Συγκλονίζει μέσω ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η προϊστάμενη της Υπηρεσίας Ασθενοφόρων, Ριάνα Κωνσταντίνου, για τη φονική πυρκαγιά στην ορεινή Λεμεσό.

Η ίδια περιγράφει μια από τις πολλές συγκλονιστικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν, την ώρα της τιτάνιας μάχης με τις φλόγες, με τη μαρτυρία της να ανατριχιάζει.

«Είναι η δουλεία μας και πρέπει να είμαστε δυνατοί και όμως δεν είμαστε… είμαστε αδύναμοι… δεν τα καταφέρνουμε πάντα… ήσουν τα ξημερώματα της Τετάρτης με δεκανίκια έξω στον δρόμο της φωτιάς… δεν μπορούσες να περπατήσεις σερνόσουν με τα δεκανίκια αλλά ήσουν εκεί… “ρε παιδιά το σπίτι μου, κάηκε το σπίτι μου;” Γύρισε κοίταξε ο ένας τον άλλο και παγώσαμε…»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Αν είχαμε σύστημα ΑΙ: Πόσο έγκαιρα θα εντοπιζόταν η φονική πυρκαγιά στην ορεινή Λεμεσό

Με την κα Κωνσταντίνου να αναρωτιέται, τι θα μπορούσαν άραγε να του πουν, ενώ ήξεραν πως όλα καταστράφηκαν, πως όλα στη γειτονιά του κάηκαν. «Την αλήθεια να μου πείτε και θα το αντέξω, δύο μήνες έχει που μετακομίσαμε», τους είπε.

«Κύριε δεν είμαστε Πυροσβέστες είμαστε από τα Ασθενοφόρα αλλά εσύ να μείνεις εδώ και εμείς θα πάμε μέσα να το ψάξουμε… “πού μέσα ρε παιδιά στην φωτιά;” “Nαι θα πάμε με το διασωστικό όχημα μέχρι εκεί που μπορούμε να το βρούμε”… “Eίναι ένα άσπρο σπίτι με καμάρες δίπλα…” “Mην ανησυχείς θα το βρούμε…” “Tην αλήθεια μόνο να μου πείτε και θα αντέξω”… Mέσα στο αυτοκίνητο όλοι βουβοί, αμίλητοι. Μόνο η φωτιά έκανε θόρυβο… να είναι εκεί όπως μας το περίγραψε… κι όμως ήταν το μοναδικό σπίτι που δεν κάηκε στην γειτονία του λες και το ακούμπησε ο Θεός…»

Η φωτογραφία στην ανάρτηση της κας Κωνσταντίνου, αποτυπώνει ακριβώς αυτό. Ένα άσπρο σπίτι, το μόνο που δεν κάηκε.

«Το τηλεφώνημα που σου κάναμε για σου το ανακοινώσουμε ίσως ήταν το καλύτερο της ζωή μας… ήταν λες και ήταν το δικό μας σπίτι… αυτή είναι η δουλεία μας να κλαίμε και χαιρόμαστε μαζί σας και ας μας λογαριάζουν για αδύναμους και ας λυγίζουμε μπροστά σε αυτά τα μεγάλα… Σπουδαίοι όσοι πάλεψαν με όσα μέσα είχαν… Σπουδαίοι όσοι πρόσφεραν ότι είχαν… Μα ποιο σπουδαίοι αυτοί που δεν γκρίνιαζαν, δεν μιλήσαν, δεν δίψασαν, δεν πείνασαν και την τρίτη μέρα απλώσανε όπου βρήκαν για να ξαποστάσουν… γι’ αυτούς τους δυνατούς θα πρέπει αυτή η πατρίδα να είναι περήφανη… για αυτούς λοιπόν είμαι κι εγώ περήφανη Υπηρεσία Ασθενοφόρων ΟΚΥπΥ.»