Κάποτε, στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν, εν μέσω τουρκικής εισβολής, οι κάτοικοι αυτής της χώρας πέτυχαν με λιγοστά μέσα να ανακόψουν μέσα στο καλοκαίρι δασικές πυρκαγιές τροφοδοτούμενες από βόμβες ναπάλμ. Πενήντα και εξήντα χρόνια μετά, κάθε σπίθα που ανάβει στο δάσος, συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να εξελιχθεί πυρκαγιά «καλιφορνέζικων» διαστάσεων και ακόμη χειρότερα, σε ένα νέο «Μάτι». Ναι, είναι η κλιματική αλλαγή που κάνει τη διαφορά, αλλά και ανικανότητα μας να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα όπως και η απροθυμία μας να αναλάβουμε το κόστος της προσαρμογής.
Την ώρα που βλέπουμε τους καπνούς από τις πυρκαγιές στην Ρόδο και την Αττική, νομίζω πως δεν έχουμε αυταπάτες για το αν θα έχουμε τα ίδια και εδώ. Ήδη, τα δελτία έχουν γεμίσει με πυρκαγιές και στην Κύπρο και αν γλιτώσουμε φέτος, του χρόνου ή σε ένα από τα επόμενα χρόνια, η λογική λέει πως δεν θα είμαστε το ίδιο τυχεροί. Πρόκειται για ένα ατύχημα προορισμένο να συμβεί; Δυστυχώς ως έχουν τα πράγματα είναι θέμα χρόνου, εκτός βέβαια και αν ευθυγραμμιστούμε με τις πραγματικότητες και επανακαθορίσουμε τις προτεραιότητες μας.
Πραγματικότητες που υπαγορεύονται από την κλιματική αλλαγή που φέρνει παρατεταμένα κύματα καύσωνα, ταυτόχρονα με δυνατούς ανέμους. Όπως και το γεγονός, πως στις περιοχές απέμειναν δάση, οι πληθυσμοί τους είναι πολύ λιγότεροι και πολύ πιο γερασμένοι και λιγότερο έμπειροι, από ότι ήταν πριν μερικές δεκαετίες, για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις πυρκαγιές. Στον αντίποδα ωστόσο, ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας και διαθέτουμε τους πόρους, τις δομές και τα μέσα κατάσβεσης και πρόληψης πυρκαγιών, που ήταν αδιανόητα για τις προηγούμενες γενιές. Αυτά πρέπει να αξιοποιήσουμε στο έπακρο αν δεν θέλουμε να θρηνήσουμε θύματα, αλλά και να παραδώσουμε ότι δάσος έχει απομείνει στις επόμενες γενιές. Απλά πρέπει να σηκώσουμε το χέρι και να πάρουμε τον ακριβό λογαριασμό τώρα. Λίγο ακόμη και δεν θα έχει κανένα απολύτως νόημα.
