Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει τώρα μια νέα παγκόσμια κρίση, ίσως την πρώτη μεγαλύτερη της γενιάς μας. Οι αποφάσεις που θα λάβουν οι πολίτες και οι κυβερνήσεις τους επόμενους μήνες, θα διαμορφώσουν πιθανόν τον κόσμο για τα επόμενα χρόνια. Θα διαμορφώσουν όχι μόνο τα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης αλλά και την οικονομία, την πολιτική και τον πολιτισμό.
Θα πρέπει λοιπόν να δράσουμε γρήγορα και αποφασιστικά.
Όταν επιλέγουμε μεταξύ διαφόρων εναλλακτικών, πρέπει να σκεφτόμαστε, όχι μόνο το πως θα ξεπεράσουμε την άμεση απειλή, αλλά και το πως θα είναι ο κόσμος όταν περάσει αυτή η πρώτη καταιγίδα (πανδημία).
Αυτά τα μέτρα έκτακτης ανάγκης που παίρνουμε τώρα, ίσως γίνουν στο μέλλον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Αυτή θα είναι η φύση των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Θα κάνουν τις ιστορίες συγκυρίες και οι διαδικασίες θα προχωρούν πιο γρήγορα. Αποφάσεις που υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσαν να παρθούν μετά από χρονοβόρες συσκέψεις, παίρνονται πλέον μέσα σε λίγες ώρες. Ολόκληρες χώρες και λαοί γίνονται πειραματόζωα σε μεγάλης κλίμακας κοινωνικά πειράματα. Τι συμβαίνει όταν όλοι εργάζονται από το σπίτι και επικοινωνούν μόνο από απόσταση; Τι συμβαίνει όταν ολόκληρα σχολεία και πανεπιστήμια κάνουν τα μαθήματα διαδικτυακά; Προκειμένου να σταματήσει η πανδημία οι λαοί πρέπει να συμμορφώνονται με ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές από τα διατάγματα που αποφασίζονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα.
Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι επίτευξης αυτού του στόχου: Η μια μέθοδος είναι οι κυβερνήσεις να μπορούν να παρακολουθούν τους πολίτες και να τιμωρούν αυτούς που παραβιάζουν τους κανόνες. Η άλλη επιλογή είναι το δίλημμα ανάμεσα στην εθνικιστική απομόνωση ή την παγκόσμια αλληλεγγύη. Έτσι για να γνωρίζουμε, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, που η τεχνολογία μπορεί να παρακολουθεί συνεχώς τις κινήσεις μας.
Ένα από τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε όταν θα συνέλθουμε από το σοκ της πανδημίας είναι ότι θ’ αντιληφθούμε ποια θα είναι τα συναισθήματα μας όσον αφορά την παρακολούθηση μας και ότι δεν ξέρουμε το πως ακριβώς παρακολουθούμαστε ή το πως θα είναι τα επόμενα χρόνια που θα έρθουν.
Ίσως θεωρείται ότι όλα αυτά δεν είναι τίποτα το νέο, αφού τα τελευταία χρόνια, τόσο οι κυβερνήσεις όσο και οι εταιρείες χρησιμοποιούν τις πιο εξελιγμένες τεχνολογίες για την παρακολούθηση και τον χειρισμό των ανθρώπων. Ωστόσο αν δεν είμαστε προσεκτικοί η πανδημία θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια σημαντική καμπή στην ιστορία της επιτήρησης.
Ένας λόγος που γίνονται όλα αυτά είναι για να εξαναγκαστεί ο κόσμος να εμβολιασθεί άμεσα, με τον φόβο να μην κινδυνεύσει στο μέλλον.
Το τρομακτικότερο απ’ όλα είναι ότι κάθε φορά που συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα στην ανθρωπότητα, υπάρχει ο κίνδυνος οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν την πατρίδα , την έθνος και την πίστη τους. Εμείς θα τολμούσαμε να εγκαταλείψουμε ποτέ την Κύπρο, τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία;
