Του Χριστόφορου Χριστοφή
16 Απριλίου 2003. Τρεις μέρες μετά το τρομερό πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπογράφει στην Αθήνα τη Συνθήκη Προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
23 Απριλίου 2003. Μεγάλη Τετάρτη. Συννεφιασμένη μεγάλη Τετάρτη. Σχεδόν 3 δεκαετίες μετά τον Αττίλα. Ο Ραούφ Ντενκτάς γυρίζει νέα σελίδα στο βιβλίο της ιστορίας της Κύπρου, αποφασίζοντας μονομερώς τη διάνοιξη του οδοφράγματος στο Λήδρα Πάλας.
Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι σχηματίζουν δύο ανθρώπινα ποτάμια από και προς τα κατεχόμενα. Τρίτο ποτάμι, τα δάκρυα της προσμονής. Τέσσερις μέρες μετά, Κυριακή του Πάσχα, ανοίγουν τα οδοφράγματα Περγάμου και Στροβιλίων.
Σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, μέσα σε δυο βδομάδες 4 στους 10 Κύπριους έκαναν τα μερικές δεκάδες βήματα στην πράσινη γραμμή και βρέθηκαν στην απέναντι πλευρά. 260.000 Ε/κ και 90.000 Τουρκοκύπριοι...
Έχουν περάσει 29 καλοκαίρια από την τελευταία φορά... Μια γενιά και κάτι. Οι περισσότεροι Τουρκοκύπριοι ακόμη μιλούν ελληνικά... Κάποιοι βρήκαν παλιούς φίλους και γνωστούς...
Ακολουθεί το οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου και μετά από τρία χρόνια -αφού ήδη θεωρείται κανονικότητα- ανοίγει και ο Αστρομερίτης...
Τάσσος Παπαδόπουλος, Πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Και να διαχωρίζουμε τις κινήσεις εντυπωσιασμού, ή όπως μερικοί το λένε εξελίξεις προς τη λύση του Κυπριακού – από εξελίξεις που αφορούν κατά τη γνώμη την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τίποτε άλλο. Μέσα σ` αυτά τα πλαίσιο εγώ λέω δεν είναι καν βήμα προς την λύση. Ασφαλώς υπάρχει κι αυτός ο πόθος του λαού, πολύ κατανοητός, να επισκεφθεί τα σπίτια του.
Η άνοιξη του 2008, με τον Χριστόφια πια στο τιμόνι του κράτους, φέρνει το ιστορικό άνοιγμα της οδού Λήδρας. Για μια γιορτή της ειρήνης, μιλούν ξένα Μέσα...
Ακολουθεί ο Λιμνίτης το 2010 και οκτώ χρόνια μετά... επί Αναστασιάδη, τα οδοφράγματα της Δερύνειας και της Λεύκας.
Για άλλους δρόμοι της ειρήνης, για άλλους πύλες που οδηγούν σε ένα μεγάλο εκπτωτικό χωριό... και για κάποιους άλλους εννέα ρωγμές πάνω στο τείχος της διχοτόμησης. Ένα είναι το σίγουρο: τα οδοφράγματα είναι εκεί για να μας θυμίζουν κάθε μέρα μια ιστορία για την οποία δεν έχει ακόμη γραφτεί ο επίλογος.
