Μελετώντας κανείς τις δημοσιεύσεις του ICIJ, δεν μπορεί να σταματά μόνο στην προβληματική και προσβλητική ανάμειξη της χώρας μας σε αυτό τον κυκεώνα του βρώμικου χρήματος. Γιατί, κακά τα ψέματα, την ίδια δουλειά κάνουν πολλές χώρες και πολλοί οικονομικοί οργανισμοί που -ως εκ θαύματος- διαφεύγουν σχεδόν μονίμως του δημοσιογραφικού ή άλλου ελέγχου.
Μια προσπάθεια όμως προσέγγισης της μεγαλύτερης εικόνας, οδηγεί στην τραγική διαπίστωση ενός παγκόσμιου οικονομικού συστήματος το οποίο έχει υπουδουλωθεί στην αχαλίνωτη μάχη μιας χούφτας ανθρώπων να πολλαπλασιάσουν κέρδη και περιουσίες έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.
Θυμάμαι που συζητούσα κάποτε με ένα φίλο μεγαλοεπιχειρηματία. «Έχω λεφτά και περιουσία για να ζήσουν πλούσια ακόμα και τα δισέγγονα μου», είπε στη διάρκεια της κουβέντας και όχι για να παινευτεί.
- Τότε γιατί συνεχίζεις να δουλεύεις και να γίνεσαι σκλάβος ενός τρόπου ζωής που σε εξοντώνει;, τον ρώτησα.
- Γιατί δεν μπορώ να σταματήσω, δεν μπορώ να χάσω αυτό το πάθος, αυτή την καθημερινή πρόκληση.
Αυτό είναι λοιπόν. Η μανία του χρήματος και της εξουσίας που το συνοδεύει, μετέτρεψαν μια κατηγορία ανθρώπων σε «χρυσά ζόμπι». Είναι εξωφρενικό να ακούς και να διαβάζεις ότι ο τάδε ή ο δείνα δισεκατομμυριούχος πασκίζει με κάθε τρόπο να πολλαπλασιάσει τα κέρδη του. Να τα κάνει τι; Θα ζήσει κι αυτός 80-85 χρόνια (αν δεν τον ξεκάνει το άγχος), όπως θα ζήσει και ο μπάρμπα Βασίλης σ’ ένα ξεχασμένο χωριουδάκι της επαρχίας. Μέσα στη χλιδή; Ποια χλιδή; Αυτή που δεν έχει χρόνο να μυρίσει ένα λουλούδι της αυλής; Αυτής που δεν έχει χρόνο να παίξει με τα εγγονάκια του ή να περάσει ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια ή τους φίλους; Ψιλά γράμματα θα μου πείτε...
Μόνο που αυτά τα «χρυσά ζόμπι» δεν καταστρέφουν μόνο τη δική τους ζωή. Καταστρέφουν ζωές ανθρώπων που δεν ξέρουν. Ανθρώπων που αγωνίζονται καθημερινά για να εξασφαλίσουν το φαγητό της οικογένειας.
Επιστρεφοντας στα έγγραφα του ICIJ, διάβαζα για τη διείσδυση όλων αυτών των δισεκατομμυριούχων στην αγορά ακινήτων των Ηνωμένων Πολιτειών. Μια δραστηριότητα που εκτόξευσε τα ενοίκια κι εβγαλε ανθρώπους στο δρόμο. Γιατί κι από ‘κει έπρεπε να βγάλουν περισσότερα κέρδη. Γιατί και εκεί ο άνθρωπος δεν έχει καμία σημασία αν δεν μετατρέπεται σε μηχανή παραγωγής του δικού τους κέρδους.
Ζούμε στον κόσμο των «χρυσών ζόμπι» και των υπηρετών τους. Σ’ αυτούς τους δεύτερους εντάσσονται κάποιοι συμπατριώτες μας που, προφανώς, φιλοδοξούν να γίνουν μικρά -έστω και χάλκινα- ζόμπι...
