Εικόνες απο κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης, τηλεπικοινωνιακά δεδομένα και ηλεκτρονικά αρχεία. «Εργαλεία» που οδηγούν πολλές φορές τις αστυνομικές Αρχές στην εξιχνίαση στυγερών εγκλημάτων και «όπλα» στη φαρέτρα των ανακριτών για να φτάσουν στον εντοπισμό και τη σύλληψη υπόπτων για ποινικές υποθέσεις.
- Πως μπορούν όμως να θέσουν σε κίνδυνο μια υπόθεση που βρίσκεται ενώπιον της δικαιοσύνης;
- Με ποιο τρόπο μετατρέπονται σε «γέφυρες» για να ξεγλιστρήσουν κάποιοι από τη τσιμπίδα του νόμου;
Ο διακεκριμένος νομικός Αχιλλέας Αιμιλιανίδης εξήγησε στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση ότι τέτοια στοιχεία παρουσιάζονται ενώπιον του δικαστηρίου μόνο όταν δεν παραβιάζουν το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ωστόσο σε περιπτώσεις παραβίασεις νομοθεσιών, δίδεται η ευχέρια στο δικαστήριο να προβεί σε «εξισορρόπηση»
«Και να αποφασίσει κατά πόσο σε μια συγκεκριμένη περίπτωση δικαιολογείται ή όχι να επιτρέψει την μαρτυρία. Και το λέω αυτό γιατί για παράδειγμα υπάρχει η νομοθεσία των Προσωπικών Δεδομένων. Υπάρχει η παραβίαση που επιβάλλει διοικητικό πρόστιμο από την Επίτροπο. Υπό προυποθέσεις τίθεται και ζήτημα αγωγής. Αλλά όταν δεν μιλάμε για παραβίαση των συνταγματικών υποχρεώσεων των διωκτικών αρχών, δεν σημαίνει ότι αυτόματα δεν θα γίνει δεκτή ως μαρτυρία από το δικαστήριο.»
Ο κύριος Δημητριάδης έφερε ως παράδειγμα το υλικό από κάμερες παρακολούθησης που παρουσιάζεται ως μαρτυρία στο δικαστήριο. Ακόμη και εάν λήφθηκε από χώρο που παραβιάζει τα Προσωπικά Δεδομένα, αυτό δεν συνιστά αυτόματα αδυναμία χρήσης από πλευράς των ανακριτικών αρχών ενώπιον του δικαστηρίου.
«Φυσικά δεν είναι το ίδιο εάν υπάρχει υποκλοπή επικοινωνίας ή ανάλυση τηλεπικοινωνιακών δεδομένων χωρίς διάταγμα.»
Ο νομικός αναφέρθηκε στην υπόθεση της βιντεοσκόπησης της ρατσιστικής επίθεσης Ελληνοκύπριων γυναικών έναντι αλλοδαπής σε χώρο στάθμευσης στη Λάρνακα, υλικό που χρησιμοποιήθηκε στο δικαστήριο και υπήρξε καταδίκη.
«Μάλιστα το Εφετείο έβαλε μεγαλύτερη ποινή έναντι του πρωτόδικου δικαστηρίου.»
Ο κύριος Αιμιλιανίδης ξεκαθάρισε ότι μια και μόνο φωτογραφία χωρίς μαρτυρία δεν μπορεί να οδηγήσει σε καταδίκη και υπενθύμισε ότι μόλις το 2010 τροποιήθηκε η σχετική νομοθεσία ώστε να επιτρέπεται η πρόσβαση σε ηλεκτρονικό περιεχόμενο και τηλεπικοινωνιακά δεδομένα.
«Υπήρξαν αποφάσεις του ΕΔΑΔ που έκρινε ότι η κατακράτηση από παρόχους δεν είναι σύμφωνη με το ευρωπαϊκό δίκαιο και μετά υπήρξε σειρά αποφάσεων του Ανωτάτου που υιοθέτησαν αυτή τη θέση.»
Ο νομικός είπε ότι δεν είναι επιθυμητή ή θεμιτή η υποκλοπή δεδομένων και οι παρακολουθήσεις πολιτών, ωστόσο είναι αναγκαία η νομοθετική ρύθμιση του ζητήματος ώστε οι ανακριτικές αρχές να διαθέτουν ερευνητικά εργαλεία για διερεύνηση πολύ σοβαρών εργαλείων.
