Άλλο η τραπεζική κρίση του 2011-2013 άλλο η κρίση του κορωνοϊού υποστηρίζει σε ανάρτηση του στο Facebook ο Εκτελεστικός Διευθυντής της εταιρείας C A Papaellinas Group Χρήστος Παπαέλληνας. Παραθέτει τη δική του ανάλυση και εκτίμηση της κατάστασης και εξηγεί γιατί κατά την άποψη του η συνταγή αυτή τη φορά δεν θα πρέπει να περιλαμβάνει την μείωση των μισθών.
Αυτούσια η ανάρτηση
Η τραπεζική κρίση του 2011-13, με την κρίση του κορωνοϊού έχει τεράστιες διαφορές και θέλει πολλή προσοχή όταν προτείνουμε παλιές συνταγές για καινούργια (και πρωτόγνωρα) προβλήματα.
Τότε το κράτος έπρεπε να επιβάλει μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης με στόχο την δημιουργία πλεονάσματος. Έτσι, θα προστάτευε την πιστοληπτική ικανότητα και θα διασφάλιζε στην χώρα, απρόσκοπτα, την πρόσβαση στις αγορές. Αυτό απαιτούσαν οι συνθήκες εκείνες. Αυτές οι αποφάσεις δεν λήφθηκαν έγκαιρα, χάθηκε η αξιοπιστία και καταλήξαμε στην πιστωτική ασφυξία, στην επιβολή μνημονίων και στα κουρέματα.
Τώρα οι συνθήκες ΔΕΝ επιβάλλουν μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας (με έκτακτες συνεισφορές κ.α.) αλλά αντίθετα μέτρα δημοσιονομικής και νομισματικής χαλάρωσης. Με έμφαση στην διαφύλαξη πρωτίστως των θέσεων εργασίας και κατόπιν των εισοδημάτων των εργαζομένων ώστε να κρατηθεί, όσο γίνεται, η ζήτηση και να μπορέσει η οικονομία να ξαναζωντανέψει.
Είναι αλήθεια ότι ο ιδιωτικός τομέας, στην πλειονότητά του, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει απολύσεις και αυτό με την σειρά του, θα επιφέρει μειώσεις μισθών και ωφελημάτων. Αν όμως στον φαύλο αυτό κύκλο προστεθούν, ατυχώς, και μειώσεις σε μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, η κατάσταση απλώς θα επιδεινωθεί και ο φαύλος κύκλος απολύσεων και μειώσεων των εισοδημάτων θα επεκτείνεται.
Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί το γεγονός πως αντίθετα με το 2013 η ύφεση αυτή την φορά, είναι παγκόσμια. Άρα λοιπόν δεν θα είναι εύκολη η προσέλκυση επενδύσεων και εσόδων για την χώρα. Έτσι λοιπόν η διατήρηση της εσωτερικής αγοράς, καθίσταται κομβικής σημασίας για την έξοδο από την κρίση.
Όσοι λοιπόν εισηγούνται μειώσεις μισθών και συνεισφορές εργαζομένων για χρηματοδότηση των μέτρων (!) απλώς δεν αντιλαμβάνονται την φύση και το μέγεθος του προβλήματος.
Αν θέλουμε να αντλήσουμε διδάγματα από την ιστορία, δεν πρέπει να σταματήσουμε στο 2013 αλλά να πάμε πολύ πιο πίσω, στο 1929. Και να κάνουμε αυτό που τότε δεν έγινε. Ή μάλλον έγινε με λίγα χρόνια καθυστέρηση όταν το προκάλεσε με τον πιο εφιαλτικό και καταστροφικό τρόπο, ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος που μοιραία επέφερε από μόνος του την κατακόρυφη αύξηση των δημοσίων δαπανών.
Τα μέτρα που έχουν αποφασιστεί είναι σίγουρα προς την ορθή κατεύθυνση.
Μεγάλη νομισματική και ήπια δημοσιονομική χαλάρωση. Θα χρειαστεί σίγουρα περισσότερο από το δεύτερο. Σε αυτό θα πρέπει να συνδράμει η Ε.Ε. συγκεντρώνοντας προς όφελος των εταίρων, κονδύλια για δημόσιες δαπάνες και επενδύσεις. Το ζητούμενο είναι η άμεση τόνωση και της οικονομίας και η προστασία θέσεων εργασίας. Τα κράτη δεν θα μπορέσουν από μόνα τους. Αν η Ε.Ε. δεν το κάνει απλόχερα, θα διακυβεύσει το μέλλον της.
Συνεπώς ας μην ασχολούμαστε τώρα με τα εισοδήματα των δημοσίων υπαλλήλων. Πρώτον, διότι πιθανές «εξοικονομήσεις» δεν αρκούν για λύσουν το τεράστιο πρόβλημα και δεύτερο διότι η οικονομία απλώς δεν θα τις αντέξει…
