Παρακολουθώ το θέμα με τις εκποιήσεις από το κοντά, από τότε που ήταν προαπαιτούμενο για βγούμε από το μνημόνιο το 2015 και η ιστορία έχει ως εξής: Βουλευτές από όλα τα πολιτικά κόμματα, υπό την πίεση των χρεοκοπημένων δανειοληπτών και με της γενικής δυσαρέσκειας του κοινού προς τις τράπεζες, εφευρίσκουν προφάσεις για να μπλοκάρουν, να καταργήσουν ή να μην εφαρμόσουν ένα πλαίσιο εκποιήσεων συμβατό με τις υποχρεώσεις που έχουμε ως κράτος μέλος της ευρωζώνης. Με άλλα λόγια το ευρώ στην τσέπη, αλλά με κανόνες κυπριακής λίρας. Μόνο που αυτή η αναντιστοιχία μεταξύ επιθυμίας και πραγματικότητας, συνέτεινε ανάμεσα σε άλλα, στην χρεοκοπία του 2013 και υπήρξε ο καταλυτικός παράγοντας που πυροδότησε το «λουκέτο» στο Συνεργατισμό το 2018.
Έκτοτε, για να προλάβουν καταστάσεις οι επόπτες, αλλά και να βοηθήσουν τους βουλευτές να σώσουν τα προσχήματα για την όποια κωλοτούμπα χρειαστεί να κάνουν, εφηύραν «μηχανισμούς». Αυτό συμβαίνει και σήμερα με τις αλλαγές που προωθεί η Βουλή σχετικά με την πρόσβαση στη δικαιοσύνη που δικαιούται ο δανειολήπτης πριν εκποιηθεί η περιουσία του. Αλλά στην ουσία πρόκειται για ένα μηχανισμό που παράγει σχέδια με τις καλύτερες προθέσεις αλλά με το πλέον αόριστο πλαίσιο ώστε ακόμη και αν εφαρμοστεί, ώστε να μην ρισκάρει με τους κανόνες της ευρωζώνης. Άλλωστε, όπως συμβαίνει και σήμερα, το δικαίωμα προσφυγής στη δικαιοσύνη και η έγκαιρη απόδοση της, για πολλούς βουλευτές δεν είναι τίποτα άλλο την επίφαση που αναζητούσαν για να σταματήσουν ή να δείχνουν πως προσπαθούν να σταματήσουν τις όποιες εκποιήσεις.
Στην «επίφαση» αυτή, η πολιτεία απαντά με «επίφαση» μηχανισμού. Προτιμούν δηλαδή, να «παίξουν» αυτό το αναξιοπρεπές παιχνίδι, παρά να πουν τις άβολες αλήθειες που θα τους έφερναν σε μετωπική σύγκρουση με τη Βουλή και να θέσουμε σε κίνδυνο την οικονομία. Αν δεν ήταν το θέμα με τη δικαιοσύνη, οι βουλευτές θα είχαν εφεύρει κάτι άλλο και ο «μηχανισμός» σε Κεντρική Τράπεζα και Υπουργείο Οικονομικών θα είχε αναγκαστεί να δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο. Αν μη τι άλλο, το συγκεκριμένο σχέδιο είναι στα συρτάρια από το 2021, πριν ξεχαστεί από την αναστολή των εκποιήσεων με πρόφαση την πανδημία του κορονοϊού. Ωστόσο, το βασικό ερώτημα εδώ δεν είναι τι θα καταφέρει η βουλή ή τι θα φέρει ο «μηχανισμός», αλλά μέχρι πότε θα απαιτούμε ως κοινωνία από τους πολιτικούς να «παίξουν με τη φωτιά» σε μια σειρά από «εύφλεκτα» θέματα; Με άλλα λόγια πότε θα «παίζουμε» το παιχνίδι του μηχανισμού και μέχρι πότε αυτός θα αντέχει;
