Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη. Μια πρωτοφανής τραγωδία που συγκλόνισε ολόκληρη την κοινωνία σε Ελλάδα και Κύπρο, «τραυματίζοντας» ανεξίτηλα πολλούς ανθρώπους. Ο ψυχολόγος Γιώργος Πογιατζής μαζί με ομάδα επιστημόνων, επιστρατεύτηκαν τότε από την ΠΟΦΕΝ και το Προξενείο της Κύπρου στη Θεσσαλονίκη για να στηρίξουν τους Κύπριους φοιτητές που επηρεάστηκαν άμεσα ή έμμεσα από την σιδηροδρομική τραγωδία...
Ένα χρόνο μετά, ο κύριος Πογιατζής μιλά στο AlphaΝews.Live και περιγράφει τα όσα άκουσε και βίωσε στην ελληνική συμπρωτεύουσα, στο πλευρό των Κύπριων φοιτητών. Όπως παραδέχεται, ακόμη και ο ίδιος κλήθηκε να διαχειριστεί τον φόβο του για την κατάσταση με την οποία θα ερχόταν αντιμέτωπος, Αίσθημα που κατάφερε τελικά να το μετατρέψει σε μέσο ενδυνάμωσης, έτσι ώστε να παρέχει όσο το δυνατό καλύτερη και ποιοτική υποστήριξη.
«Κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες είναι δύσκολο να αφήσεις το οποιοδήποτε συναίσθημα φόβου ή ανησυχίας να σε καθηλώσει, πάρα μόνο αν την αφήσεις να αξιοποιηθεί ως μέσο ενίσχυσης και προετοιμασίας για να μπορέσεις να αποδόσεις και να γίνεις όσο το δυνατό υποστηριζόμενος προς τα άτομα που το έχουν ανάγκη.»
Ο κοινωνικός αναβρασμός
Την ίδια ώρα ο κ. Πογιατζής μίλησε για ένα κράμα από εικόνες της Θεσσαλονίκης, που επικρατούσαν την δεδομένη χρονική στιγμή. Υπήρχε, όπως είπε, κοινωνικός αναβρασμός έξω στους δρόμους, με πορείες και διαδηλώσεις. Στην ατμόσφαιρα επικρατούσε ένα αίσθημα θυμού και ανησυχίας. Σημείο αναφοράς, αποτέλεσε η έντονη ανησυχία που επικρατούσε τόσο από τους ψυχολόγους όσο και από τους ίδιους τους φοιτητές και τους οικείους τους για το τι θα ακολουθούσε και πως θα προχωρούσαν την ζωή τους από εκεί και πέρα.
«Προσπαθήσαμε να συνδέσουμε άτομα με υφιστάμενες δομές που λειτουργούσαν εκεί, ούτως ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν μακροπρόθεσμα σε άτομα που το είχαν ανάγκη. Ωστόσο, αρκετά άτομα βρήκαν τεράστιες δυσκολίες στην συνέχιση των σπουδών τους. Γεγονός το οποίο αναδεικνύει και την σημασία της ψυχικής υγείας.»
Διευκρίνισε πως η επικοινωνία που υπάρχει σήμερα με τα άτομα αυτά είναι περιορισμένη, αφού την δεδομένη χρονική στιγμή υπήρχε συστημική υποστήριξη της Κυπριακής Δημοκρατίας αξιοποιώντας τα μέσα που υπήρχαν στη διάθεση τους.
«Δεν είναι κάτι το οποίο υπάρχει εκεί ως μια σταθερή δομή ή ομάδα στην οποία να μπορούμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα να ξανά επισκεπτόμαστε ή να έχουμε κάποιου είδους εποπτεία ή πληροφόρηση με ένα οργανικό τρόπο για τα άτομα τα οποία έλαβαν την αρχική υποστήριξη ή βοήθεια.»
Απουσία δομημένης ανταπόκρισης
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα πιο πάνω ο κ. Πογιατζής έκανε λόγο για απουσία οργανωμένης και δομημένης ανταπόκρισης σε έκτακτα γεγονότα. Τόνισε μάλιστα πως σε περίπτωση που η ανταπόκριση όλων όσων συμμετείχαν στην προσπάθεια αυτή ήταν διαφορετική τότε δεν θα πρόκυπτε ως τελικός παραλήπτης ο οποιοσδήποτε φοιτητής.
«Όλα πήγαν καλά κατόπιν προσωπικών ευαισθησιών του οποιουδήποτε λάμβανε μέρος σε αυτή την αλυσίδα. Κανένας δεν είχε την όποια υποχρέωση να ανταποκριθεί με τον τρόπο που ανταποκρίθηκε.»
Πρόσθεσε μάλιστα πως βάση της έρευνας και της βιβλιογραφίας ο χρόνος ανταπόκρισης είναι καθοριστικότατος για την περεταίρω πορεία του ατόμου.
