Λίγα λεπτά πριν το χειρουργείο κοίταξε γιατρούς και νοσηλευτές και τους είπε "είναι μια όμορφη μέρα για να σώσουμε μια ζωή". Μόνο που αυτό το "δώρο" προοριζόταν για την αδελφή της η οποία διαγνώσθηκε με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια στο τελευταίο στάδιο. Μια συγκλονιστική ιστορία με πρωταγωνίστριες δυο αδελφές, με τη μια να παίρνει την απόφαση να χαρίσει το νεφρό της για να τη σώσει.
Η Ζανέτ Στεφανή, με καταγωγή από τους Αγίους Σαράντα, ζει και εργάζεται τα τελευταία 20 χρόνια στην Κύπρο. Εξιστορεί στο AlphaNews.Live τον "Γολγοθά" της οικογένειάς της που άρχισε το Πάσχα του 2014 όταν η αδελφή της αναζητούσε ελπίδα ζωής. Μας μίλησε για τη διάγνωση της ασθένειας, τα εμπόδια που ακολούθησαν, την απόφασή να χαρίσει νεφρό και τον αγώνα πριν την κρίσιμη επέμβαση. Δίνει κατάθεση ψυχής και στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα με σκοπό να "σπάσουν" τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις γύρω από το μεγάλο κεφάλαιο "μεταμοσχεύσεις".
Το τηλεφώνημα για το "δώρο" ζωής
Η αδελφή της, Λίντα, ήταν τότε 41 ετών και διαγνώσθηκε με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Οπως μας εξήγησε η Ιωάννα και οι δυο νεφροί λειτουργούσαν μόλις στο 20%. Μοναδική διέξοδος ήταν η αιμοκάθαρση.
"Πριν το 2014, στην περιοχή υπήρχε μόνο μια νεφρολόγος που της έλεγε ότι αντιμετώπιζε ουρολοίμωξη και της χορηγούσε αντιβίωση. Αφού δεν υποχωρούσαν τα συμπτώματα, αποτάθηκε σε ιατρό στα Τίρανα όπου διαγνώσθηκε με νεφρική ανεπάρκεια τελευταίου σταδίου. Επίσης, λόγω κακής νοσηλευτικής περίθαλψης στο νοσοκομείο των Τιράνων μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων. Αυτό έγινε την περίοδο του Πάσχα, το 2014. Άρχισε άμεσα την αιμοκάθαρση, τρεις φορές την βδομάδα από τέσσερις ώρες. Οι γιατροί μας είπαν ότι θα πρέπει να προχωρήσουμε άμεσα στην εξεύρεση δότη καθώς ήταν η μόνη λύση για να αποφύγει την αιμοκάθαρση, που ήταν μια επίπονη διαδικασία. Την θυμάμαι να μου λέει τι ένιωθε.. «σαν να τρέχεις σε μαραθώνιο και μετά σαν να σε έχει χτυπήσει νταλίκα».
Ακολούθησαν ιατρικές εξετάσεις στη μητέρα της, ωστόσο αυτές έδειξαν ότι δεν μπορούσε να δώσει το νεφρό της καθώς οι ιατροί έκριναν ότι λόγω της κατάστασή τους, θα κατέληγε και η ίδια μετά από ένα χρονικό διάστημα στην αιμοκάθαρση. Μετά από αυτή την εξέλιξη, η Ζανέτ έλαβε ένα τηλεφώνημα.
"Θυμάμαι ήταν Ιανουάριος του 2015. Μου τηλεφώνησε και μόλις με ρώτησε αν μπορώ να δώσω το νεφρό μου δεν έκανα δεύτερη σκέψη. Εκείνη τη στιγμή τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Από τη μια ένιωθα φοβισμένη ενώ από την άλλη ότι θα δώσω ελπίδα και ζωή στην αδελφή μου. Ήμουν συγκινημένη, ένιωθα όμως μια αβεβαιότητα για τη διαδικασία που θα ακολουθούσε αλλά έπαιρνα δύναμη γιατί θα έδινα ελπίδα στην αδελφή μου".
Το εμπόδιο πριν το χειρουργείο..
Ακολούθησαν εξετάσεις επί εξετάσεων για αρκετό διάστημα αφού ο προεγχειρητικός έλεγχος ήταν απαραίτητος πριν την κρίσιμη επέμβαση που καθορίστηκε για τον Ιούλιο του 2015. Ωστόσο, τα πλάνα των γιατρών άλλαξαν καθώς μια λοίμωξη στην 35χρονη τότε Ιωάννα σταμάτησε τη διαδικασία για το χειρουργείο.
"Από το Φεβρουάριο του 2015 μέχρι τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, θυμάμαι ότι τη διαδρομή Ιωάννινα – Λάρνακα σαν να πήγαινα από Λευκωσία – Λάρνακα. Υπήρχαν και χιουμοριστικές στιγμές γιατί στο νοσοκομείο ήμουν η μοναδική «ασθενής» που έγινε εισαγωγή στο νοσοκομείο χωρίς να έχω απολύτως τίποτα. Παράλληλα η αδελφή μου συνέχιζε τη διαδικασία των αιμοκαθάρσεων. Μια αρχική ημερομηνία ορίστηκε τον Ιούλιο του 2015, που τελικά κατέληξε ανεπιτυχής καθώς διαγνώσθηκαν με μια λοίμωξη που δεν επέτρεπε τελικά την επέμβαση. Εκεί ένιωσα πολύ άσχημα, γιατί ένιωσα ότι την απογοήτευσα και δεν έδωσα τέλος στο μεγάλο αγώνα που δίναμε".
Η ώρα της μεταμόσχευσης…
Την ρωτήσαμε ποιες ήταν οι σκέψεις, λίγες ώρες πριν το χειρουργείο αλλά και για τη διαδικασία που όμως εξήγησε ήταν πολύωρη. Λίγο πριν την νάρκωση, όπως μας περιέγραψε, έστρεψε το βλέμμα στους γιατρούς και τους νοσηλευτές και τους είπε "είναι μια όμορφη μέρα για να σώσουμε μια ζωή".
"Ευτυχώς σε μια σημαδιακή ημερομηνία, στις 15 Οκτωβρίου του 2015, προχωρήσαμε με τη μεταμόσχευση. Θυμάμαι έντονα και την υποδοχή του νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού του νοσοκομείου Ιωαννίνων, οι οποίοι με υποδέχτηκαν με ευγένεια, καλοσύνη και συμπόνοια .Δεν ήταν απλό το χειρουργείο. Ετοίμασαν δυο ομάδες που έπρεπε να ήταν έτοιμες παράλληλα. Η διαδικασία άρχισε το πρωί και παράλληλα προετοίμαζαν την αδελφή μου. Από μένα θα αφαιρούσαν το νεφρό και παράλληλα θα το έδιναν στην αδελφή μου. Το είχα πάρει πολύ θετικά, δεν φοβήθηκα τους εμπιστεύτηκα στο 100% και θυμάμαι όταν με έβαλαν στο χειρουργείο, πριν το αναισθητικό τους είπα είναι μια όμορφη μέρα για να σώσουμε μια ζωή. Από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα. Η διαδικασία της μεταμόσχευσης, διήρκησε επτά περίπου ώρες".
Η επέμβαση στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, ωστόσο οι μέρες που ακολούθησαν ήταν εξίσου επίπονες.
"Η τραγική φιγούρα ήταν η μάνα μου που είχε δυο κόρες στο χειρουργείο. Μόνο με παυσίπονα μπορούσα να αντεπεξέλθω αλλά είχα υποστήριξη από τη μητέρα μου και το νοσηλευτικό προσωπικό. Η αδελφή μου τέθηκε σε καραντίνα για τυχόν λοίμωξη ωστόσο βελτιωνόταν και αυτό ήταν το θετικό. Μια αστεία στιγμή ήταν η μητέρα μου που έτρεχε από το ένα δωμάτιο νοσοκομείου στο άλλο, όταν είχαν επιτραπεί πλέον οι επισκέψεις".
"Σαν μια ημέρα νίκης"
Συγκλονιστική ήταν η στιγμή, όταν τα βλέμματα των δυο αδελφών συναντήθηκαν μετά από το δύσκολο χειρουργείο.
"Κοιταχτήκαμε στα μάτια και απλά κλαίγαμε. Μου είπε ότι τα γενέθλιά της θα τα γιορτάζει πλέον στις 15 Οκτωβρίου, την ημέρα που ένιωθε ότι σαν να αναγεννήθηκε. Κάθε χρόνο, στις 15 Οκτωβρίου, αν και δεν είμαι λάτρης των social media, αναρτώ τη φωτογραφία με την αδελφή μου. Κάπως έτσι το γιορτάζουμε, είναι σαν μια ημέρα νίκης για την οικογένεια. Μιλάω με την αδελφή μου, θυμόμαστε τα όσα ζήσαμε εκείνη την ημερομηνία".
Η ζωή μετά την μεταμόσχευση
"Το να δώσεις νεφρό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου", μας είπε η Ζανέτ.
"Έχω ένα νεφρό και ζω μια φυσιολογική ζωή. Η αρρώστια αυτή είναι δύσκολη και επίπονη. Οι συγκεκριμένοι ασθενείς δεν έχουν ζωή, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι η αιμοκάθαρση. Νιώθω περήφανη που το έχω κάνει. Πλέον βλέπω την αδελφή μου που μπορεί να πάει μια βόλτα και να χαίρεται. Είναι το ελάχιστο που θα μπορούσα να κάνω για αυτήν. Υπάρχουν στερεότυπα και προκατάληψη γύρω από τη δωρεά οργάνων, ιδιαίτερα για τη δωρεά νεφρού".
Στο πλευρό της, όπως μας είπε, σε αυτό τον μεγάλο αγώνα ήταν η "Dream team doctors" του νοσοκομείου Ιωαννίνων, φίλοι από το οικογενειακό της περιβάλλον, η νονά της όπως επίσης και η εταιρεία που εργάζεται τα τελευταία 13 χρόνια.
