Το Παρίσι φλέγεται...ο Μακρόν βρίσκεται αντιμέτωπος με την λαϊκή οργή. Τι σημαίνει αυτό για την ίδια την Γαλλία αλλά και τις σχέσεις της χώρας με την Κύπρο; Ποια είναι η σχέση μεταξύ Μακρόν και Χριστοδουλίδη και πως μπορεί να συμβάλει στην επίλυση του Κυπριακού;
Όλα αυτά συζητήσαμε με τον Επίκουρο καθηγητή Διεθνών Σχέσεων στο Τμήμα Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Λευκωσίας Γιώργο Κέντα.
Σχετικά με τις αναταραχές που παρατηρούνται τα τελευταία 24ωρα στη χώρα, εξηγεί ότι η Γαλλία παραδοσιακά είναι μια χώρα στην οποία βλέπουμε συχνά-πυκνά κοινωνικές κινητοποιήσεις, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις.
«Στο πεδίο αυτό υπάρχουν πάρα πολλά κοινά με ό,τι συμβαίνει κατ' αναλογία στην Ελλάδα, δηλαδή υπάρχουν ισχυρά συνδικάτα, επαγγελματικές ενώσεις, οι οποίοι μπορούν να κινητοποιήσουν αρκετές μάζες ανθρώπων. Αυτή τη φορά μπορεί το θέμα να είναι για το συνταξιοδοτικό αλλά οι αντιδράσεις επιβεβαιώνουν μια διαχρονική τάση η οποία επικρατεί στη Γαλλία.»
Ερωτηθείς αν μπορεί η τρέχουσα κατάσταση να ανατρέψει την κυβέρνηση και να δούμε τον Μακρόν να αποχωρεί, απορρίπτει το ενδεχόμενο.
«Υπάρχει περίπτωση να χάσει ο Μακρόν τη στήριξη στο κοινοβούλιο και στη Γερουσία, που φαίνεται ότι οριακά τη διατηρεί.»
Ο κ. Κέντας καθησυχάζει αναφορικά με τις εκτιμήσεις για άνοδο της ακροδεξιάς στη χώρα.
«Δύσκολο να ανέβει η ακροδεξιά. Το κόμμα της Λεπέν έφτασε δύο φορές στον δεύτερο γύρο των Προεδρικών Εκλογών και τις δύο φορές έχασε με μεγάλη διαφορά από τον πρώτο, η μια φορά ήταν με τον Σιράκ και η δεύτερη με τον Μακρόν. Είναι πολύ δύσκολο να δούμε την εκλογή της Λεπέν στην Προεδρία.»
Η Κύπρος και η Γαλλία έχουν αναπτύξει πολύ καλές σχέσεις, επηρεάζονται με τις τελευταίες εξελίξεις;
«Παρατηρούμε ότι η εμβάθυνση των σχέσεων μεταξύ Κύπρου και Γαλλίας, έγιναν με δεξιές κυβερνήσεις, από τον Σιράκ, μετά τον Σαρκοζή και τώρα τον Μακρόν. Τα μεγάλα ανοίγματα έγιναν κυρίως επί Σιράκ- Τάσσου Παπαδόπουλου και Μακρόν - Αναστασιάδη, τα οποία μεγάλα ανοίγματα έγιναν για γεωπολιτικούς λόγους. Η Γαλλία επεδίωκε διαχρονικά να έχει μια παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή. Από το παρελθόν ήταν ένα κράτος με ισχυρή παρουσία και επιρροή, για μερικές δεκαετίες δεν ήταν όμως θα έλεγα ότι προς το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η Γαλλία έχει αναπτύξει ένα πλάνο παρουσίας και πλέον διαρκούς παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, διότι η Γαλλία διατηρεί συγκεκριμένα συμφέροντα στην περιοχή.»
«Η Κύπρος ως ένα κράτος το οποίο είναι αξιόπιστος πυλώνας και αξιόπιστος προβλέψιμος εταίρος, ήταν στους σχεδιασμούς της Γαλλίας μια καλή επιλογή η οποία δικαίωσε τις γαλλικές κυβερνήσεις», αναφέρει.
«Το ερώτημα είναι κατά πόσο αυτή η σχέση έχει περάσει στη γραφειοκρατική συνείδηση στο γαλλικό κράτος, διότι το γαλλικό κράτος έχει μια συνέπεια μέσα από τη δημόσια γραφειοκρατία. Αν έχει επιτευχθεί αυτό, τότε δεν θα αλλάξει αν φύγει ο Μακρόν από την εξουσία, παρόλο που η παρουσία του Μακρόν δίνει έναν πολύ ισχυρό επικοινωνιακό συμβολισμό. Επιπλέον παρατηρούμε ότι η Γαλλία άρχισε να έχει και κάποια άλλα συμφέροντα, τα οποία ήταν διαχρονικά και σχετίζονται με το πρόγραμμα εξοπλισμών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έχουμε μια καλή αμυντική συνεργασία η οποία αφορά και τους εξοπλισμούς. Η Γαλλία ήταν από τους βασικούς προμηθευτές της Κυπριακής Δημοκρατίας με σύγχρονα εξοπλιστικά προγράμματα και αυτό δημιουργεί έναν επιπλέον λόγο η Γαλλία να θέλει να έχει καλές σχέσεις.»
Σχετικά με το κύρος του Μακρόν προσθέτει ότι η προσωπικότητα του πολιτικού ηγέτη κάνει μια διαφορά, όχι τόση όσο η γραφειοκρατία και το πολιτικό συμφέρον, δίνει όμως την κατεύθυνση.
Κληθείς να αξιολογήσει τις σχέσεις μεταξύ Νίκου Χριστοδουλίδη και Εμμανουέλ Μακρόν, σε σχέση με τις σχέσεις που διατηρούσαν οι προηγούμενες ηγεσίες, εξήγησε ότι είναι καλές, χρειάζεται όμως περαιτέρω εμβάθυνση.
«Ο Μακρόν και ο Χριστοδουλίδης είναι πολιτικοί σχεδόν της ίδιας γενιάς, φυσικά με διαφορετικές παραστάσεις, διαφορετικές αφετηρίες, όμως είναι δύο πολιτικοί της σύγχρονης δεξιάς και μπορούν να επικοινωνήσουν σε ένα επίπεδο διαφορετικό. Φυσικά τα ζητήματα αυτά δεν είναι προσωπικά, χρειάζεται να γίνουν και άλλα βήματα στην ενδυνάμωση της διακρατικής σχέσης σε επίπεδο κοινωνικό, εκπαιδευτικό και πολιτιστικό.»
«Έχουν γίνει βήματα, η εισαγωγή της γαλλικής γλώσσας στα σχολεία, το γαλλοκυπριακό σχολείο, γίνονται βήματα πολιτισμικής και εκπαιδευτικής ενδυνάμωσης των σχέσεων, τα οποία θεωρώ πάρα πολύ σημαντικά», συνέχισε.
«Το ότι είμαστε ενεργοί στη σημασία της γαλλοφωνίας μετρά, άρα η προσωπική σχέση Μακρόν-Χριστοδουλίδη έχει προοπτικές βελτίωσης και εξέλιξης αλλά θα επένδυα περισσότερο στη θεσμική ενδυνάμωση της σχέσης παρά στην διαπροσωπική.»
Όσον αφορά το Κυπριακό, ο κ. Κέντας επισημαίνει πως θα πρέπει να «σπρώξουμε» τη Γαλλία ώστε να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο για την επίλυσή του.
«Στο Κυπριακό οι Γάλλοι ακούν αυτά που τους λέμε και θέλουν να βοηθήσουν, μην ξεχνάμε ότι η Γαλλία είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, παραδοσιακά όμως η Γαλλία δεν ανέπτυξε κάποιο ρόλο που θα θέλαμε εμείς να αναπτύξει στο Συμβούλιο Ασφαλείας στη διαδικασία των Ηνωμένων Εθνών. Βλέπουμε ότι μετά την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα ηνία των πρωτοβουλιών και των παρεμβάσεων δεν τα έχει η Γαλλία αλλά μάλλον η Γερμανία, άρα θα πρέπει να εργαστούμε περισσότερο θεσμικά για να ενθαρρύνουμε την Γαλλία να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά το Κυπριακό, το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό.»
