Την τελευταία εβδομάδα η χώρα έχει χωριστεί σε δύο -κυρίως- κατηγορίες: Τους οργισμένους και αυτούς που, έχοντας γνώση των όσων συνέβαιναν, παρακολουθούν τις αποκαλύψεις με αμηχανία, διερωτώμενοι έως ποια ιεραρχική βαθμίδα θα συμπαρασύρει το σκάνδαλο που αφορά τη Μονή Αββακούμ. Η βασική απορία και απαίτηση κάθε πολίτη στο τέλος της μέρας, μετά τη βροχή ανακοινώσεων, τα ντροπιαστικά βίντεο και τις ανεπαρκείς εξηγήσεις των καθ' ύλην αρμοδίων, είναι «ποιος θα αναλάβει την ευθύνη»;
Και προς άρση πιθανών παρεξηγήσεων, να εξηγήσουμε το εξής: Ανάληψη ευθύνης συνεπάγεται η αναγνώριση της παθογένειας, η απόδοση -και όχι ως είθισται μετάθεση- της ευθύνης εκεί όπου ανήκει, και στη συνέχεια η λήψη αποφάσεων και ενεργοποίηση μηχανισμών για αντιμετώπισή της.
Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για την παντελή απουσία ελέγχου; Όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας παραπέμπουν σε βιαιοπραγίες, εξαπατήσεις, ένα παράλληλο κράτος ανέλεγκτο, που με την ισχνή δικαιολογία «έκαστος τα του οίκου του», έμενε στο απυρόβλητο. Ποιος έχει την ευθύνη να παρέμβει όταν ένας θεσμός αδυνατεί να αυτορρυθμιστεί;
Για την πλήρη αποδόμηση της αξιοπιστίας των θεσμών ποιος θα αναλάβει την ευθύνη; Καθημερινώς, γινόμαστε θεατές ενός χαοτικού λαϊκού δικαστηρίου, όπου οι εμπλεκόμενοι επιχειρούν να χειραγωγήσουν τον θυμό της κοινής γνώμης. Νέα μέτωπα που αφορούν τους χειρισμούς της Αστυνομίας και την πιθανή εμπλοκή πολιτικών παραγόντων, ανοίγονται διαρκώς, με τις ευθύνες να πληθαίνουν και να βαραίνουν πολύ και πολλούς.
Σε όλα αυτά η Πολιτεία, μέχρι στιγμής, στέκεται κατώτερη των περιστάσεων, αδυνατώντας να παρέμβει αποφασιστικά. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη και ποιος θα ζητήσει συγγνώμη από τους πολίτες που παρακολουθούν, για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, ένα σκάνδαλο από το οποίο ουδείς τους προστάτεψε;
