Πυρά κατά ΑΚΕΛ, Ειρήνης Χαραλαμπίδου και Οδυσσέα Μιχαηλίδη εξαπολύει σε ανακοίνωση ο Δημοκρατικός Συναγερμός κάνοντας λόγο για «επιλεκτική ηθική και ευαισθησίες» και «κλίμα παροξυσμού.»

Απαντά σε επικρίσεις αναφορικά με την υπόθεση καταγγελόμενου βιασμού για την οποία το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Κυπριακή Δημοκρατία λόγω σεξιστικών αναφορών από τη Νομική Υπηρεσία για αναστολή της ποινικής δίωξης του υπόπτου, ο οποίος φέρεται από πληροφορίες και δημοσιεύματα να είναι στέλεχος του ΔΗΣΥ.

Διαβάστε την ανακοίνωση:

Το ΑΚΕΛ, πρωταγωνιστής των οργανωμένων σκανδάλων, της οικονομικής καταστροφής, των «πολιτικών κρατουμένων» και των διαδηλώσεων έξω από αστυνομικούς σταθμούς και δικαστήρια, επιδιώκει να παραδώσει μαθήματα ηθικής και ευαισθησίας.

Πριν απ’ όλα ας κοιτάξει μέσα στη ντουλάπα του για σκελετούς. Εκεί θα βρει μερικές από τις πιο τραυματικές στιγμές που πέρασε  ο τόπος στις οποίες υπήρξε πρωταγωνιστής: από το Μαρί ως την πτώχευση και στη Δρομολαξιά.

Είναι κωμικοτραγική η επιλεκτική του ηθική και υποκρισία ανάλογα με το αν οι υποθέσεις βολεύουν το κόμμα ή όχι. Αν είναι δικοί του ή όχι. Μάλιστα, είναι τόση η προσήλωσή του στη δικαιοσύνη, που βράβευσε πανηγυρικά τους καταδικασμένους και φυλακισμένους ιθύνοντες του σκανδάλου στη Δρομολαξιά.

Δεν θυμόμαστε την κ. Ειρήνη Χαραλαμπίδου να διαρρηγνύει με το ίδιο πάθος τα ιμάτιά της. Ούτε τότε ούτε σήμερα. Τελικά σε πόσα ταμπλό το παίζει;

Σήμερα το ΑΚΕΛ, ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, η Ειρήνη Χαραλαμπίδου και άλλοι μετέχοντες μιας παράδοξης και ανίερης παρέας, έχουν προσχωρήσει σε μια στρατηγική διάλυσης του τόπου και απαξίωσης κάθε θεσμού, ως όχημα για την αναρρίχηση στις πολυπόθητες καρέκλες. Που προ πολλού είχαν σχεδιάσει.

Τροφοδοτούν την τοξικότητα και την εμπάθεια και δηλητηριάζουν την πολιτική και οικονομική ζωή, θεωρώντας ότι αυτό εξυπηρετεί τις ξεχωριστές προεκλογικές σκοπιμότητες εκάστου.

Σε αυτό το κλίμα παροξυσμού που επιθυμούν να δημιουργήσουν ο ΔΗΣΥ ήταν και θα παραμείνει ανάχωμα σοβαρότητας και ευθύνης. Εγγυητής της σταθερής πορείας και του νηφάλιου πολιτικού λόγου, χωρίς επιλεκτική κρίση για τους θεσμούς.»