Ακούγοντας τον Ερσίν Τατάρ να μιλάει για δύο κράτη, εύκολα μπορεί κανείς να παρατηρήσει ότι τα περισσότερα επιχειρήματα που επικαλείται έχουν να κάνουν με το παρελθόν. Αρχίζει από την ιστορία για να πείσει ότι το νησί είναι τουρκικό από την εποχή των Μαμελούκων, πολύ πριν τους Οθωμανούς. Αφού κάνει μια επιλεκτική περιδιάβαση στα σκοτεινά στενοσόκακα της ιστορίας, συνήθως καταλήγει στην απόρριψη του Σχεδίου Ανάν (2004) και το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων στο Κραν Μοντανά (2017).
“Αν οι Ελληνοκύπριοι έλεγαν ναι στο Σχέδιο Ανάν, σήμερα το νησί δεν θα ήταν διαιρεμένο”, λέει συχνά ο κατοχικός ηγέτης που θεωρεί ότι η απόρριψη στο δημοψήφισμα “άνοιξε το δρόμο για αυτοδιάθεση”. Υποστηρίζει ότι η ανάγκη για εναλλακτικές μορφές λύσης πηγάζει από την ιστορική ευκαιρία που χάθηκε τότε. Υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια: ο Τατάρ καταψήφισε το Σχέδιο Ανάν. Ήταν ανάμεσα στο 35% των Τουρκοκυπρίων που είπε “όχι”.
Στο ίδιο επίπεδο υποκρισίας φτάνει και όταν μιλάει για το Κραν Μοντανά. Εκθειάζει τη στάση των Τούρκων (όχι του τότε ηγέτη των Τουρκοκυπρίων, Μουσταφά Ακιντζί) και διατείνεται ότι τη λήξη “σφύριξε” ο Νίκος Αναστασιάδης με την αποχώρηση του από το τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Τα περιγράφει με τέτοια γλαφυρότητα και... ακρίβεια, που στο τέλος θα αρχίσει να πιστεύει και ο ίδιος ότι ήταν παρόν.
Βεβαίως όλα καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι “η διαπραγμάτευση για ομοσπονδία δεν οδήγησε και δεν θα οδηγήσει πουθενά” για αυτό -λέει- πως πρέπει να αναζητηθεί ένας άλλος δρόμος. Αυτός των δύο συνεργαζόμενων κρατών με κυριαρχική ισότητα. Η Τουρκία να διατηρήσει το χέρι της στην Κύπρο και... “η μειοψηφία να μην αφομοιωθεί από την πλειοψηφία”.
Με άλλα λόγια θέλει η ελληνοκυπριακή πλευρά να υπογράψει μια συμφωνία για οριστική διχοτόμηση. Θέλει οι Ελληνοκύπριοι να πουν “ναι” σε δημοψήφισμα για μια διευθέτηση που θα παγιώνει το αποτέλεσμα μιας βάναυσης στρατιωτικής εισβολής. Και θεωρεί πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποτελέσει τη λύση του προβλήματος. Ουτοπικό.
Δεν λύνονται τα προβλήματα με τη δημιουργία άλλων προβλημάτων. Δεν οδηγεί πουθενά η συνεχιζόμενη εμμονή με τα δύο κράτη, μόνο και μόνο επειδή αυτό επιθυμεί η κυβέρνηση μιας άλλης χώρας. Το γινάτι δεν μπορεί να καταστήσει εφικτή μια τέτοια λύση. Αυτό πρέπει να το χωνέψει ο Ερσίν Τατάρ, ο οποίος μάλλον εξαπατήθηκε από την Τουρκία ότι όντως μπορεί να επιτευχθεί στην πράξη. Είναι η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί στη στάση του, χωρίς τη χρήση ιατρικών όρων.
