Δεν ξέρω το όνομα του, δεν μιλήσαμε ποτέ. Κάθε φορά που φεύγω από τη δουλειά τον πετυχαίνω στο ίδιο σημείο, πάνω κάτω την ίδια ώρα, πολύ αργά το απόγευμα. Κάθε μέρα εκεί...με τα χέρια σταυρωτά πίσω, να περπατά με αργό ρυθμό, μόνος, κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά, φορώντας ένα κίτρινο μπουφάν. Δεν τον γνωρίζω αλλά...αυτό το βλέμμα του, λες και θέλει να ρουφήξει κάθε δευτερόλεπτο της εξόδου του, λες και αυτή η βόλτα είναι όλη του η ανάσα. Να ακούσει θόρυβο, αυτοκίνητα, μηχανές, να αφουγκραστεί το κάθε τι που περνάει από δίπλα του, να νιώσει, να ξεφύγει.
Κολλημένη στην κίνηση κάθε φορά που τον αντικρίζω αυτόματα το μυαλό μου μεταφέρεται σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που είναι μόνοι και μοναδική διέξοδος τους μπορεί να είναι απλά μια βόλτα λίγων λεπτών. Σε όλους εκείνους που ζουν σε κλειστές δομές. Στους ανθρώπους που είναι σε οίκους ευγηρίας μακριά από το καθημερινό χάδι και το ζεστό βλέμμα των δικών τους ανθρώπων. Έγκλειστοι ηλικιωμένοι που βιώνουν την απόλυτη μοναξιά υπό το φόβο του κορωνοιού, χάνοντας το χαμόγελό τους. Αυτή η καταραμένη πανδημία που ήρθε και ρήμαξε τα πάντα και γιγάντωσε την μοναξιά των ανθρώπων, μας άφησε ακόμη πιο μόνους. Με ένα κράτος που αναρωτιέμαι αν ποτέ έβαλε πραγματικά στη λίστα με τις προτεραιότητές του το κεφάλαιο της ψυχικής υγείας των πολιτών του, να δει τί γίνεται πίσω από τις κλειστές, κλειδαμπαρωμένες πόρτες των σπιτιών και πώς περνούν τα άτομα που ζουν μόνα.
Και μετά γυρνάω και πάλι σε εκείνο το μοναχικό βλέμμα του κυρίου με τα κίτρινα. Την ίδια ώρα σκέφτομαι πως το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον…και η αγάπη. Η απάντηση σε όλα, αυτή είναι που θα μαλακώσει ακόμη και τα μεγαλύτερα προβλήματα, αυτή θα δώσει χρώμα ακόμη και στην πιο γκρίζα μοναξιά.
