Της Κατερίνας Ιωάννου
Μετά από 48 χρόνια οι μνήμες ζωντανεύουν ξανά στον προσφυγικό καταυλισμό στο Δασάκι της Άχνας. Εικόνες προσφυγιάς, με αντίσκηνα, το ιατρείο, η Μέριμνα, το σχολείο και η υπαίθρια εκκλησία αναπαριστούν το δράμα των 70,000 ανθρώπων που βρήκαν καταφύγιο από τους Τούρκους εισβολείς. Κάτοικοι διηγούνται στα παιδιά των σχολείων που επισκέπτονται τον χώρο, ιστορίες προσφυγιάς.
Νίκος Βασίλα, Κοινοτάρχης Δασάκι Άχνας
Τις μάνες που γύρευαν παιδιά, άλλες έκλαιγαν... Είναι κάτι που δεν μπορείς να το ξεχάσεις.
Άννα Βασίλα, Πρόσφυγας
Ο κόσμος που ήρτε τις πρώτες μέρες και δεν είχαμε φαί.. Άλλοι έκλαιγαν άλλοι είχαν κάτι και κοιμούνταν, μπάλες που είχαν φέρει με σανό. Περιμέναν την ώρα να τηλεφωνήσουν να πάμε πίσω..
Αύγουστος του 1974.
Άνθρωποι κατατρεγμένοι.. που το μόνο που ζητούσαν ήταν να σωθούν.
Σκηνές ανθρώπινου πόνου και δυστυχίας που συγκλονίζουν. Παιδιά κοιμούνται στο χώμα, μάνες που κλαίνε σκοτωμένα ή αγνοούμενα παιδιά. Άνθρωποι που δεν έχουν τα βασικά.. φαγητό και ρούχα.
Το δάσος της Άχνας μετατρέπεται σε καταφύγιο χιλιάδων προσφύγων. Από χωριά της Μεσαορίας, της Αμμοχώστου και της Κερύνειας.
Πέραν των 70 χιλιάδων ανθρώπων στήνουν τον μεγαλύτερο καταυλισμό στην Κύπρο, κάτω από τα πεύκα του Δάσους.
Νίκος Βασίλας, Κοινοτάρχης Δασάκι Άχνας
Από την Παρασκευή που ξεκινήσαμε να στήσουμε τον καταυλισμό έτρεξαν τα μάτια μου πολλές φορές.
Το συσσίτιο, τα παιδικά ρούχα και παπούτσια που μοίραζε ο Ερυθρός Σταυρός, το πρόχειρο ιατρείο, το μπάνιο...
Νίκος Βασίλας, Κοινοτάρχης Δασάκι Άχνας
Εδώ θυμούμαι τον κόσμο που έσπρωχνε ο ένας τον άλλον να διαλέξει μεταχειρισμένα ρούχα που φέρναν οι ανθρώποι Μερίμνης.
Για να αντλήσουν δύναμη από τις κακουχίες οι πρόσφυγες είχαν στήσει υπαίθρια εκκλησία όπου ο πρόσφυγας πάτερ Μιχαήλ είχε τοποθετήσει ..ως καμπάνα όπου την χτυπούσε με σίδερο καλώντας τους πιστούς στη Θεία λειτουργία.
«Περιμένουμε να πάμε...»
74 ετών σήμερα, τότε 27... ανήμερα της εορτής του Αγίου Φανουρίου, ουδείς προμήνυε ότι η ζωή της θα άλλαζε ριζικά... έκτοτε θυμάται, με μάτια που βουρκώνουν - προσεύχεται...
Άννα Βασίλα, Πρόσφυγας
Την πρώτη βροχή που έκαμε, δεν φαντάζεσαι πόσο πηλός έτρεχε εδώ και ο κόσμος επάταν μέσα... Ερκούνταν οι Εγγλέζοι και φέρναν μας ένα τσάι το πρωί και τα μωρά ετρέχαν να πιαν μπισκότα. Η αγωνία που περιμένουμε ακόμα να πάμε, θα φύγουμε και δεν θα πάμε.
Από νωρίς το πρωί, ακούγονταν ιστορίες προσφυγιάς που διηγούνταν στους μαθητές των σχολείων, που επισκέπτονται τον χώρο.
Παυλίνα Ρωτή, Μαθήτρια
Μου έκανε εντύπωση το ιατρείο και τα ρούχα. Όταν οι άνθρωποι πήγαιναν να κοιμηθούν τα ρούχα τους που ήταν να τα φορέσουν την άλλη μέρα, τα άφηναν πάνω στην απλώστρα.Δέσποινα Γεωργίου, Μαθήτρια
Που έκαναν μπάνιο αλλά δεν ήταν κανονικά, ήταν έξω στην αυλή.
Η αναπαράσταση του προσφυγικού καταυλισμού θα διαρκέσει μέχρι και τις 23 Οκτωβρίου. Οι μαθητές έλαβαν ως δώρο ρυζόγαλο το οποίο προσφερόταν ως πρόγευμα στα παιδιά του συνοικισμού στο πρώτο προσφυγικό δημοτικό σχολείο.
