Ένας αντιστασιακός μελωδός, ένας ευαίσθητος ονειροπόλος, το μεγαλείο της απλότητας, ο λυρικός του ελληνικού τραγουδιού. Μάνος Λοΐζος.

«Ο Μάνος ήταν μια πλαγιά πολύχρωμα λουλούδια που έλαμπαν καθώς τα χτυπούσε ο ήλιος. Και θα λάμπουν για πάντα και πιο πολύ όσο θα υπάρχει και θα λάμπει στον κόσμο αυτός ο μοναδικός ήλιος: Η καρδιά του Ανθρώπου…», θα πει γι’ αυτόν ο Μίκης Θεοδωράκης.

Θα γεννηθεί στις 22 Οκτωβρίου 1937 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο μοναχογιός του Ανδρέα Λοΐζου από την Κύπρο, απ’ τους Αγίου Βαβατσινιάς και της Δέσποινας Μανάκη από τη Ρόδο.

«Άρχισα να γράφω μουσική από τις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου/ άρχισα βιολί από πολύ μικρός και είχα μια σχέση με τη μουσική και από τότε άρχισαν να ξεφυτρώνουν στο μυαλό μου κάτι μελωδίες τις οποίες κατέγραφα.»

1955. Θα εγκατασταθεί στην Αθήνα, εκεί όπου ήθελε να ζήσει και θα αναζητήσει τη θέση του ανάμεσα σε σχολές. Θα επιχειρήσει να σπουδάσει φαρμακευτική, εμπορικά, ζωγραφική, μα τίποτα δεν θα τον μαγεύει όσο η μουσική.

1960 εγκαταλείπει τις σπουδές κι εργάζεται περιστασιακά προκειμένου να επιβιώσει: άλλοτε ως σερβιτόρος, άλλοτε ως γραφίστας σε διαφημιστικές εταιρείες, άλλοτε ως μουσικός σε μπουάτ.

1962. Θα ηχογραφήσει με τη βοήθεια του Μίμη Πλέσσα τον πρώτο του τραγούδι, το «Τραγούδι του δρόμου». Σαν πρόδρομος θαρρείς για το δρόμο που θα ηχογραφούσε μια δεκαετία αργότερα και θα γινόταν σύμβολο αγώνα.

Άλλοτε με ήχους επαναστατικούς κι άλλοτε με ρομαντικούς έως νοσταλγικούς, οι συνθέσεις του θα αποκτήσουν το δικό τους χρώμα στην ιστορία της ελληνικής μουσικής και θα γίνουν… παιδικές αναμνήσεις.

Κι έπειτα θα γράψει ίσως το πιο θρυλικό ζεϊμπέκικο στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας. Είναι το τραγούδι που ακούγεται στα πρώτα λεπτά της ταινίας Ευδοκία του 1971.

Ο Μάνος Λοΐζος θα ζητήσει από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να γράψει στίχους για την Ευδοκία, με ο Παπαδόπουλος θα αρνηθεί λέγοντάς του πως: «αυτό το πράγμα δεν παίρνει λόγια, δεν υπάρχουν στίχοι να το υποστηρίξουν».

Θα γράψει μουσική και για την κουτσή κιθάρα του Παπαδόπουλου, για την ταινία διακοπές στην Κύπρο μας. Το τραγούδι θα γυριστεί το 1971 στο λιμάνι της Κερύνειας… Θα γίνει αργότερα επιτυχία από τη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη.

Στο μεσοδιάστημα, θα ενοχλήσει με τις επαναστατικές του νότες. 17 Νοεμβρίου 1973, Πολυτεχνείο. Ο Μάνος Λοΐζος θα συλληφθεί, με την πτώση της Χούντας θα ΄ναι ξανά ελεύθερος και θα κυκλοφορήσει τα τραγούδια του δρόμου.

Θα συνεργαστεί με μεγάλους στιχουργούς κι ερμηνευτές και μαζί θα δημιουργήσουν μουσικά διαμάντια με διαχρονική αξία, τραγούδια που θα μείνουν ανεξίτηλα στο πέρασμα των χρόνων, τέσσερις και πλέον δεκαετίες μετά το θάνατό του.

8 Ιουνίου 1982. Θα υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο, θα νοσηλευτεί για έναν μήνα και τον Αύγουστο θα μεταβεί στη Μόσχα για θεραπεία, πιστεύοντας ότι σε δύο μήνες θα επιστρέψει. 7 Σεπτεμβρίου, ακολουθεί δεύτερο εγκεφαλικό…

Δέκα ημέρες μετά.17 Σεπτεμβρίου 1982. Ο Μάνος Λοΐζος θα φύγει από τη ζωή 35 ημέρες πριν τα 45^α γενέθλιά του.

Λίγες ημέρες αργότερα επιστρέφει στην Ελλάδα σε ένα φέρετρο. Στην κηδεία του, μια λαοθάλασσα θα τον χειροκροτήσει για τελευταία φορά τραγουδώντας… τον δρόμο…