Από την πράσινη οικονομία και μετάβαση, επιλέγουμε το «καρότο» δηλαδή τα χρήματα από την ΕΕ και αποφεύγουμε όσο τίποτα το «μαστίγιο», τις δυσάρεστες επιλογές που θα μας ξεβολέψουν ή θα μας στοιχίσουν. Το ίδιο κάνουμε και με την αύξηση του συντελεστή της εταιρικής φορολογίας που όσο και αν προσπαθούν στο Υπουργείο οικονομικών, αδυνατούν να το σηκώσουν στα κατώτατα επίπεδα του 15%, για να πάψουμε να θεωρούμαστε διεθνώς κάτι σαν «Παναμάς». Και αυτά, όχι γιατί οι άνθρωποι που το χειρίζονται δεν κατανοούν την αναγκαιότητα να πάμε προς αυτές τις δύο κατεύθυνσης, αλλά γιατί ζούμε σε μια οικονομία που είναι έτοιμη να σε «λιντσάρει» αν κάνεις στο «σωστό». Μια κοινωνία που δεν μπορεί να κατανοήσει πως το «ωφέλιμο» μπορεί να είναι και επώδυνο. Καλή τύχη στο επόμενο που θα ηγηθεί μιας τέτοιας χώρας και καλή τύχη και στις επόμενες γενιές που τους τύχανε πρόγονοι με τέτοιες νοοτροπίες.
Δεν πρόκειται για αυθαίρετα συμπεράσματα. Το ομολόγησε ο Υπουργούς Οικονομικών, Κωνσταντίνος Πετρίδης στην αρμόδια Επιτροπή στη Βουλή, παρουσιάζοντας τον προϋπολογισμό της επόμενης χρονιάς: «Θα με λιντσάρετε πρώτοι εσείς αν σε αυτό το κύμα ακρίβειας σας φέρω τις πράσινες φορολογίες που θα αυξάνουν τις τιμές της ενέργειας και των καυσίμων». Κανείς από τους βουλευτές δεν διαφώνησε μαζί του. Ήταν λες και δεν το είπε. Μόνο κάτι πονηρά χαμόγελα του στυλ «τη γλύτωσες Κωνσταντίνο πάνω που ήμασταν έτοιμοι να καταπιούμε». Και όντως, ξεγλίστρησε ο κ. Πετρίδης με τον πληθωρισμό. Σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε κάτι άλλο να σκαρφιστεί για να γλυτώσει καθώς το «λιντσάρισμα» κάτω από όποιες συνθήκες το είχε σίγουρο. Ακόμη και σε περιόδους με χαμηλές τιμές των καυσίμων να έφερνε πράσινες φορολογίες και πάλι θα καταψηφιζόταν. Εδώ μιλάμε για τη χώρα που από τις πρώτες ουσιαστικές φορολογίες που μείωσε μετά το μνημόνιο ήταν αυτή των καυσίμων και μάλιστα ομόφωνα. Τι και αν είναι συμβατική μας υποχρέωση να αποθαρρύνουμε με τις φορολογίες τις άσκοπες μετακινήσεις, τι και αν έχουμε υποχρέωση στις επόμενες γενιές να παραδώσουμε ένα πλανήτη που να μη «ψήνεται». Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει να σταματήσουμε να ζούμε ωσάν να είμαστε χώρα που έχει δικό της πετρέλαιο στα μέσα του προηγούμενου αιώνα.
Την ίδια στάση άρνησης έχουμε και για τον εταιρικό φορολογικό συντελεστή. Δύο χρόνια δουλείας των τεχνοκρατών του Υπουργείου Οικονομικών πήγαν στον κουβά». Και αυτό παρόλο που αλλαγές έγιναν σε συνεργασία με το χρηματοπιστωτικό κλάδο ώστε να κρατηθουν οι ισορροπίες και να πάψουμε να είμαστε φανερός «φορολογικός παράδεισος». Να τον πάρουμε δηλαδή τον συντελεστή από 12.5% που είναι σήμερα, στο 15% και να αφήσουμε την Ιρλανδία, τη Μάλτα και τη Βουλγαρία στη «μαύρη» φορολογική λίστα. Δεν μπόρεσε να το φέρει ούτε αυτό ο Κωνσταντίνος Πετρίδης, όπως δεν μπόρεσε να το κάνει ούτε και ο προκάτοχος του, ο Χάρης Γεωργιάδης που το προσπάθησε. Όπως δεν τα κατάφερε και η κυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια, την ώρα που έψαχνε για λεφτά να κλείσουν οι τρύπες πριν χρεοκοπήσουμε και πάμε στο μνημόνιο το 2012. Και είναι κρίμα να περιμένουμε να πιάσουμε «πάτο» ώστε, κάποιος άλλος να μας επιβάλει να κάνουμε τα αυτά που πρέπει να κάνουμε, όσο δυσάρεστα και αν είναι. Θα περιμένουμε λοιπόν την κλιματική αλλαγή να μας βουλιάξει τις παραλιακές πόλεις και το χρηματοοικονομικό μας σύστημα να αποκλειστεί από τις αγορές, για να κάνουμε αυτά που πρέπει; Θα το τραβήξουμε μέχρι το τέλος; Ναι, αυτό θα κάνουμε...
