Ο πατέρας του ελληνικού ροκ, ένας μουσικός αλχημιστής, ο φιλόσοφος του τραγουδιού, ο «Μπομπ Ντίλαν» της Ελλάδας, ο «Νιόνος», Διονύσης Σαββόπουλος.

Θα γεννηθεί στη Σαλονίκη στις 2 Δεκεμβρίου 1944.

«Σύντομο βιογραφικό γεννήθηκα το 1944 στη Θεσσαλονίκη, ο πατέρας μου είναι από την Κωνσταντινούπολη και η μητέρα μου από τη Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας. Ήθελα να σπουδάσω μουσική αλλά δεν με άφηνε ο μπαμπάς μου έδωσα λοιπόν εξετάσεις στη νομική σχολή του αριστοτέλειου πανεπιστημίου όπου πέρασα και φοίτησα ένα χρόνο μετά όμως τα παράτησα όλα χάριν της τέχνης.»

Η απόφασή του θα δυσαρεστήσει την οικογένειά του κι έτσι ο Σαββόπουλος θα αφήσει το σπίτι του και θα φύγει για Αθήνα όπου θα φτάσει με ωτοστόπ κι ένα… φορτηγό. «Φορτηγό», όπως θα ονομάσει και τον πρώτο του δίσκο.

1963. Θα πρωτοπαρουσιάσει τα τραγούδια του σε δικούς του στίχους, μουσική κι ερμηνεία και θα γίνει πρωτεργάτης της σχολής των Ελλήνων τραγουδοποιών.

Τα έργα του θα αποτελέσουν τομή για την ελληνική μουσική και θα τον καθιερώσουν ως τον καλλιτέχνη που θα χωρέσει και θα συγκεράσει τον ευρηματικό, πολιτικά διεισδυτικό κι ανατρεπτικό του στίχο, με τη μακεδονική λαϊκή μουσική παράδοση και τα σύγχρονα παγκόσμια μουσικά ρεύματα.

1967. Ο Σαββόπουλος θα χαρακτηριστεί ως «επικίνδυνος» απ’ το καθεστώς των συνταγματαρχών και θα οδηγηθεί στη φυλακή απ’ όπου δεν θα σταματήσει να δημιουργεί αλλά «ένα φως μέσα του θα έγραφε τραγούδια», όπως θα δήλωνε αργότερα σε συνέντευξή του.

1975. Θα συνεργαστεί με την Σωτηρία Μπέλλου και θα αφήσουν μαζί πίσω τους ένα θρυλικό τραγούδι…

1986. Από τη συχνότητα της ΕΡΤ θα υμνήσει το ελληνικό τραγούδι και τους δημιουργούς του μέσα από μια εκπομπή που θα αφήσει εποχή.

Στην πολυετή καριέρα του θα γράψει, θα συνθέσει, θα ερμηνεύσει, θα συνεργαστεί και θα δημιουργήσει με αφθονία. Κι οι στίχοι του, δεκαετίες αργότερα, θα παραμένουν επίκαιροι και διαχρονικοί…

Οι στίχοι κι οι μουσικοί του ένα αμάλγαμα με απεύθυνση σε όλους, μικρούς και μεγάλους…

21 Οκτωβρίου 2025. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, έπειτα από νοσηλεία δύο εβδομάδων θα…«πάει μακριά», αφήνοντας όμως πίσω του όχι μια άδεια, μα μια πέρα για πέρα γεμάτη αγκαλιά από πολιτιστικά και πολιτικά διαμάντια.