Κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κάπου μεταξύ νερού θαλασσινού, μιας αλμύρας που μόνο γλυκαίνει και ενός ήλιου ταγμένου να φωτίζει για πάντα το μέσα μας καθώς καίει τη σάρκα μας, γράφω σκέψεις για μια γενιά που ζει, βιώνει και συντηρεί -και- την εικονική της διάσταση.
Παρατηρώ τριγύρω μου τον κόσμο, τους φίλους μου κι εμένα που πάμε να ζήσουμε τη στιγμή και προτού την κάνουμε δική μας την εγκλωβίζουμε μέσα σε δίκτυα κοινωνικά, μέσα σε ταχύτητες μιας «ιστορίας» διάρκειας 24 ωρών. Φοβάμαι λίγο για όλα όσα πρόκειται να έρθουν, για όλα όσα συμβαίνουν, για όλα όσα συμβαίνουν και δεν μπορώ να τα ελέγξω. Για την ανάγκη μας οι στιγμές μας να σβήνουν σε 24ωρες ιστορίες. Για τον φόβο μας να ζήσουμε το παραπέρα ή την κάθε επόμενη μέρα κι έτσι επιλέγουμε σχεδόν συνειδητά 24 μετρημένες ώρες.
Πίστευα πάντα πως το Καλοκαίρι είναι χρονικά η στιγμή για: καθρέπτη-εαυτό-τα πράγματα απ’την αρχή. Στα 30 φεύγα μου πια βλέπω μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων αποκομμένη απ’το μέσα της, αλλά συνδεδεμένη στα δίκτυά της, να προσπαθεί να επιβιώσει. Να προσπαθεί να βγάλει άλλη μια μέρα. Να ουρλιάζει σε μια οθόνη προβληματισμούς, γέλια, ανάγκες, έρωτες, πίκρες.
Σκέφτομαι πως μες την κάψα αυτή του Καλοκαιριού είναι εντάξει και να ζήσουμε. Να αφεθούμε. Να ερωτευτούμε, να γνωριστούμε, να συστηθούμε. Με χέρι, σάρκα, οστά, ομιλία και φυσική παρουσία.
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια και φέτος δεν ξέρω αν η αλμύρα θα καταφέρει να κλείσει τις πληγές μας, γιατί τις κάναμε σώμα μας ολόχρονα και δεν ξέρω ούτε αν η θάλασσα θα καταφέρει να μας σώσει με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Ξέρω, όμως, πως αν και μεγάλα παιδιά μπορούμε ακόμη να ζήσουμε, να αφεθούμε, να συστηθούμε ξανά απ’την αρχή με όλα μας τα λάθη.
Κλείστε για λίγο τις οθόνες, δώστε στη στιγμή περισσότερη διάρκεια, επιχειρείστε να την εγκλωβίσετε μες την θολούρα του μυαλού και της καρδιάς και απολαύστε την. Κρατήστε την. Δική σας. Ολόκληρη και ολοκληρωτικά.
Εξάλλου, είμαστε μεγάλα παιδιά. Καταλαβαίνεις, καταλαβαίνω.
*Αυτό το άρθρο διαβάζεται με μουσική παρέα τα «Μεγάλα Παιδιά» από Sophie lies
