Σχεδόν παράλληλα, αυτή την εβδομάδα, έτρεξαν δύο εξελίξεις. Η πρώτη αφορά την παράνομη επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στα κατεχόμενα και η δεύτερη την παρουσία του Προέδρου Χριστοδουλίδη στο Στρασβούργο. Το ύφος αλλά και το περιεχόμενο των δύο αυτών εξελίξεων, κινούνται σε εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις.
Ο Ερντογάν, επιλέγοντας να καταδείξει τα «κράτη-δορυφόρους» της Τουρκίας, επέλεξε να επισκεφθεί τα κατεχόμενα και αμέσως μετά το Αζερμπαϊτζάν. Στην Κύπρο δεν άφησε κανένα περιθώριο παρερμηνείας της πολιτικής του. Η στρατηγική των «δύο κρατών» όχι μόνο επιβεβαιώθηκε αλλά αναπτύχθηκε με σαφήνεια από τον ίδιο τον Ερντογάν αλλά και από τον πανηγυρίζοντα δίπλα του Τατάρ. Οι δε υπόλοιπες εξαγγελίες του Τούρκου Προέδρου παραπέμπουν μόνο στην ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση των κατεχομένων από την Τουρκία (ηλεκτρική διασύνδεση, οικιστικό πρόγραμμα). Συνεπώς, τα πρώτα επίσημα και δημόσια δείγματα της πολιτικής Ερντογάν στη νέα του θητεία, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας.
Από την άλλη, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης εμφανίστηκε στο Στρασβούργο με ένα παλιό και ξεθωριασμένο σύνθημα. Έμοιαζε πολύ με αυτό της πρώτης θητείας Αναστασιάδη... «Πρόεδρος λύσης». Μόνο που για να προβάλλει κανείς μια τόσο υποσχόμενη προοπτική, πρέπει αυτή να ανταποκρίνεται και στα πολιτικά δεδομένα της στιγμής. Και η συγκεκριμένη στιγμή κάθε άλλο παρά δικαιολογεί τέτοιου είδους διακηρύξεις. Σε τελική ανάλυση, όταν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας εμφανίζεται σαν «Πρόεδρος λύσης», είναι ως εάν να παραδέχεται ότι, στην καλύτερη περίπτωση, μεγάλο μέρος της όποιας προσπάθειας εξαρτάται από τον ίδιο. Στη χειρότερη... ως εάν να παραδέχεται ότι αυτή τη φορά θα λειτουργήσει διαφορετικά από αυτό που έπραξε ως υπουργός Εξωτερικών του Αναστασιάδη.
Όπως και νά ‘χουν τα πράγματα, καλή η προσπάθεια του Προέδρου να ανταλλάξει «δώρα» της ΕΕ προς την Τουρκία έναντι μιας πιο θετικής στάσης στο Κυπριακό. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι ο Ερντογάν έχει πολύ ισχυρότερα χαρτιά να παίξει από αυτό του Κυπριακού. Η αποδοχή της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, οι σχέσεις με τη Ρωσία, η ειλικρινής επιστροφή στις δυνάμεις της δυτικής συμμαχίας είναι χαρτιά που μπορούν να του εξασφαλίσουν πολύ περισσότερα από αυτά που πιστεύει ότι μπορεί να του προσφέρει ο κ. Χριστοδουλίδης. Το δε γεγονός ότι η Λευκωσία δημιουργεί την εντύπωση ότι επίκεινται σύντομα κάποιες εξελίξεις, συγκρούεται μετωπικά με όλα τα δεδομένα που έχουμε ενώπιόν μας. Δηλαδή, σε ένα ή δύο μήνες ο Ερντογάν θα εγκαταλείψει την πολιτική των δύο κρατών και θα επιστρέψει στο πλαίσιο της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας;
Μακάρι να το κάνει... αλλά αυτό μοιάζει περισσότερο με ευσεβή πόθο παρά με ρεαλιστική ανάγνωση των όσων συμβαίνουν γύρω μας.
