Τα επεισόδια ρατσιστικής βίας κατά μεταναστών σε Λεμεσό και Χλώρακα, δεν είναι τίποτα από ακόμα ένα σύμπτωμα της αποσύνθεσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Ωστόσο, πρόκειται για ένα «σύμπτωμα» που μπορεί να επισπεύσει το τέλος της, αλλά και να το καταστήσει και τραγικά επώδυνο για τους πολίτες της. Το μόνο «θετικό» που μπορεί να βγει από το περιστατικό, είναι πως ίσως έτσι ξυπνήσουν επιτέλους τα αντανακλαστικά επιβίωσης της πολιτικής ηγεσίας. Πως θα την υποχρεώσει στις "πικρές" αλλά αναγκαίες αποφάσεις αλλά και στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Σε διαφορετική περίπτωση, το κράτος κινδυνεύει να τιναχθεί στον αέρα, με όλους εμάς τους επιβάτες να παρακολουθούμε εμβρόντητοι.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τα όσα έχουν διαδραματιστεί τις τελευταίες μέρες θα καταγραφούν σε μια πιθανή «νεκρολογία» της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πως έχουν δημιουργήσει νέα δεδομένα και έστειλαν τον πήχη ακόμη πιο χαμηλά δημιουργώντας ένα νέο «πάτο» για τη χώρα μας. Κάθε ρατσιστικό χτύπημα προς πολίτες, είναι ένα καρφί στο φέρετρο. Οι κραυγές των θυμάτων, είναι τα βογγητά της Κύπρου και της Δημοκρατίας. Όσοι το υποτιμούν, όσοι λαλίστατοι επιλέγουν να σιωπούν, όσοι αρνούνται να δουν την πικρή πραγματικότητα, ρισκάρουν το παρών της χώρας και της προσωπικής τους επιβίωσης.
Η ευθύνη για το που θα πάμε από εδώ και πέρα, ανήκει αποκλειστικά στα χέρια της πολιτικής ηγεσίας του τόπου. Κυβέρνησης και βουλής και το μόνο που μπορεί να τη διασώσει, είναι εφαρμογή ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος. Ενός προγράμματος που θα εντοπίζει το πρόβλημα σε όλους τους τομείς και δεν θα διστάζει να δίνει λύσεις ακόμη και αν αυτό σημαίνει αμφισβήτηση «κεκτημένων» διαφόρων υποομάδων πίεσης. Θα πρέπει δηλαδή, η πολιτεία να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του σιωπηρού συνόλου, κόντρα στις απαιτήσεις και τις διεκδικήσεις οργανωμένων μικροσυμφερόντων. Από τα σχολεία που ανοίγουν αυτές τις μέρες, πρώτα να μπαίνουν τα δικαιώματα των παιδιών και μετά των εκπαιδευτικών ή των θρησκευτικών ιδρυμάτων. Στα νοσοκομεία τα δικαιώματα των ασθενών και μετά των γιατρών, στους δήμους των δημοτών και όχι του δημάρχου και στην αστυνομία η ασφάλεια των πολιτών και τελειωμό δεν έχει η λίστα.
Και μπορεί αυτά να ακούγονται αυτονόητα, αλλά αυτός που θα δοκιμάσει να τα αλλάξει θα «μπλέξει» άσχημα και το ξέρει. Δεν είναι τυχαίο που για δεκαετίες τώρα όλοι κάνουν όσες μεταρρυθμίσεις και όσες αλλαγές τους υποχρεώνουν οι Βρυξέλλες, οι δανειστές και η κακιά η ώρα να κάνουν. Φροντίζουν δε στο εκλογικό σώμα να εξηγούν πως τις κάνουν με βαριά καρδιά και πάντοτε αφήνουν να νοηθεί πως είναι προσωρινές. Αν «προσεύχονται» σε κάτι, είναι το «κιβώτιο» να τιναχθεί στα χέρια του επόμενου. Μόνο που και τα πρόσφατα βίαια επεισόδια συνηγορούν πως ο χρόνος τελείωσε. Πως δεν θα υπάρξει επόμενος για να παραδώσουν αν δεν λύσουν βασικά προβλήματα. Από το Κυπριακό και το μεταναστευτικό, το ενεργειακό και την οικονομία, μέχρι το συνταξιοδοτικό και το οικολογικό, ο χρόνος μετρά αντίστροφα για την Κυπριακή Δημοκρατία και όσους καθόμαστε αμέριμνοι στην «αγκαλιά» της.
