Το μπλε τ’ ουρανού που μας μάγεψε
το φως της πανσελήνου που μας οδήγησε
Η αλμύρα της θάλασσας που μας αγκάλιασε
τα γέλια των φίλων που μας γιάτρεψαν
Τα ξενύχτια που μοιραστήκαμε
σε ασπιρίνες που (δεν) μετρήσαμε
Ο πόνος που σβήσαμε
σε γη που -τάχα- αγαπήσαμε
Οι έρωτες που ξεχάσαμε
κι οι “άλλοι” που τρομάξαμε
Οι γεύσεις που κρατήσαμε
κι οι ανάσες που μετρήσαμε
Τα αντίο που είπαμε
και τα καλωσόρισες, για τα οποία ετοιμαστήκαμε
Τα σφιξίματα στην καρδιά
και τα γυρνάμε σελίδα που μας στοίχισαν
Εκεί θα είναι όλα.
Εκεί θα είναι για πάντα.
Κλειδωμένα σε έναν Αύγουστο.
Έναν Αύγουστο που τα είχε όλα.
Έναν Αύγουστο που μας καθόρισε κι όμως δεν μας αλλοίωσε.
Έναν Αύγουστο που θα είναι για πάντα, ολότελα δικός μας.
Καμιά φορά ό,τι σχέδια κι αν έχουμε, η ζωή βρίσκει τον τρόπο να μας τα ανατρέπει και να μας παρασύρει σε καταστάσεις που ούτε να φανταστούμε δεν μπορούμε. Έτσι αισθάνομαι κάθε Αύγουστο. Ο Αύγουστος έχει κάτι από το ξαφνικό, το απρόσμενο, το καθόλου προσχεδιασμένο. Έχει εκείνη τη μαγεία που κρύβει ό,τι φέρνει τέλος και ό,τι κουβαλάει νέα αρχή. Έχει την ανεμελιά μιας ψευδαίσθησης πως θα είναι για πάντα Καλοκαίρι και ταυτόχρονα έχει και τη θλίψη μιας υπενθύμισης πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.
**Αυτό το κείμενο αφορά όλα όσα μας συνέβησαν, μας προσπέρασαν, μας εγκλώβισαν, μας απελευθέρωσαν, μας έριξαν, μας ανέβασαν, μας έκαναν να είμαστε εμείς, μπροστά από το τέλος ακόμη ενός Καλοκαιριού, ολόκληροι.
