«Κοινωνικό τεκμήριο το οποίο αποκαλύπτει τα προβλήματα στους θεσμούς μιας κοινωνίας.» Έτσι περιγράφει στο AlphaNews.Live ο ψυχολόγος Γιώργος Πογιατζής τα φαινόμενα βίας και παραβατικής συμπεριφοράς που καταγράφονται στις τάξεις των ανήλικων, ασυνόδευτων μεταναστών.

Η αποκάλυψη ενός βαθύτερου προβλήματος

Με αφορμή την άγρια συμπλοκή μεταξύ επτά ανήλικων, ασυνόδευτων μεταναστών στη Λάρνακα, που είχε ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό πέντε εξ αυτών από μαχαίρια και τη σύλληψη όλων από τις αστυνομικές Αρχές, ο κύριος Πογιατζής θεωρεί ότι δεν απλά άλλο ένα «ειδησεογραφικό γεγονός» αλλά μια αποκάλυψη ενός πολύ βαθύτερου προβλήματος.

Όπως εξήγησε, μπορεί από τους αρμόδιους να περιγράφεται ως ένα ακόμη «αιματηρό επεισόδιο» που το συνδέεται με προσωπικές διαφορές, αλλά δεν είναι άλλο από «μια εκκωφαντική άρνηση ερμηνείας.»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Είχαν δώσει ραντεβού για να λύσουν προσωπικές διαφορές οι επτά ανήλικοι που μαχαιρώθηκαν σε άγρια συμπλοκή

Ασυνόδευτοι με μετατραυματικό στρες

Ο ψυχολόγος περιγράφει ότι, σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα, οι ασυνόδευτοι ανήλικοι που καταφτάνουν στην Ευρώπη εμφανίζουν ποσοστά μετατραυματικού στρες, κατάθλιψης, άγχους και διαταγμένων συμπεριφορών, που είναι πολλαπλάσια του γενικού πληθυσμού στην εκάστοτε χώρα. Και διερωτάται γιατί η ερώτηση της κοινωνίας είναι «τι έγινε εκείνο το βράδυ» αντί του «τι δεν έγινε όλα τα βράδια που προηγήθηκαν.»

Άναρχες δομές φιλοξενίας

Ο κύριος Πογιατζής υπογραμμίζει ότι οι ασυνόδευτοι, ανήλικοι μετανάστες διαμένουν σε υποστελεχωμένες, παιδαγωγικά άναρχες και συναισθηματικά αδιάφορες δομές. Σημειώνει πως κανένα παιδί δεν μπορεί να νιώθει μόνο και αναλύει το γεγονός πως όταν οι έφηβοι δεν έχουν φωνή, αποκτούν ένταση και προσπαθούν να κερδίσουν χώρο και έλεγχο. «Η βία αυτών των ανθρώπων προέρχεται ως κραυγή επιβίωσης», τονίζει ο ψυχολόγος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Άγρια μαχαιρώματα: Στο χειρουργείο 15χρονος, στην εντατική 17χρονος από την αιματηρή συμπλοκή

Η ευθύνη των θεσμών

Ο Γιώργος Πογιατζής εντοπίζει σημαντικές ευθύνες που αναλογούν στους κρατικούς θεσμούς αφού στις περισσότερες περιπτώσεις «οι δομές φιλοξενίας που δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω από την στέγη την τροφή και ίσως το σχολείο.»

«Δεν προσφέρεται η αίσθηση ότι αυτά τα παιδιά είναι μέρος της κοινωνίας, δεν έχουν την αίσθηση του ανήκειν και της σταθερότητας.»

Η έλλειψη κοινωνικής παρέμβασης σε αυτά τα παιδιά αυξάνει δραματικά όχι μόνο τα περιστατικά παραβατικότητας, αλλά και το συνολικό κόστος για την κοινωνία, σε υγεία, ασφάλεια και πρόνοια, τονίζει ο ψυχολόγος. Και σημειώνει ότι το ζήτημα στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι αν τα παιδιά αυτά μαθαίνουν αλλά ότι το σύστημα δεν τους παρέχει την κατάλληλη στήριξη. Ανέφερε επίσης ότι χρειάζεται βαθύτερη κατανόηση του προβλήματος και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από «σοβαρή επένδυση σε φροντίδα.»

«Πρεπει να θυμόμαστε πάντα πως η παιδική ψυχή δεν ξεχνά. Όταν δεν τη δεις, σε βλέπει. Όταν δεν της μιλήσεις, σου φωνάζει. Και όταν την εγκαταλείψεις, επιστρέφει όχι πάντα με λέξεις, αλλά με τραύμα».