«Πώς σε λένε εσένα ; Πετράκη, Κωστάκη…. Οι γονείς μου πέθαναν, τα αδέλφια μου και εκείνα πέθαναν…»

Το παιδάκι είναι ο Πέτρος Σουππουρής, το 1974 ήταν μόλις 10 ετών. Στο Παλαίκηθρο, το χωριό του, στην αυλή του σπιτιού του, είδε τους εισβολείς να δολοφονούν εν ψυχρώ τον πατέρα ,την μητέρα, τα τρία αδέλφια του και τη θεία του.

Ο Πέτρος και ο Κώστας είναι οι μόνοι που κατάφεραν να επιζήσουν από την οικογένεια. Πενήντα ένα χρόνια μετά, μας ανοίγει το σπίτι του και την καρδιά του. 
 
Στις 17 Αυγουστου 1974. Το Παλαικηθρο λεηλαταται απο τα τουρκικα τανκς. Η οικογενεια Σουππουρη μαζι με την οικογενεια Λιασή, μαζεύονται στο σπίτι για να προστατευθούν. 
 
«Ο πατέρας μου αποφάσισε να μείνει στο χωριό να μην φύγει γιατί είχαμε φάρμα. Δεν είχαμε εμείς ποτέ πρόβλημα με τους τουρκοκύπριους.  Στις 17 Αυγούστου ήρθαν και άρχισαν να βγάζουν τον κόσμο έξω. Μας έβγαλαν και εμένα και τον αδελφό μου πίσω στην αυλή. Εγώ ετραυματίστηκα, ελυποθήμησα»
 
Εκεί ανοίγουν πυρ και χωρίς να λογαριάζουν απο λόγια εξαπολύουν μαζική επίθεση. Πρωταγωνιστούν σε μια τραγωδία. Τα παιδικά τους μάτια βλέπουν τον πόλεμο στη χειρότερή του εκδοχή.   

«Εμπήκε ο ένας άρχισε να βγάζει σιγά τους ηλικιωμένους τους χτυπούσαν με μια σωλήνα, τους έβγαζαν πίσω που ήταν η φάρμα και τους πυροβολούσανε»

Απο τα 21 ατομα καταφέρνουν να επιζήσουν μονο 4. Δέκα ετών ο  Πέτρος και 8 ο Κώστας μένουν ορφανοί και χωρίς αδέλφια μέσα σε μερικά λεπτά.
 
«Στην ουσία νομίζω ότι δεν εκαταλάβαν ότι είχε 2-3 άτομα ζωντανά. Νομίζω γλύτωσα γιατί οι σφαίρες δεν ήταν τόσο δυνατές για να μας τραυματίσουν, αν και έφαγα στο στήθος εγώ σφαίρες. Πήγα στο σπίτι, δειψούσα, ήπια λίγο νερό, άκουγα φωνές, δεν είχαν πεθάνει όλοι. Έσπασα ένα καρπούζι τους έδωσα και μετά ήρθε ο τουρκικός στρατός και μας επερίθαλψε όλους»
 
Οι Τούρκοι βάζουν τα άψυχα σώματα των δύο οικογενειών σε ένα κάρο και τα μεταφέρουν σε ομαδικό τάφο. Η τύχη τους αγνοείται μέχρι το 2009, oταν η ΔΕΑ σε συνεργασία με τη δημοσιογράφο- Σεβγκιούλ Ουρουτάν και τον Ανδρέα Παράσχο φτάνει στα ιχνη τους. Μέχρι σήμερα δεν έχει ακόμα ταυτοποιηθεί η σορός του μικρού Δημήτρη, ηλικίας 4 ετών. 
 
Απο τις δυο οικογένειες εμειναν μονο μερικά ξύλινα κουτιά και ελάχιστα προσωπικά αντικείμενα. Ένα μεσοφόρι, δύο παπουτσάκια και σκουριασμένα ρουχα. Ό,τι απέμεινε ζωντανό στον χρόνο.    

Οι προσπάθειες για ανευρεση των λειψάνων φέρνουν την οικογένεια αντιμέτωπη με την άλλη όψη του νομίσματος. Γνωρίζουν την οικογενεια Ακανσόι απο την Μαράθα, η οποια σφαγιάστηκε απο μέλη της ΕΟΚΑ Β’ τον Αύγουστο του 1974. Ο Χουσεϊν Ακανσόι 17 ετών τότε, έχασε την μητέρα και τα 4 αδέλφια του. Θρηνεί συνολικά 30 συγγενείς.  

«Διαπιστώθηκε προκαλώντας μου μεγάλο πόνο, ότι τα αδέλφια μου είχαν αποκεφαλιστεί. Ήταν ένα τεράστιο σοκ. Μόνο τα αδέσποτα σκυλιά τριγύριζαν στους δρόμους, μήτε άνθρωποι, μήτε ζώα. Τίποτε δεν υπήρχε»

Στο Σανταλάρη, την Αλόα και τη Μαράθα, τα τρία αυτά τουρκοκυπριακά χωριά της Αμμοχώστου, που αριθμούσαν συνολικά γύρω στους 200 κατοίκους δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 106 άνθρωποι- κυρίως γυναικόπαιδα. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι το έγκλημα διαπράχθηκε από 40 Ελληνοκύπριους.

«Δεν ήμουν ο μόνος που δεν είχα μητέρα και πατέρα. Μεγάλωσα στα Λατσιά και υπήρχαν άτομα που δεν είχαν τους γονείς τους. Σπούδασα πιλότος, ήμουν στις Κυπριακές Αερογραμμές. Παντρεύτηκα το 1990 και έκανα τρία παιδιά. Η ζωή συνεχίζεται»
 
Στα χρόνια αυτά έχτισε και μια αδελφική φιλία με τον Χουσεΐν Ακανσόι. Τους έδενε ένας κοινός πόνος αλλά κυρίως ένας κοινός πόθος.
 
Ήταν τα παιδιά της εισβολής. Δύο απο τα χιλιάδες που έζησαν μεν τον διχασμό στο πετσί τους, μεγάλωσαν και όμως κατάφεραν να διατηρήσουν στη ψυχή την παιδική τους αθωότητα. Όχι δίνοντας ένα στυγνό συγχωροχάρτι στον εχθρό, αλλά αντιλαμβανόμενοι οτι ίσως η πηγή του κακού δεν ήταν ούτε ο  Πέτρος ούτε ο Χουσεΐν, αλλά οι μεγάλοι  που για χρόνια με την πονηριά τους έσπρωχναν στον διχασμό.
  
«Αυτά τα κουθκιά που έχω εδώ, δεν ανήκουν σε εμάς, ανήκουν στην ιστορία. Και τα κουτιά του Χουσεΐν και τα δικά μας, λένε την ιστορία. Δεν θα ξεχώριζα αν τα παπουτσάκια και τα ρουχαλάκια είναι ελληνοκυπριακά ή τουρκοκυπριακά…»

Δείτε το ρεπορτάζ του Ευάγγελου Αγαπίου:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 1974: Οι ψυχές μας είναι ακόμη εκεί… μέσα στις φυλακές των Αδάνων | AlphaNews