Της Δήμητρας Μακρυγιάννη
Αυτή τη φορά μίλησαν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές και όχι τα αποτελέσματα κάποια έρευνας. Τα παιδιά άνοιξαν την ψυχή τους και μοιράστηκαν με το κοινό το πώς βίωσαν την πανδημία στο πλαίσιο συνεδρίου που διοργάνωσε το Hope For Children. Στην αρχή όλα έδειχναν αλλιώς….
"Στην αρχή η μετάβαση στην online διδασκαλία ήταν ευχάριστη αλλαγή, απέφευγες και το πρωινό ξύπνημα έτσι, την πρωινή κίνηση τους δρόμους…"
Στην πορεία τα πάντα γύρω μας άλλαζαν. Αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε πως αυτό δεν θα είναι κάτι περαστικό.
"Με τις ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή παρακολουθώντας μαθήματα κουράζονταν και δεν είχαν την προσοχή τους στο μάθημα".
Το πιο δύσκολο κομμάτι για τα παιδιά ήταν…και είναι η επαφή, η επικοινωνία με τους δικούς τους ανθρώπους. Ένα κομμάτι της χάθηκε.
"Το δύσκολο με τους δικούς μας ανθρώπους ήταν ότι δεν μπορούσαμε να τους δούμε ούτε καν τη γιαγιά και τον παππού για να τους αγκαλιάσουμε αφού μέχρι και σήμερα υπάρχει ο φόβος της μετάδοσης."
ΑΓΧΟΣ
Ο αντίκτυπος όμως της πανδημίας στα παιδιά δεν σταματάει εδώ. Άγχος, θλίψη άρχισαν σιγά σιγά να ξεπροβάλλουν στη ζωή τους. Ο εγκλεισμός άφησε τα αποτυπώματα του στις ψυχές τους.
"Κάπου συνηθίσαμε με την απομόνωση και τη μοναξιά και είναι δύσκολο να επιστρέψουμε σε αίθουσες γεμάτες αγνώστους που δεν γνωρίσαμε ποτέ."
Πολλοί είναι οι μαθητές αλλά και φοιτητές που ομολόγησαν πως πέρασαν από μία καταθλιπτική περίοδο λόγω της απομόνωσης, απουσίας επαφών με τους φίλους τους αλλά και της υπεραπασχόλησης τους με το διαδίκτυο.
