Και ο αθλητισμός όμηρος του πολεμοχαρή Ερντογάν

Οι Τούρκοι ποδοσφαιριστές χαιρετούν στρατιωτικά μετά την νίκη επί της Αλβανίας και ο ομοσπονδιακός τεχνικός Σενόλ Γκιουνές, δηλώνει στον Ερντογάν: «Αν υπάρξει ανάγκη να κάνουμε το καθήκον μας, είμαστε έτοιμοι να γίνουμε στρατιώτες». Πριν καν περάσουν 24 ώρες, στην Στουτγάρδη, ο παγκόσμιος πρωταθλητής των κρίκων, Ιμπραχίμ Τσολάκ, κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Τουρκίας χαιρέτησε με το ίδιο τρόπο, ενω την ίδια ώρα υπάρχουν και βίντεο που τον δείχνουν να μιλά με τον ισχυρό άνδρα της χώρας, αμέσως μετά την απονομή.

Ο αθλητισμός, όμηρος του πολεμοχαρή σουλτάνου, οι αθλητές πιόνια στην σκακιέρα του Ερντογάν. Τους χρησιμοποιεί για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, τους κάνει συμμάχους και υποστηρικτές στο αιματοκύλισμα και στην σφαγή που λαμβάνει χώρα στα εδάφη της Βόρειας Συρίας. Σαν τις μαριονέτες, πλούσιοι και διάσημοι ενήλικες με βιώματα και παραστάσεις από τον σύγχρονο τρόπο ζωής στις ευρωπαικές χώρες που οι πλείστοι αγωνίζονται, γίνονται εκφραστές της Γκεμπελικής προπαγάνδας, από την ηγεσία της πατρίδας τους. 

Η UEFA λέει, πως θα εξετάσει το συμβάν και θα επιβάλλει κυρώσεις... Αλήθεια ε; Θα είναι τόσο φοβερές και τρομερές όπως εκείνες της ΕΕ, για το Yavuz, τα πολεμικά πλοία που έχουν κάνει κατάληψη στην ΑΟΖ της Κύπρου, τις απειλές για τα Βαρώσια ; Αί σιχτίρ, μας περνάτε για χαζούς.  

Η περηφάνια της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και του γυμναστή Τσολάκ, πως μετριέται άραγε ; Με την πρόκριση στα τελικά του Euro 2020 και με ένα παγκόσμιο χρυσό μετάλλιο ή με το πόσες βόμβες και πόσες σφαίρες έριξε ο τουρκικός στρατός ; Μάλλον το δεύτερο τους προσφέρει την υπέρτατη ικανοποίηση...  Ο αθλητισμός όμως ενώνει δεν χωρίζει. Η δύναμη του διαλύει το μίσος και συμφιλιώνει τους ανθρώπους. Το μεγαλείο του δεν κοιτάζει χρώμα, θρησκεία και εθνικότητα.

Το χορτάρι, το παρκέ, το ταρτάν και κάθε άλλος αθλητικός χώρος υπήρξαν ανέκαθεν πεδία αναμετρήσεων που ξέφευγαν από το αθλητικό πλαίσιο και εξυπηρετούσαν καθαρά πολιτικά συμφέροντα. Από το παρελθόν ακόμα, κράτη προσπάθησαν να ασκήσουν πολιτική μέσω μεγάλων διοργανώσεων. Οι Ολυμπιακοί αγώνες του Χίτλερ το 1936, το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου του 1934 στην Ιταλία του Μουσολίνι, τα μποϊκοτάζ των Ολυμπιακών από τους Σοβιετικούς το 1980 και το 1984, είναι κάποια τρανταχτά παραδείγματα. Η πολιτική αναμείχθηκε έντονα σε κρατικό επίπεδο με τον αθλητισμό, όπως γίνεται και τώρα στον πόλεμο στην Συρία. 

Ο αθλητισμός είναι ένα ιδεώδες άσπιλο και αμόλυντο. Στην αρχαιότητα, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων σταματούσε κάθε εμπόλεμη πράξη και υπήρχε εκεχειρία.. Αυτό ήταν το υπέρτατο δείγμα σεβασμού και τιμής προς τους αθλητές, που διαχώριζε εντελώς το ευ αγωνίζεσθαι από τις συρράξεις και τις αντιπαραθέσεις. 

 Όταν λοιπόν τα πολιτικά παιχνίδια εμπλέκουν τα παιχνίδια στους αθλητικούς στίβους τα πράγματα είναι ολέθρια. Ο Ερντογάν όμως δεν.. χαμπαριάζει από τίποτα και από κανέναν. Θυσιάζει και τους αθλητές του στον βωμό του πολέμου... που αποφάσισε να κάνει μόλις 500 χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια μας...