Είναι το τρένο, που τα τέσσερα αυτά χρόνια του πολέμου κρατά την Ουκρανία συνδεδεμένη με τον υπόλοιπο κόσμο.

Είναι η αμαξοστοιχία της ουκρανικής κυβέρνησης, με την οποίαν ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι βγαίνει απ’ την εμπόλεμη χώρα και όλοι οι ηγέτες – Eυρωπαίοι και μη – τη χρησιμοποιούν για να φθάσουν από την Πολωνία στο Κίεβο.

Μια μακρά διαδρομή 615 χιλιομέτρων – δυόμιση δηλαδή φορές το μήκος ολόκληρης της Κύπρου – την οποίαν έκανε ο Alpha και ο Γιάννης Ξενοφώντος μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Κίεβο.

Ολονύκτιο ταξίδι…

Σιδηροδρομικός σταθμός Μεντίκα. Ένας σκοτεινός σταθμός, από τον οποίον άρχισε το μεγάλο ταξίδι του Νίκου Χριστοδουλίδη προς το Κίεβο, με το τρένο της Ουκρανικής προεδρίας.

Το τοπίο στα σύνορα Ουκρανίας – Πολωνίας ζοφερό και σχεδόν απόκοσμο. Τσουχτερό κρύο και ίχνος ζωής πουθενά, με εξαίρεση τις Δυνάμεις Ασφαλείας και τα ανιχνευτικά σκυλιά, που σάρωσαν τις αποσκευές και τον εξοπλισμό μας.

Τα συναισθήματα θύμιζαν καρδιογράφημα. Η αγωνία για το άγνωστο μπερδεύεται με την αδρεναλίνη που χτυπά κόκκινο και μετατρέπεται σε δέος, όταν τελικά το τρένο με το εθνόσημο της Ουκρανίας, που συμβολίζει μια τρίαινα, το στάρι και τον ουρανό, ξεπροβάλλει κάτω απ’ το φως του ολόγιομου φεγγαριού.

Κι αμέσως μετά, σειρήνες περιπολικών σπάνε τη σιωπή. Ήταν η πομπή, που μετέφερε συνοδεία Δυνάμεων Ασφαλείας, τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη και την ομάδα του, στον συνοριακό σταθμό.

Νίκος Χριστοδουλίδης – Πρόεδρος Δημοκρατίας
«Όλα καλά; Εντάξει; Είστε έτοιμοι να πάμε;»

Και ήμασταν. Και με ένα βήμα, αυτό για να ανέβουμε στην αμαξοστοιχία, άρχισε ένα μεγάλο ταξίδι 10 και πλέον ωρών.

Μια διαδρομή που ξεκίνησε από την Μεντίκα στις 8 το βράδυ και ολοκληρώθηκε στο Κίεβο στις 8 το πρωί, με ενδιάμεση στάση 2 ωρών στον σιδηροδρομικό σταθμό του Λβίβ, καθότι δεν ήταν δυνατόν να φθάσουμε στην ουκρανική πρωτεύουσα πριν τη λήξη του κέρφιου, το οποίο επιβάλλεται εδώ και τέσσερα χρόνια κάθε μέρα, από τις 11 το βράδυ μέχρι το επόμενο πρωί.

Μαζί μας στο τρένο, Ουκρανοί φρουροί σε κάθε ένα από τα 4 βαγόνια. Στο πρώτο, η προεδρική κουκέτα με το σαλόνι και την τραπεζαρία, στην οποίαν ο Νίκος Χριστοδουλίδης είχε και την πρώτη επαφή με τους Δημοσιογράφους.

Είναι ο ίδιος χώρος, που τον περασμένο Μάιο είχε βρεθεί στο στόχαστρο της ρωσικής προπαγάνδας, όταν κατά το ταξίδι των Μακρόν, Μερτς και Στάρμερ προς την ουκρανική πρωτεύουσα, το Κρεμλίνο έσπευσε να ισχυριστεί ότι οι τρείς ηγέτες έκαναν δήθεν χρήση κοκαΐνής. Αφορμή, ένα λευκό χαρτομάντηλο και ένα κουταλάκι, που βρίσκονταν στο τραπέζι και ο Γάλλος Πρόεδρος έκρυψε μπροστά στις κάμερες.

Τα υπόλοιπα τρία βαγόνια αποτελούνταν αποκλειστικά από δίκλινες ή τετράκλινες κουκέτες, για τα μέλη της διπλωματικής και δημοσιογραφικής αποστολής. Όλες δίπλα – δίπλα σε έναν μακρύ διάδρομο… τον ίδιο, από όπου χθες ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι προχώρησε σε δηλώσεις.

Το βράδυ – τόσο πρωτόγνωρο – πέρασε με κουβέντα, τσάι στα αργυροστόλιστα ποτήρια που ανέγραφαν Ουκρανία, ελαφρύ ύπνο και κλεφτές ματιές έξω απ’ το παράθυρό, όπου τα πάντα ήταν σκοτεινά. Παράλληλα με το τρένο, κινείτο και αυτοκινητοπομπή των Ουκρανών, για παν ενδεχόμενο.

Στο μυαλό μας μονίμως η ίδια σκέψη; “Είμαστε όντως στην εμπόλεμη Ουκρανία;”

Κάτι, που συνειδητοποιήσαμε όταν εντέλει πατήσαμε το πόδι μας στο Κίεβο, με το πρώτο φως της μέρας.

Μια πόλη πανέμορφη, αρχοντική και με επιβλητική αρχιτεκτονική, που προσπαθεί να ζήσει σε ρυθμούς κανονικότητας. Μιας κανονικότητας, που στη σκιά του τρόμου και του θανάτου, κάθε άλλο παρά κανονική είναι.

Δείτε το ρεπορτάζ του Γιάννη Ξενοφώντος: