Σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης οδεύει η κυπριακή οικονομία σύμφωνα με τον Υπουργό Οικονομικών Χάρη Γεωργιάδη, γεγονός που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση την έναρξη διαδικασιών για θεσμοθέτηση εθνικού κατώτατου μισθού.
Επικαλούμενος τα πρόσφατα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας που καταδεικνύουν μείωση του δείκτη ανεργίας στο 6,5% τον Ιούνιο του 2019, σε σύγκριση 6,6% τον Μάιο του 2019 και 8,3% τον Ιούνιο του 2018, ο κύριος Γεωργιάδης εξήγγειλε μέσω του προσωπικού λογαριασμού που διατηρεί στο twitter, ότι:
"Πολύ κοντά πλέον η Κύπρος στην επίτευξη του στόχου για πλήρη απασχόληση και στη δημιουργία συνθηκών που θα επιτρέψουν την θέσπιση εθνικού κατώτατου μισθού. Με την προϋπόθεση ότι αυτό θα γίνει με επιστημονική μέθοδο και τεκμηρίωση."
Tην ίδια ώρα, το ΑΚΕΛ εξαπολύει δριμεία κριτική κατά της κυβέρνησης αναφορικά με στοιχεία της Eurostat για τις διακοπές των Κυπρίων. Σε γραπτή ανακοίνωση αναφέρει ότι οι μισοί Κύπριοι δεν μπορούν να κάνουν διακοπές και ότι το δικαίωμα στην καλοκαιρινή αναψυχή και ξεκούραση έγινε πολυτέλεια.
Κάθε μέρα οι δείκτες της κοινωνικής πραγματικότητας καταρρίπτουν το κυβερνητικό μύθο για το success story της οικονομίας. Σύμφωνα με την στατιστική υπηρεσία της ΕΕ «ένας στους δύο Κύπριους άνω των 16 ετών δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να περάσει μια εβδομάδα διακοπών μακριά από το σπίτι του το 2018». Η Κύπρος, η Ρουμανία, η Κροατία και η Ελλάδα είναι τα κράτη-μέλη της ΕΕ με το μεγαλύτερο ποσοστό σε αυτή την κατάσταση. Αυτή η κατάσταση συνιστά άλλη μια όψη της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας για την οποία δεν μιλά και σίγουρα δεν ασχολείται η κυβέρνηση και η παράταξή της.
Μπορεί στα χρόνια της κρίσης και της διακυβέρνησης Αναστασιάδη μια μικρή μερίδα μεγαλοεπιχειρηματιών να είδε τα κέρδη της να πολλαπλασιάζονται, αλλά για τη μεγάλη πλειοψηφία της κυπριακής κοινωνίας η κατάσταση είναι δραματική. Οι χαμηλοί μισθοί και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τα υψηλά ενοίκια, οι δόσεις των δανείων, οι περικοπές κοινωνικών παροχών έχουν συρρικνώσει τα εισοδήματα για τη μεγάλη μερίδα του λαού με αποτέλεσμα οι καλοκαιρινές διακοπές να συρρικνώνονται ή και να χάνονται εντελώς.
Το δικαίωμα των εργαζόμενων και των νέων για διακοπές, για ξεκούραση και αναψυχή δεν συνιστά πολυτέλεια. Είναι δικαίωμα. Για αυτό όμως, απαιτείται μια ριζικά διαφορετική οικονομική πολιτική. Σε άλλη κατεύθυνση, με άλλες προτεραιότητες και άλλες ευαισθησίες. Με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.
