Της Μαρίας Ανδρονίκου
Προβληματικές διαστάσεις προσλαμβάνει το φαινόμενο των βανδαλισμών σε σχολικούς χώρους, με αποτέλεσμα τις συσκέψεις και παρασυσκέψεις αρμοδίων. Χωρίς ωστόσο, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Το φαινόμενο όμως δεν είναι κυπριακό. Το αντιμετώπισαν κατά καιρούς πολλές χώρες από το παράδειγμα των οποίων μπορούμε να αντλήσουμε ιδέες και μέτρα. Εμείς ανατρέξαμε σε αυτά τα παραδείγματα και παραθέτουμε μερικά αποτελεσματικά, όπως αποδείχθηκαν, μέτρα που ελήφθησαν.
Οι βάνδαλοι δρουν σχεδόν πάντα υπό την κάλυψη του σκότους. Σε σωστά φωτισμένους χώρους και με σχεδιασμό που δεν θα επιτρέπει την καταστροφή των λαμπτήρων, τα περιθώρια δράσης τους περιορίζονται.
Οι κάμερες, σε συνδυασμό με τον φωτισμό, αποτελούν ένα ακόμα αποτρεπτικό μέτρο. Μεγάλη σημασία αποδίδεται στην αποτελεσματική φύλαξη των σχολικών χώρων, όταν αυτή ανατίθεται σε ιδιωτικές κυρίως εταιρείες.
Η συχνή εμφάνιση περιπολικών της αστυνομίας σε σχολεία-στόχους, λειτουργεί επίσης αποτρεπτικά.
Οι βάνδαλοι θέλουν να επιδεικνύονται οι καταστροφές τους. Στο βαθμό που μπορεί να αναπτυχθεί ένας μηχανισμός άμεσης αποκατάστασης των ζημιών, η «ικανοποίησή τους» περιορίζεται.
Στην αγορά υπάρχουν πλέον εξελιγμένα υλικά που αντιμετωπίζουν την αναγραφή συνθημάτων σε τοίχους ή, ακόμα, προστατεύουν το εσωτερικό των σχολικών κτηρίων όπως, για παράδειγμα, πλέγματα στα παράθυρα.
Στην περίπτωση σύλληψης βάνδαλων, εφαρμόζεται άμεση τιμωρία με κοινωνική εργασία.
Όλα αυτά, φυσικά, στο επίπεδο των πρακτικών μέτρων. Διότι στα παραδείγματα χωρών που ανατρέξαμε υπήρχε πάντα το μεγάλο κεφάλαιο της αναγνώρισης και σωστής προσέγγισης των παιδιών με παραβατική συμπεριφορά τόσο από το σχολείο όσο και από τις κοινωνικές υπηρεσίες. Τελικός στόχος είναι πάντα η επάνοδος των παιδιών αυτών στο πλαίσιο της κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς.
