Για αρχή να απολογηθώ στο κοινό για τον παραπλανητικό τίτλο. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν σε θεωρίες συνωμοσίας και ούτε θέλω να προσβάλω τη μνήμη του νεκρού, ειδικά αυτές τις μέρες που συμπίπτουν με τα εφτά χρόνια από το θάνατο του (5 Νοεμβρίου του 2016). Ωστόσο, το φαινόμενο Ανδρέας Βγενόπουλος, δεν άρχισε και δεν τελείωσε με τη φυσική παρουσία του επιχειρηματία στα πολιτικοοικονομικά δρώμενα της χώρας. Είναι για αυτό άλλωστε, που αρκετοί τον αναζητούν ακόμη. Όχι τον ίδιο φυσικά. Ένα όμως με τα χαρακτηριστικά του Ανδρέα Βγενόπουλου, για να κάνουν μαζί τις «καλές» δουλειές.
Και αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Βγενόπουλος, θα τον είχαμε εφεύρει. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως όταν ο παγκόσμιος τραπεζικός κολοσσός της HSBC, έκανε προσφορά για να αγοράσει τη Λαϊκή Τράπεζα, εμείς επιλέξαμε τον Ανδρέα Βγενόπουλο και την Marfin τράπεζα. Με το εμείς βέβαια δεν εννοούμε μόνο τους μετόχους και την τότε διεύθυνση της τράπεζας, αλλά και τους τότε επόπτες και το τότε πολιτικοοικονομικό σύμπλεγμα της χώρας. Μας φόβιζε η HSBC και νιώθαμε πιο πολλή ασφάλεια με τη Marfin!
Η Λαϊκή τράπεζα σήμερα δεν υπάρχει. Χρεοκόπησε δύο φορές από τότε και οι καταθέτες της ακόμη περιμένουν για να πληρωθούν. Το κράτος έχασε τα 1,9 δις ευρώ που έβαλε για να σώσει την τράπεζα και πολλοί υπάλληλοι έχασαν τις δουλειές και τις καριέρες τους. Τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις που πήραν δάνεια τότε, ακόμη και σήμερα αναζητούν τρόπους για να σώσουν την πρώτη τους κατοικία. Το μοντέλο Βγενόπουλου ωστόσο, το αντέγραψαν και οι άλλες τράπεζες, ακόμη και τα συνεργατικά ιδρύματα με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα το 2013. Θα μπορούσε να πει κανείς εκ τον υστέρων, πως η χρεοκοπία ή καλύτερα το μέγεθος της χρεοκοπίας της χώρας τότε, έχει τις ρίζες του σε αυτή επιχειρηματική πράξη και στο μοντέλο «Βγενόπουλου».
Ένα μοντέλο που θέλει πρώτα να κρατάμε τους σοβαρούς επενδυτές μακριά από στρατηγικές επενδύσεις στη χώρα. Να θέλουμε σχετικά μικρούς, ριψοκίνδυνους επενδυτές που κάνουν μεγάλα κέρδη. Να είναι κάποιος που να νιώθουμε μια άνεση να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να ζητήσουμε κάτι ή να μας ζητά κάτι. Ένα επενδυτή που να «χαϊδεύει» τις συντεχνίες που μας κουβαλούν ψήφους, που να ξέρει πόσο σημαντικό είναι το πολιτικό μας όραμα και οι κάθε επόμενες εκλογές. Μόνο που ξεχνάμε ή δεν θέλουμε να θυμόμαστε, πως αυτού του είδους οι επενδυτές, αφήνουν στην καλύτερη «τάτσες» και στην χειρότερη χρεοκοπίες.
Πόσα χρόνια θα μας πάρει να καταλάβουμε πως ο «πρίγκιπας» επενδυτής δεν υπάρχει. Πως αυτό που υπάρχει είναι οι μεγάλες και σοβαρές επιχειρήσεις που σπάνια ρίχνουν τη ματιά τους στη μικρή μας χώρα. Πως σε αυτές τις σπάνιες ευκαιρίες δεν πρέπει να τις χαραμίζουμε. Είτε αυτό είναι στον τομέα της ναυτιλίας, των τραπεζών, της ενέργειας, της τεχνολογίας ή του τουρισμού, όταν ένα μεγαθήριο σε καταδεχτεί, δεν θα το διώξεις για να αναζητήσεις κανένα Βγενόπουλο. Πως θα πρέπει να μάθεις να ζεις στη σκιά του, ίσως με λιγότερα αλλά πιο σίγουρα κέρδη. Να αποδεχτείς πως του είσαι ασήμαντος και πως ποτέ δεν πρόκειται ούτε να σου ζητήσει ούτε θα σου επιτρέψει να του ζητήσεις χάρες. Πως το πιο σημαντικό είναι πως με την παρουσία του σε πιστοποιεί για να κάνεις δουλειές πιο μεγάλες από το μπόι σου και στις αναποδιές δεν θα είσαι αυτός που θα «κουρευτεί». Μέχρι να το καταλάβουμε αυτό, θα αναζητούμε και θα βρίσκουμε θα είναι ένα «Βγενόπουλο».
