Σήμερα που είναι η παγκόσμια ημέρα νεολαίας επιλέγω να μοιραστώ κάποια δεδομένα αλλά και σκέψεις μου, κυρίως επειδή είναι και μέρα για να γιορτάσουμε τις κατακτήσεις της νεολαίας, είναι, όμως, και μέρα για να ψάξουμε, να μάθουμε και για να προβληματιστούμε για τις προκλήσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως νεολαία.
Φέτος η θεματική ενότητα τέθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως “Πράσινες Δεξιότητες για την Νεολαία: Προς έναν αειφόρο κόσμο”. Βέβαια, με τόση στάχτη γύρω μας είμαι πια δύσπιστη ως προς τον αειφόρο κόσμο που θέλουμε τελικά να πετύχουμε ή να αφήσουμε έστω πίσω μας. Απ’ την άλλη ένα ολόκληρο κίνημα κλιματικής ευαισθητοποίησης ξεκίνησε από έναν νέο άνθρωπο, από ένα νέο κορίτσι, την Γκρέτα Τούνμπεργκ, η οποία μετά τον καύσωνα και τις πυρκαγιές στη δική της χώρα (Σουηδία) το 2018, αποφάσισε να καθιερώσει τη σχολική απεργία για το κλίμα. Και η Γκρέτα καταφερε να χτίσει παγκόσμια ένα κύμα ανθρώπων που κάθε Παρασκευή απεργούσαν και περπατούσαν για το κλίμα. Άνθρωποι σε κάθε γωνιά του πλανήτη εμπνεύστηκαν από ένα νέο κορίτσι, που έκανε την ευαισθησία της λάβαρο για έναν καλύτερο πλανήτη. Και που σε αντίθεση με τα όσα κλισέ ακούμε, δυστυχώς, ακόμη για τη νεολαία, έφερε ολόκληρη την ανθρωπότητα μπροστά από άλλο ένα δεδομένο: την ορατότητα της νεολαίας.
Οι μύθοι πολλοί: “είμαστε το μέλλον”, “η πολιτική δεν μας αφορα”, “είμαστε του καναπέ”. Η νεολαία και δεν θα κουραστώ ποτέ να το λέω, να το γράφω και να το υπογραμμίζω: είναι κυρίως το παρόν. Είμαστε το τώρα και ζούμε στο τώρα μαζί με όλους τους άλλους. Βιώνουμε τις κρίσεις και τις επιπτώσεις τους, τις πολιτικές αποφάσεις και όλα τα συνεπακόλουθα τους. Είμαστε γενιές νέων ανθρώπων που βιώσαμε απανωτές κρίσεις: Οικονομική, Προσφυγική, Πανδημία, τον πόλεμο στην Ουκρανία και τώρα στο μεταίχμιο του πληθωρισμού. Και παρόλα αυτά παραμένουμε ακόμη παρούσες και παρόντες σε κάθε τεκταινόμενο, πατάμε τα πόδια μας στη γη και με θάρρος προχωράμε μπροστά με εφόδια τις γνώσεις μας και την ελπίδα μας.
Κι αν κάτι πρέπει να γιορτάσουμε σήμερα είναι όλη εκείνη την ελπίδα που γεννά η νεολαία. Τις αχτίδες φωτός που καταφέρνει να φέρνει ακόμη και στα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Ακόμα και όταν σε εκδηλώσεις για παράδειγμα τις παίρνουν τα μικρόφωνα, όταν αποχωρούν τα πολιτικά πρόσωπα, αλλά βγαίνει στο βήμα - ονομάζεται #YouthWashing (ψάξτε το!)-. Να γιορτάσουμε τις αλλαγές που πετυχαίνει η νεολαία, κόντρα σε κάθε κακό κατεστημένο. Και τα παραδείγματα είναι πολλά. Η πρόσφατη ευρωπαϊκή κατάκτηση της επ’ αμοιβή πρακτικής άσκησης. Ή ακόμη και η άσκηση θετικής πίεσης, που από πολλούς ονομάστηκε δυσπιστία στη νέα κυβέρνηση, απέναντι στον μηδενισμό των οργανωμένων της συνόλων και των επίσημων εκπροσώπων της νεολαίας.
Και μιας και βαδίζουμε πάλι προς εκλογές και πάλι θα ακούσουμε μεγάλες, ένδοξες υποσχέσεις ας αναλογιστούμε πως η νεολαία αποτελεί το 25% του συνολικού πληθυσμού της Ευρώπης, κι όμως μόνο το 5% των ευρωβουλευτών είναι κάτω των 30*, ενώ παγκόσμια μόνο το 2,8% των εκλελεγμένων είναι κάτω των τριάντα. Κι αυτή είναι ανοιχτή πρόσκληση/πρόκληση προς τα κόμματα να πάρουν το ρίσκο -αν και με τα όσα βλέπουμε γύρω μας το να εμπιστευτούν νέους ανθρώπους δεν είναι ρίσκο, είναι πια ελπίδα- και να δούμε επιτέλους όχι μόνο φρεσκάδα και νεότητα στα ψηφοδέλτια, αλλά και μεράκι και πραγματική επιθυμία για προσφορά.
