεν θα πεθάνει.

«Όλοι πάγωσαν. Έκλαιγαν, έτρεξαν αμέσως να μου δώσουν δύναμη και κουράγιο. Την αμέσως επόμενη μέρα το πήρα απόφαση και με συμβουλή της ξαδέρφης μου, επισκέφθηκα έναν γιατρό – για μένα ίσως τον καλύτερο που είχε ποτέ η Κύπρος – του πήρα τα αξονικά, τις αναλύσεις και ό,τι άλλο είχα, του είπα τι μου είπε ο προηγούμενος γιατρός κι αυτός γέλασε. Μου είπε “φίλε μου είσαι νέος και δυνατός, έχεις πολλές ελπίδες να τα καταφέρεις, φτάνει να μην καθυστερήσουμε άλλο”.»

Τα χρήματα σε αυτή την περίπτωση δεν στάθηκαν εμπόδιο, με τον ίδιο τον γιατρό να λέει στον Πέτρο πως «δεν ήθελε τίποτα» και πως μπορούσε να πληρώσει μόνο το ιατρικό κέντρο στη Λευκωσία. Ο εν λόγω γιατρός για τον Πέτρο ήταν σαν ένας άγγελος εξ ουρανού… Πριν το χειρουργείο, αγκάλιασε την οικογένειά του με δάκρια στα μάτια και ζήτησε κοιτώντας ψηλά μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσει, να γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος.

«Μόλις με πήρε ο ύπνος, ένιωσα την Παναγία να μου λέει να μη φοβάμαι και πως όλα θα πάνε καλά… Μετά από 10 ώρες χειρουργείου, επιτέλους ξύπνησα. Ήρθαν οι γιατροί και μου ανακοίνωσαν ότι όλα πήγαν πολύ καλά. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο, πήγα να ευχαριστήσω τον Γιατρό Δημήτρη Χαραλαμπίδη. Μου είπε ότι πήγαν όλα καλά, όμως για να είμαστε εντελώς σίγουροι έπρεπε να κάνω μια σειρά από χημειοθεραπείες και μετά ακτινοθεραπείες για να καταπολεμήσουμε εντελώς τον καρκίνο. Δεν μου πήρε καθόλου λεφτά… Το μόνο που μου ζήτησε, ήταν όταν ο Γολγοθάς θα έφτανε στο τέλος του, να  συνέχιζα να ποδηλατώ και να βοηθώ τον κόσμο.»

Το ακόμα πιο συγκλονιστικό, ήταν πως τότε ο εν λόγω γιατρός, ανακοίνωσε στον Πέτρο πως είχε λέμφωμα και πως δεν είχε καθόλου ελπίδες. Λίγο καιρό μετά έφυγε από τη ζωή… Παραμένει όμως πάντα στην καρδιά και στις σκέψεις του Πέτρου, ο οποίος του αφιερώνει πάντα πόλους τους αγώνες και τα κύπελλά του.

«Πέρασα δύσκολα. Άλλαξα όμως σαν άνθρωπος. Από το 2011, συνεχίζω να ποδηλατώ, στηρίζοντας οργανωμένα σύνολα όπως τον ΠΑΣΥΚΑΦ, τον Αντικαρκινικό Σύνδεσμο, κόσμο και παιδιά που υποφέρουν και περνούν δύσκολα. Δεν εγκαταλείπω, συνεχίζω τη μάχη μέχρι τέλους κι αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να στείλω. Ότι είμαστε μαχητές γιατί οι δικοί μας άνθρωποι είναι εκεί και μας χρειάζονται.»

Ο καρκίνος και οι δυσκολίες μπορούν να νικηθούν, τονίζει καταληκτικά ο Πέτρος, φτάνει να το πιστέψουμε και να μην τα παρατάμε ποτέ…