Στα μέρη μας ο πάγκος είναι ηλεκτρική καρέκλα, συνηθίζουμε να λέμε. Και δυστυχώς τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι δεν πρόκειται για υπερβολή αλλά για στυγνή πραγματικότητα.Η αντιμετώπιση των προπονητών, πάλι στα μέρη μας, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την κοινωνία. Οι συμπεριφορές των "αρχόντων" του ποδοσφαίρου, είναι ξεκάθαρες προεκτάσεις των παθογενειών της ελληνικής κουλτούρας.
Ο έχων την εξουσία έχει την τάση να παρουσιάζει στοιχεία αλαζονείας και αυταρχικότητας με ότι αυτό συνεπάγεται. Ακόμη και η έκφραση "ισχυρός άνδρας" που συνοδεύει το όνομα των προέδρων, ακριβώς αυτή την έννοια υποδηλώνει. Στα μέρη μας το πρωτάθλημα δεν το παίρνει ο προπονητής και η ομάδα, το παίρνει ο πρόεδρος.Επαναλαμβάνω στα μέρη μας γίνονται αυτά,βάζοντας μέσα Ελλάδα και Κύπρο, που τείνουν να γίνουν ένα κέντρο... ανακύκλωσης προπονητών.
Θεωρώ ότι ένας προπονητής κάνει πάντα το καλύτερο δυνατό που μπορεί. Όλοι οι τεχνικοί δουλεύουν, ανεξάρτητα αν είναι καλοί ή κακοί. Δεν γίνεται να είναι μάγοι όμως, γιατί στα μέρη μας για μάγους ψάχνουμε, που μόνο με την παρουσία τους θα φέρουν αποτελέσματα.... Λες και το ποδόσφαιρο είναι το pro evolution που αν χάσεις, ξαναπαίζεις μέχρι να φέρεις το αποτέλεσμα που θέλεις. Η επιτυχία θέλει πίστωση χρόνου, εμπιστοσύνη και κυρίως υπομονή.
Οι απολύσεις προπονητών είναι σύνηθες φαινόμενο και στις.. καλύτερες οικογένειες, στα μεγάλα κλάμπ της Ευρώπης. Όμως στα μέρη μας διατηρούμε ένα μοναδικό «προνόμιο», να αλλάζουμε ακόμη και δύο ή τρεις προπονητές κάθε χρονιά. Οι πιο ειλικρινείς παράγοντες το παραδέχονται: Στις αποτυχίες της ομάδας δεν μπορούν να διώξουν παίκτες τους οποίους χρυσοπληρώνουν, ούτε βέβαια μπορούν να...απολύσουν τους εαυτούς τους.
Έτσι ο προπονητής πληρώνει πάντα το μάρμαρο, όχι τόσο γιατί ο επόμενος θα είναι σίγουρα καλύτερος, αλλά γιατί στα ζόρια η ομάδα χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα, ένα ηλεκτροσόκ όπως συνηθίζουμε να λέμε... Επί της ουσίας η απόλυση τεχνικού είναι η μοναδική αλλαγή που μπορεί να γίνει αν στραβώσει η δουλειά.
Τα τελευταία χρόνια, επειδή τα νέα παιδιά βλέπουν περισσότερο ξένο ποδόσφαιρο, καλλιεργείται η εντύπωση ότι στα μέρη μας θα έπρεπε να γίνεται ότι στην Αγγλία, όπου ο σερ Άλεξ και ο Βενγκέρ... γέρασαν στον πάγκο, ή ότι στην Γερμανία, στην Ισπανία και στην Γαλλία, όπου η πρόσληψη ενός προπονητή συνοδεύεται από ένα μακροπρόθεσμο πρότζεκτ. Να είχαμε να λέγαμε. Σε όλους αρέσει αυτή η ιδέα αλλά στα μέρη μας δεν υπάρχει καμία περίπτωση να υλοποιηθεί. Και ο λόγος είναι απλούστατος.
Στα μέρη μας οι ομάδες δεν διοικούνται ως εταιρείες, με σκοπό το κέρδος ή την ευχαρίστηση των οπαδών-πελατών. Οι Ευρωπαίοι πρώτα από όλα στοχεύουν να αυξήσουν τα έσοδά τους. Παράγουν και πωλούν παίκτες, φτιάχνουν γήπεδα στολίδια για να τα γεμίσουν, βλέπουν τον οπαδό ως καταναλωτή και σέβονται τα χρήματα που θα ξοδέψει για να διασκεδάσει μέσω του ποδοσφαίρου.
