Η Ινδονησία προχωρεί με γοργούς ρυθμούς τα σχέδια της για μετακίνηση της πρωτεύουσας της από την αποπνικτική πόλη της Τζακάρντα στο νησία Μπορνέο. Αν και η ακριβής τοποθεσία δεν έχει αποκαλυφθεί μέχρι στιγμής, ο Πρόεδρος της χώρας παρουσίασε τα προκαταρκτικά σχέδια στις 16 Αυγούστου στο κοινοβούλιο της χώρας.
Οι λόγοι για τους οποίους η Ινδονησία προχωρεί σε αυτό το πλάνο είναι κυρίως κλιματικοί. Η Τζακάρντα κάθε χρόνο βυθίζεται 1-15 cm κάτω από το νερό. Σχεδόν η μισή πόλη βρίσκεται πιο χαμηλά από το όριο της θάλασσας. Είναι τοποθετημένη σε μια βαλτώδη περιοχή, βρέχεται από την θάλασσα Java και διασχίζεται συνολικά από 13 ποτάμια.
Η κυκλοφοριακή συμφόρηση δεν μπορεί να περιγραφεί με απλά λόγια. Οι εμπλοκές στην τροχαία κυκλοφορία της σημερινής πρωτεύουσας της Ινδονησίας είναι οι χειρότερες στον κόσμο. Ο πληθυσμός ανέρχεται σε 30 εκατομμύρια και μόνο το 2-4% των λυμάτων της τυγχάνει επεξεργασίας.
Η νέα πρωτεύουσα θα είναι η Kalimantan. Η μετακίνηση θα στοιχίσει 33 δισεκατομμύρια δολάρια και θα χρειαστεί γη 30-40 χιλιάδες εκτάρια για να στεγάσει 900 εκατομμύρια με 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους.
Η Ινδονησία δεν είναι όμως η πρώτη χώρα που επιλέγει να μετακινήσει την πρωτεύουσα της.
Το 1997 ο Πρόεδρος του Καζακστάν Nursultan Nazarbayev αποφάσισε να μετακινήσει την πρωτεύουσα της χώρας του από το Almaty στην Aqmola, τη σημερινή Αστάνα. Στη συνέχεια έφερε αρχιτέκτονες από όλο τον κόσμο για να σχεδιάσουν τη νέα πρωτεύουσα. Σήμερα η Αστάνα είναι μια εντυπωσιακή πόλη με πολλά αξιοθέατα όπως το Khan Shatyr που είναι η μεγαλύτερη τέντα στον κόσμο κάτω από την οποία στεγάζεται ένα shopping mall. Η νέα πόλη θεωρείται ότι συνέβαλε τα μέγιστα στην μεγάλη ανάπτυξη της χώρας η οποία στηρίχθηκε στον τομέα του φυσικού αερίου και του πετρελαίου. Η οικονομία του Καζακστάν αναπτύχθηκε κατά 4,8% το 2018.
Από το Καζακστάν περνάμε στην Μιανμάρ. Η πόλη του Nay Pyi Taw έχει τετραπλάσια έκταση από το Λονδίνο. Υπάρχει από το 2005 και αναπτύχθηκε σε κενή γη από τους στρατιωτικούς που διοικούσαν τότε τη χώρα. Το όνομα της σημαίνει «θρόνος του Βασιλιά». Οι λόγοι που η Μιανμάρ μετακίνησε την πρωτεύουσα της 370 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Μιανμάρ μέχρι και σήμερα δεν είναι ξεκάθαροι. Η ίδια η κυβέρνηση λέει ότι η νέα τοποθεσία είναι στρατηγικά καλύτερη, ενώ ξένοι εμπειρογνώμονες εξέφραζαν την άποψη ότι οι στρατιωτικοί φοβούνταν το ενδεχόμενο μιας ξένης εισβολής ή ήθελαν να ελέγχουν καλύτερα τις εθνικές μειονότητες που βρίσκονται στις συνοριακές περιοχές. Άλλοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια πάγια τακτική από αρχαιοτάτων χρόνων όπου οι Βασιλιάδες της χώρας άλλαζαν πόλεις και βασίλεια στη βάση των μαντικών προβλέψεων.
Η Βολιβία από την άλλη έχει δύο πρωτεύουσες. Την Sucre και την La Paz. Η Sucre ήταν η μοναδική πρωτεύουσα της χώρας μέχρι το 1899, όταν έχασε τον εμφύλιο πόλεμο έναντι της La Paz. Μετά από αυτή την εξέλιξη το κοινοβούλιο της χώρας μεταφέρθηκε στην La Paz ενώ η δικαστική εξουσία εδρεύει στην Sucre. H δεύτερη έχει πληθυσμό 250,000 έναντι 1,7 εκατομμυρίων της La Paz. Το 2007 υπήρξε πρόταση για μεταφορά του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης πίσω στην Sucre, ωστόσο λόγω των έντονων αντιδράσεων το σχέδιο εγκαταλείφθηκε.
Στη Νιγηρία μέχρι το 1991, πρωτεύουσα της χώρας ήταν η μεγαλύτερη πόλη. Το Λάγκος. Στη συνέχεια η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στην Abuja η οποία έχει πιο κεντρική γεωγραφική τοποθεσία και ήταν μακριά από τις ακτές. Η απόσταση από την Τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας ήταν πολύ μικρότερη, ενώ το Λάγκος ως μια από τις δημοφιλέστερες πόλεις της Αφρικανικής ηπείρου κατέστη υπερβολικά πυκνοκατοικημένη. Παράλληλα η Abuja ήταν ουδέτερη πολιτικά και εθνικά, ενώ στην περίπτωση του Λάγκος οι Yoruba υπερίσχυαν σημαντικά.
Για 13 χρόνια η Πρωτεύουσα της Πορτογαλίας δεν ήταν η Λισαβόνα αλλά το Ρίο Ντε Τζανέιρο. Ο λόγος ήταν ο Ναπολέοντας ο οποίος εισέβαλε στην Πορτογαλία συνολικά τρεις φορές. Όταν την κατέλαβε ο Ναπολέοντας και η οικογένεια του εγκαταστάθηκαν στη Βραζιλία και το πολύ ανεπτυγμένο Ρίο.
Στη συνέχεια ο Πρίγκηπας Dom Joao VI, δημιούργησε το Ηνωμένο Βασίλειο της Πορτογαλίας το οποίο περιελάμβανε και τη Βραζιλία και τα Αλγκάρβες, αναβαθμίζοντας έτσι και τις τρεις χώρες. Το 1910 άρχισαν οι προσπάθειες ανεξαρτησίας της Πορτογαλίας και η πρωτεύουσα έγινε η Λισαβόνα.
