ΕΧΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ένα πολύ ωραίο σκίτσο. Απεικονίζει δύο κοπέλες, η μια απέναντι στην άλλη, τυλιγμένες στα δίκτυα αράχνης. Η μια ονομάζεται Αμμόχωστος και η άλλη Μόρφου. Η μόνη διαφορά που έχουν μεταξύ τους είναι ένα μεγάλο καλάθι που κρατεί στα χέρια της η Μόρφου και γράφει πάνω «μεγάλο καλάθι». Ρωτάει η Αμμόχωστος τη Μόρφου: «Και συ θύμα του αττίλα και της στασιμότητας;» «… και της προεκλογικής σκοπιμότητας…» της απαντά η Μόρφου.
ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ θα διερωτηθείτε ποιο είναι το ενδιαφέρον του σκίτσου αυτού, αφού τα μηνύματα που στέλνει είναι απλοϊκά και έχουν λεχθεί κατά κόρον. Το σκίτσο, και αυτή είναι η σημασία του, δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα στη «Χαραυγή», το εκφραστικό όργανο του ΑΚΕΛ. Και με αυτό ο σκιτσογράφος της εφημερίδας θέλει να στείλει το μήνυμα πως οι δύο πόλεις Αμμόχωστος και Μόρφου είναι θύματα της στασιμότητας του κυπριακού, άρα και του προέδρου Αναστασιάδη που δεν τα κατάφερε στο Κραν Μοντανά και γενικά στις διαπραγματεύσεις με τον Μουσταφά Ακιντζί.
ΟΜΩΣ, ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ και η Αμμόχωστος και η Μόρφου είναι θύματα του ΑΚΕΛ και όχι του Αναστασιάδη, όπως θέλει να τα παρουσιάσει ο σκιτσογράφος της «Χαραυγής». Η Αμμόχωστος είναι θύμα του καταραμένου μακροχρόνιου που διακήρυξε ο Μακάριος πριν από 43 τόσα χρόνια και τον ακολούθησε και ακολουθεί πιστά μέχρι σήμερα το ΑΚΕΛ και η Μόρφου είναι θύμα όχι μόνο του καταραμένου μακροχρόνιου αλλά και των παρανοϊκών «λέμε όχι στο σχέδιο Ανάν για να τσιμεντώσουμε το ναι» και «άλλαξεν ο άδρωπος σιόρ».
ΑΝ ΛΕΓΑΜΕ ΟΧΙ στον καταραμένο μακροχρόνιο, η Αμμόχωστος θα μας επιστρεφόταν λίγους μήνες μετά την εισβολή του αττίλα χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Πιο σωστά, το μόνο δικό μας αντάλλαγμα ήταν να δεχτούμε να παρακαθίσουμε σε συνομιλίες με τους Τούρκους για λύση του κυπριακού. Και αν το 2004 λέγαμε ναι στο σχέδιο Ανάν, αντί το παρανοϊκό «λέμε όχι για να τσιμεντώσουμε το ναι», η πόλη της Μόρφου και τα γύρω χωριά θα μας επιστρέφονταν τον Οκτώβριο του 2007, πριν από δέκα ολόκληρα χρόνια. Επαναλαμβάνω: Πριν από δέκα ολόκληρα χρόνια.
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ έχουν γραφτεί πολλά τόσο για το παρανοϊκό «λέμε όχι στο σχέδιο Ανάν για να τσιμεντώσουμε το ναι», όσο και για το «άλλαξεν ο άδρωπος σιόρ», με αρκετά επικριτικά σχόλια κατά του Χριστόφια στον οποίο ανήκουν οι φράσεις, αλλά και κατά του ΑΚΕΛ. Όμως, τόσο ο πρώτος όσο και το κόμμα του δεν βρήκαν την τόλμη να δώσουν έστω και μια απλή εξήγηση τι εννοούσαν. Προφανώς θα κατάλαβαν ότι στην παράνοια δεν υπάρχει εξήγηση.
