O Aλέξανδρος Ζήλος είναι ο άνθρωπος που αποφάσισε να διασχίσει την Αφρική με το ποδήλατο του. Ξεκίνησε από το Κάιρο έχοντας ως τελικό προορισμό το Cape Town. Μια απόσταση συνολικά 13,500 χιλιόμετρα. Το ταξίδι άρχισε τον Μάρτιο του 2016 και περνώντας από ζούγκλες, ερήμους, σε συνθήκες παντός καιρού, έφτασε στον προορισμό του τον Ιούνιο του 2017. Εμείς τον συναντήσαμε στον Πολυχώρο "Κόσμος Χωρίς Σύνορα" .
Μιλώντας μαζί του έστω για λίγο, μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί πως η ζωή του είναι «ταγμένη» στα ταξίδια. Όταν τον ρώτησα που μένει, ποια είναι η βάση του, η απάντηση του ήταν «Ελα μου, ντε». Όπως μου εξήγησε, αν και υποτίθεται πως η βάση του είναι η Αθήνα, τα τελευταία 2 χρόνια έχει μείνει εκεί, μόνο ένα μήνα συνολικά.
Είναι 30 χρονών, έχει σπουδάσει Βιολογία Άγριας Ζωής στην Αγγλία, έχει εργαστεί πάνω στο αντικείμενό του, ενώ παράλληλα έχει συμμετάσχει σε διάφορες δράσεις για το περιβάλλον, την επιβίωση και διαβίωση, και την παιδεία, εθελοντικά. Του ζήτησα να μοιραστεί μαζί μας όλα όσα έζησε τα δύο αυτά χρόνια. Να μας προσπαθήσεις να μας περιγράψει με λέξεις τις ανεπανάληπτες εμπειρίες που συνέλεξε όλον αυτόν τον καιρό.
"Ούτε κι εγώ ο ίδιος δεν πιστεύω ότι τις έζησα τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες",μου είπε όταν ξεκινήσαμε την κουβέντα μας.
Ωστόσο, το μεγάλο του ταξίδι δεν τελείωσε μέχρι εκεί, αφού παρέα πάλι με το ποδήλατο του, τον αδερφό του Κωνσταντίνο Ζήλο, και την φίλη του Κάλλη Ρουμελιώτου, μπήκαν στο αεροπλάνο με προορισμό την Bangkok. Οι τρεις τους διέσχισαν και την νοτιοανατολική Ασία (Ταυλάνδη, Μιανμάρ, Λάος, Βιετνάμ) για το καλό του περιβάλλοντος και συγκεκριμένα στο πρότζεκτ Cycling for Environment, το οποίο εστιάζει στο πλαστικό και την μείωση του. Το ταξίδι στην Ασια ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2017 και κράτησε περίπου άλλους δυόμιση μήνες.
Στην Ελλάδα επέστρεψε 26 Φλεβάρη και δύο περίπου μήνες μετά μας μιλά για τις μαγικές εμπειρίες που έζησε στην διάρκεια αυτής της μεγάλης διαδρομής. Μίας διαδρομής, που όπως μας εξομολογήθηκε όταν ολοκληρώθηκε,ο ίδιος ήταν ένας άλλος άνθρωπος,
Τα ταξίδια του ήταν γεμάτα εικόνες, ιδρώτα, εμπειρίες. Με ήλιο, βροχή κι ανέμους. Με ύπνο σε ναούς, σε σπίτια, σε σταθμούς ή χύμα, ξύπνημα απο κοκόρια, φωνές, ξυπνητήρια ή τον καιρό. Με εμετούς, διάρροιες, ηλιάσεις, υπερκοπώσεις. Του ζήτησα να μας τα περιγράψει όλα. Όσα μπορούν βέβαια τα λόγια να περιγράψουν, από όλα όσα έζησε.
"Το ταξίδι στην Αφρική ήταν το πρώτο μου ταξίδι μόνος μου και με ποδήλατο. Πριν από το ταξίδι αυτό είχα ταξιδέψει γενικά στην Ευρώπη, Κεντρική Αμερική,Μαρόκο, αλλά αυτά ήταν με σακίδιο, με Μέσα Μεταφοράς, και με παρέα. Μόνος μου ήταν το πρώτο ταξίδι που έκανα".
Πως σου ήρθε η ιδέα να κάνεις ένα τόσο ταξίδι με ποδήλατο;
Είναι ένα ωραίο Μέσο να κινηθείς, γιατί βλέπεις πάρα πολλά πράγματα. Έχεις επαφή με τους ντόπιους, έχεις τον χρόνο να παρατηρήσεις και τον χρόνο ταξιδέψεις, επειδή δεν μπορείς να βιαστείς, οπότε το ειχα σκεφτεί κάπως έτσι. Και είναι και το οικονομικό, δεν είχα καθόλου έξοδα, είχα πολύ λίγα έξοδα με το ποδήλατο. Είδα ότι μπορεί να είμαι αυτόνομος, να κουβαλάω τα πάντα πάνω μου. Είχα τη σκηνή, τα γκαζάκια και τις κατσαρόλες μου, με τις οποίες μαγείρευα, οπότε ήμουνα εντελώς αυτόνομος. Είχα διαβάσει και άλλες ιστορίες πιο πριν, από άλλους που είχαν κάνει το ίδιο, και είχα δει ότι γίνεται, οπότε είπα γιατί όχι.
Πόσα χιλιόμετρα διένησες συνολικά με το ποδήλατό σου;
Συνολικά έχω κάνει περίπου γύρω στα 18,000 χιλιόμετρα. Το ταξίδι στην Αφρική ήταν 13,500 χιλιόμετρα, στην Ασία 2,500 και στην Ελλάδα 1,500..
Συγκρίνοντας τα ταξίδια που έκανες πιο ήταν αυτό που εσύ ξεχωρίζεις;
Θα έλεγα στην Αφρική για διάφορους λόγους, και προσωπικούς,αλλά και γενικότερα. Στην Αφρική επειδή ήμουνα μόνος μου, έβλεπα και αντιλαμβανόμουνα πολύ διαφορετικά διάφορα πράγματακαι ήταν και το πρώτο μου ταξίδι.
Αν συγκρίνω το ταξίδι στην Αφρική με την Ασία, η ζωή στην Αφρική είναι αρκετά απλή, αλλά δύσκολη, και εμένα αυτό με ιντρίκαρε κάπως, μου άρεσε, γιατί το μόνο που έιχα να κάνω ήταν να ασχοληθώ με το φαγητό μου και που θα κοιμηθώ. Δεν είχα προβλήματα, με τους ανθρώπους ή οτιδήποτε άλλο. Το μεγάλο πρόβλήμα ήταν τα καιρικά φαινόμενα. Ενώ στην Ασία, είχαμε άλλα προβλήματα. Είχαμε μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας. Ήταν πολύ δύσκολο να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους. Ακόμα και η γλώσσα τους σώματος ήταν διαφορετική. Ενώ με την Αφρική, ήταν πιο κοντά, εκτός του ότι μιλούσανε Αγγλικά οι πιο πολλοί, λόγω της αποικιοκρατίας. Στην Ασία ωστόσο, δεν μιλούσανε.
Στην Ασία, συγκεκριμένα στην Ταιλάνδη και το Βιετνάμ, είναι αρκετά ανεπτυγμένες χώρες, οπότε δεν ήταν τόσο δύσκολο το ταξίδι. Ήταν όλα πολύ πιο εύκολα, να βρεις είτε ένα δωμάτιο, είτε κάτι για το ποδήλατο, φαγητό. Ενώ στην Αφρική το φαγητό ήταν το ίδιο κάθε μέρα, γιατί ότι έτρωγαν οι ντόπιοι έτρωγα κι εγώ. Η διαμονή ήταν εύκολη, γιατί είτε με φιλοξενούσαν έιτε έμενα στη σκηνή. Ενώ στην Ασία, υπήρχε ένα πρόβλημα, γιατί δεν έβρισκες περιοχή να μείνεις, δεν έβρισκες ένα χώρο γιατί υπήρχε παντού κόσμος. Ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε ένα απομακρυσμένο ερημικό μέρος για να στήσουμε τη σκηνή.
Συγκεκριμένα στο Μιανμάρ, επειδή απαγορεύεται το camping που κάναμε, είχαμε μερικά προβλήματα, γιατί μερικές φορές είχε έρθει η αστυνομία και μας έλεγε δεν μπορείτε να μείνετε εδώ πρέπει να πάτε σε ξενοδοχείο. Πέντε φορές είχε γίνει αυτό, στον ένα μήνα που κάτσαμε στην Μιανμάρ και η αστυνομία ήταν μαζί μας μέχρι να μπούμε σε ένα δωμάτιο. Τις άλλες φορές επειδή μέναμε σε χωριά ή όπου βρίσκαμε, είτε μας φιλοξενούσαν οι άνθρωποι εκεί, με επιφυλακτικότητα βέβαια, γιατί ναι και μία στρατοκρατούμενη χώρα. Ενώ ήταν λίγο διστακτικοί για να μας φιλοξενήσουν, πολύ απλά μας καλούσαν ειδικά όταν ήξεραν ότι δεν θα έιχαν κάποιο πρόβλημα, όταν το αστυνομικό τμήμα ήταν μακριά και δεν θα τους έβλεπε κάποιος. Η άλλη λύση που είχαμε μέναμε αρκετά σε ναούς στην Ασία.
Σε ναούς όταν λες; Υπήρχαν ανοικτοί ναοί και απλά μπαίνατε και διανυκτερεύατε ή ζητούσατε ειδική άδεια;
Υπήρχαν οι μοναχοί εκεί και ζητούσαμε άδεια. Συνήθως το 80- 90% των περιπτώσεων μας δεχόντουσαν, ήταν και κάποιες φορές που μας έλεγαν, «όχι» γιατί φοβόντουσαν κι αυτοί πως θα είχαν προβλήματα με την αστυνομία.
Δεν είχαμε πλάνο για το που θα μείνουμε κάθε μέρα. Δεν ξέραμε που θα καταλήξουμε το βράδυ. Μπορεί να προέκυπτε κάποιο πρόβλημα με το ποδήλατο, ή κάποιο πρόβλημα υγείας, κάποιο στομαχικό πρόβλημα ή ό,τιδήποτε. Δεν ξέραμε ότι θα κάνουμε συγκεκριμένα χιλιόμετρα, οπότε ξυπνάγαμε ξεκινάγαμε, πηγαίναμε όπου ήταν να πάμε, και όταν βράδιαζε, ψάχναμε κάποιο μέρος για να κοιμηθούμε.
Αυτό συνέβαινε και στην Αφρική, όπου ήμουνα μόνος μου. Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα, εκτός από κάποιες συγκεκριμένες μέρες, που λέγαμε θα πάμε στην πρωτεύουσα ή σε κάποια συγκεκριμένη πόλη,γιατί θέλαμε να κοιμηθούμε σε ένα κρεβάτι ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Γενικά όμως δεν υπήρχε κάποιο πρόγραμμα συγκεκριμένο.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχες να αντιμετωπίσεις;
Το μεγαλύτερο πρόβλημα ή μάλλον η μεγαλύτερη δυσκολία που είχα να αντιμετωπίσω για να επιβιώσω, ήταν το νερό. Οπότε όπου και να πήγαινα έψαχνα, ή προνοούσα όταν ήξερα ότι δεν θα υπάρχουνε χωριά ή περιοχές να έχω μαζί μου νερό αρκετό είτε για να μαγειρέψω, είτε για να πιω , είτε για να πλυθώ, να κάνω ένα μικρό ντουζ, το βράδυ. Οπότε το μεγαλύτερο πρόβλημα απ’ όλες τις φορές το αντιμετώπισα στο Σουδάν, γιατί το Σουδάν είναι μία τεράστια χώρα. Διέσχισα την έρημο Σαχάρα, που πολλές περιοχές δεν κατοικούνται καν, απλά περνάει ο δρόμος μέσα από την έρημο. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που πήγαινα, ήξερα πως για 130 χιλιόμετρα δεν θα έιχε τίποτα. Έψαξα πολύ καλά τον χάρτη και δεν είχα βρει κάτι, ούτε μια καλύβα ή κάτι για να κοιμηθω. Οπότε λέω πάω, και είχα πάρει μαζί μου νερό, φαγητό έιχα πάντα μαζί μου, κουβαλούσα λίγο ρύζι κάποια μακαρόνια ή οτιδήποτε. Διένυσα γύρω στα 65 χιλιόμετρα και βρήκα ένα μικρό café στην μέση του πουθενά, στο οποίο σταματούσανε και οι οδηγοί, τα φορτηγά και πέρασα εκέι το βράδυ.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη απόσταση που διένυσες με το ποδήλατό σου μέσα σε μία μέρα;
Η μεγαλύτερη απόσταση που έκανα σε μία μέρα, γιατί πάντα σταματούσα για να ξεκουραστώ, ήταν 125 χιλιόμετρα στην Αιθιοπία.
Τις στιγμές εκείνες που προχωρούσες μόνος, με ένα ποδήλατο στη μέση του πουθενά τι σκεφτόσουν; Θα ήθελα πολύ να ήμουν, έστω για μία στιγμή, στο μυαλό σου για να δω τι σκέφτεσαι.
Αυτό ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία να σου πω την αλήθεια. Ότι πρέπει να παλέψεις πολλές φορές με τον εαυτό σου, γιατί πάνω στο ποδήλατο, και στην Ασία που ήμασταν 3 άτομα μαζί, πάλι μόνος σου είσαι, γιατί ο καθένας είναι στο ποδήλατο, δεν μιλούσαμε, άλλος είναι πιο μπροστά άλλος είναι πιο πίσω, μιλούσαμε μόνο όταν σταματούσαμε. Στην Αφρική ωστόσο που ήμουνα μόνος, ήταν πολλες φορές που ήμουν εξαντλημένος λόγω στομαχικών προβλημάτων. Είχα πάθει κάποιες φορές ηλίαση, οπότε «έπεφτε» ο οργανισμός μου και παράλληλα έπεφτε και η ψυχολογία μου.
Υπήρξες φορές που το μετάνιωσες;
Ήταν μερικές φορές και συγκεκριμένα στο Σουδάν, που ήταν και η αρχή, είχε περάσει ένας μήνας που είχα ξεκινήσει και είχα σκεφτεί πολλές φορές να τα παρατήσω και να γυρίσω πίσω, αλλά έλεγα κάτσε να φτάσω και να κοιμηθώ το βράδυ και την επόμενη μέρα όταν θα ξημερώσει, αποφασίζω. Και πάντα κάθε φορά που ξύπναγα το πρωί, συνέχιζα. Δεν ξύπνησα ποτέ το πρωί και να πω «δεν πάω πουθενά». Πάντα ξυπνούσα το πρωί και ξεκινούσα περνούσαν μερικές ώρες και προς το τέλος άρχιζα πάλι να κάνω αυτές τις σκέψεις. Ήταν και λόγω ζέστης και λόγω μοναξιάς στην αρχή, μέχρι που άρχισα να το συνηθίζω.
Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν στο Σουδάν και το ψυχολογικό και το σωματικό. Κάποια στιγμή η θερμοκρασία είχε φτάσει τους 54 βαθμούς κελσίου, οπότε ήταν πολλές φορές που σταματούσα 11 η ώρα το πρωί, έψαχνα να βρω μία σκιά κάπου να κάτσω, να περάσει ένα τρίωρο τετράωρο και να συνεχίσω μετά το βράδυ. Στο Σουδάν έκανα και το βράδυ ποδήλατο λόγω ζέστης.
Είχα μαζί μου το γκαζάκι και κατσαρολάκι, το οποίο ήταν για ένα άτομο, δεν μπορούσα να μαγειρέψω για άλλο άτομο, λόγω όγκου. Προσπαθούσα να είμαι όσο πιο ελαφρύς γίνεται στο ποδήλατο επειδή εγώ τα κουβάλαγα. Κάθε βράδυ είχα πάντα μαζί μου δύο τρεις μερίδες φαγητό. Πάντα όταν σταματούσα σ’ένα χωριό αγόραζα κάτι, έτσι ώστε να ξέρω ότι έχω πάντα φαγητό μαζί μου. Αυτό το έκανα καθημερινά. Λίγο πριν νυχτώσει, έψαχνα μια αγορά και έπαορνα κάποιες ντομάτες, κάποια λαχανικά και μαγείρευα λίγο ρύζι ή μακαρόνια με λαχανικά, κάπως έτσι. Για πρωινό συνήθως έτρωγα πολλές μπανάνες και είχα πάντα μαζί μου φυστικοβούτυρο. Αυτά ήταν η καθημερινότητά μου. Ήξερα ότι το πρωί έφτιαχνα τον καφέ μου, έπαιρνά το πρωινό μου και ξεκινούσα. Αυτά τις περισσότερες φορές τα αγόραζα από την προηγούμενη μέρα και τα είχα μαζί μου.
Υπήρχαν βέβαια και οι φορές που δεν είχα φαγητό, που δεν είχα προνοήσει ή είτε δεν έβρισκα να αγοράσω κάτι στο τέλος της ημέρας, γιατί δεν ήθελα να τα αγοράζω από την αρχή για να μην τα κουβαλάω σε όλη τη διάρκεια μαζί μου, τα λαχανικά μες το ήλιο, αλλά και λόγω βάρους. Όταν για οποιοδήποτε λόγω δεν έβρισκα κάτι να αγοράσω, είχα κάτι μπισκοτάκια μαζί μου, που τα είχα για περιπτώσεις όπως αυτές.
Και φαντάζομαι επέστρεψες ο μισός πίσω ε; Θα έχασες πολλά κιλά.
Να σου πω την αλήθεια πάχυνα! (γέλια) Στην αρχή όντως έιχα αδυνατίσει, όμως όσο κατέβαινα κάτω προς το νότια, η Αφρική είναι αρκετά πυκνοκατοικημένη και υπάροχυν και πάρα πολλά χωριά, σκορπισμένα. Καθέ φορά που πέρναγα από ένα χωρίο αγόραζα ένα καλαμπόκι, ένα αυγό, μία πίτα, οπότε κάθε 10 χιλιομετρα σχεδόν, σταματούσα και έτρωγα. Στην Κένυα, στην Τανζανία, στο Μαλάουι ήτανε πολύ εύκολο να βρώ κάτι. Δεν έιχε ποικιλία άλλά έτρωγα συνέχεια,γιατί έκαιγα και αρκετή ενέργεια με το ποδήλατο, οπότε το ένιωθα ότι το είχε αναγκη ο αργανισμός μου.
Με την καθαριότητα πως τα έβγαζες πέρα; Πως πλενόσουν;
Και αυτό ήταν μερικές φορές δύσκολο αλλά κάποιες φορές ήταν καοι πολύ εύκολο. Σε ακραίες περιπτώσεις, είχα μαζί μου υγρά μαντηλάκια, οπότε άμαδεν έβρισκα νερό πλενόμουν με τα μαντηλάκια. Αλλά τις περισσότερες φορές, επειδή ρωτούσα αν μπορώ να κατασκηνώσω κοντά σε κάποιο σπίτι ή σε κάποιο σχολείο ή σε κάποια εκκλησία, ρωτούσα τους ντόπιους αν έχουν νερό και μου έδιναν και έκανα ένα μπανιο πριν ξαπλώσω. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, αν εξαιρέσεις τις φορές που δεν έβρισκα και κρατούσα το νερό που είχα μαζί για το φαγητό μου, οπότε η καθαριότητα πήγαινε σε δεύτερη μοίρα.
Φεύγοντας από την Ελλάδα τι πήρες μαζί σου, εκτός από το ποδήλατο;
Πήρα τα απολύτως απαραίτητα. Δύο παντελόνια, τα οποία γινόντουσαν και σορτσάκια, 4 ‘η 5 μπλουζάκια, τα εσώρουχα, ένα ζευγάρι παπούτσια χειμερινά και ένα πιο καλοκαιρινό και ένα βιβλίο, που κάθε φορά το αντάλλαζα κάπου, το έδινα και έπαιρνα ένα άλλο για να έχω να διαβάζω. Είχα μαζί μου τον υπολογιστή, τον φωτογραφικό εξοπλισμό για φωτογραφίες και βίντεο, τα κουζινικά μου, τη σκηνή και το sleeping bag μου. Τα πράγματα με τα οποία έζησα 15 μήνες, ζύγιζαν 14 κιλά. Αυτά ήταν όλα μου τα υπάρχοντα για ενάμιση χρόνο.
Ποια ήταν η πιο έντονη στιγμή που θυμάσαι από αυτό το ταξίδι;
Ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι του ταξιδιού νομίζω, αυτό μου είχε μείνει και μου έρχεται πρώτο στο μυαλό. Όταν έπρεπε να περάσω τα σύνορα από Νότια Αφρική να πάω στο Lesotho, και έπρεπε να ανέβω και να φτάσω στα σύνορά που ήταν στα 2.820 μέτρα. Όταν ξεκίνησα ήταν πρωί και ήταν τόσο δύσκολη η ανάβαση που με πήρε το βράδυ και ήταν πολύ απότομος ο δρόμος, ήταν χωματόδρομος με λάσπες είχε χιόνια, και όταν ανέβηκα εκεί πάνω ένιωθα τόσο εξαντλημένος, ανήμπορος. Δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα. Δεν είχα ξανανιώσει έτσι, γενικά στη ζωή μου. Πίστευα πως κάποια στιγμή ίσως με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου και δεν ήξερα τι θα κάνω, αλλά έβλεπα τα φωτάκια πάνω στην κορυφή ψηλά και έλεγα θα ανέβω. Αυτή ήταν για μένα η πιο «μεγάλη» στιγμή και είδα ότι ξεπέρασα τον εαυτό μου και τα όριά μου, εκείνη την ημέρα.
Έχεις πολύ πείσμα ε;
Ήταν και πείσμα, αλλά δεν υπήρχε και άλλη επιλογή. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, δεν μπορούσα να μεινω έξω σε σκηνή γιατί είχε χιόνια, είχε κρύο και θα πάγωνα. Δεν υπήρχε και κάπου να στήσω τη σκηνή, είχε νερά παντου. Εντάξει λογικά θα επιβίωνα αν έμενα, αλλά θα ήταν ακόμα πιο δύσκολα, οπότε είπα θα προσπαθήσω να πάω και ότι γίνει. Όταν έφτασα στα σύνορά και έπρεπε να δώσω το διαβατήριό μου τα δάκτυλα μου, τα χέρια μου, δεν τα ένιωθα καθόλου και όταν έφτασα εκεί τους λέω «μηπως μπορέιτε να πάρετε εσείς το διαβατήριό μου από το τσαντάκι μου; Γιατί δεν μπορώ να το βγάλω».
Δεν σε πήραν τα κλάματα όταν τα κατάφερες;
Eκείνη τη στιγμή όχι. Αυτό έγινε όταν έφτασα στο νοτιότερο άκρο της Αφρικής, στο Cape Town Bangulas. Ήταν μόλις πέντε μέρες πριν φτάσω στο Cape Town, για να πάρω το αεροπλάνο να γυρίσω στην Ελλάδα. Το Cape Town Bangulas ήταν 200 χιλιόμετρα πριν πριν το τελικό μου προορισμό. Μόλις έφτασα εκεί συνειδητοποίησα ότι τα κατάφερα, εκεί λίγο βούρκωσα, και λέω «το έκανα». Είχαν περάσει ήδη 15 μήνες που ήμουν στο δρόμο, κι εκεί κατάλαβα ότι το ταξίδι έφτασε σιγά σιγά στο τέλος του.
Αυτή ήταν η πιο συγκινητική στιγμή από το ταξίδι σου;
Ναι αυτή, αλλά και μερικές φορές που με φιλοξενούσαν μερικοί άνθρωποι, στο Σουδάν και συγκεκριμένα στην Botswana. Θυμάμαι ήταν μία γυναίκα που όταν πηγα εκεί πέρα λέω «
καλησπέρα, μπορώ να στήσω εδ τη σκηνη;» Μιλούσε Αγγλικα η γυναίκα μία χαρά και εκείνη συγκινήθηκε που με είδε να κάνω αυτή την προσπάθεια με το ποδήλατο, και μου άνοιξε το σπίτι της. Μου ετοίμασε χωρίς να της το ζητήσω το ζεστό νερό για να κάνω μπάνιο, μου ετόιμασε φαγητό και μου λέει «Έλα να φας. Είσαι κι εσύ παιδί μου, κάτσε στον καναπέ ξεκουράσου.Μπορείς να μείνεις μαζί μας όσες μέρες θες για να ξεκουραστείς. Βλέπω ότι το χρειάζεσαι». Συγκινήθηκα πολύ, γιατί μόλις την είχα γνωρίσει, δεν είχαμε κάποια σχέση, απλα την ρώτησα μήπως μπορώ να στήσω εκεί τη σκηνή μου. την επόμενη μέρα πάλι το πρωί μου ετοίμασε πρωινό να φάω, οτιδήποτε είχανε.
Το παράδοξο είναι πως αυτό δεν το βλέπεις στην Ευρώπη, δεν το βλέπεις ούτε στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα που έκανα το ταξίδι με το ποδήλατο το έχω δει σε μεμονωμένα περιστατικά.Είμαστε διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές φυλές, είμαστε σε άλλη ήπειρο και η γυναίκα αυτή άνοιξε το σπίτι της και μου έδωσε ό,τι μπορούσε.
Εσύ τι κρατάς από αυτά τα ταξίδια, πέρα από τις αναμνήσεις;
Αυτό που κρατάω είναι πως το 95% των ανθρώπως είναι καλοί, είναι πάρα πολύ καλοί, άσχετα από αυτά που ακούγονται στον κόσμο. Εγω από αυτό που έζησα δεν είχα προβλήματα με τους ανθρώπους. Οι περισσότεροι ήταν αρκετά καλοί μαζί μου. Υπήρχε και το 5% που ήθελε να μου αποσπάσει χρήματα, με κοιταζε λίγο περίεργα, αλλά δεν μου συνέβει κάτι, δεν ήταν κακοί μαζί μου, απλά δεν ήταν πολύ φιλικοί.
Ο Αλέξανδρος πριν και μετά τα ταξίδια αυτά, είναι ο ίδιος άνθρωπος;
Εννοείται πως δεν είναι. Εχω αλλάξει ίσως και συνήθειες, ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα, που παρατηρώ και ο τρόπος που χειρίζομαι το φαγητό, το νερό πλέον, γνωρίζοντας το πρόβλημα που υπάρχει στην Αφρική και στην Ασία.Εμένα μου είναι πάρα πολύ δύσκολο πλέον να πετάξω κάτι και πριν ήμουνα έτσι σαν άνθρωπος, αλλά τώρα ακόμα περισσότερο. Δεν μπορώ να πετάξω φαγητό είτε να σπαταλήσω νερό, γιατί βλέπω πόσο δύσκολα το έχουν αυτοί οι άνθρωποι, οπότε νιώθω άσχημα να το κάνω, νιώθω ενοχές.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να δώσεις σε όσους θα μας διαβάσουν;
Να ταξιδέψουν και να γνωρίσουν καινούριες κουλτούρες και λαούς και να δουν ότι ο κόσμος δεν έιναι τόσο κακός όσο ακούγεται ή όσο προωθούν τα Μέσα.Είναι πολύ ωραίος, οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ καλοί και είμαστε σε όλο αυτό που υπάρχει, σε όλο τον πλανήτη πάρα πολύ μικροί για να κρίνουμε εάν δεν έχουμε ταξιδέψει και δεν έχουμε γνωρίσει. Όλοι χρειάζεται να το κάνουμε αυτό, οποιοιδήποτε και να είναι αυτό το ταξίδι.Δεν χρειάζεται να είναι Αφρική ή Ασία,ας είναι και στην Ευρώπη. Η Ευρώπη έχει να σου δώσει πολλά πράγματα.
Το επόμενο ταξίδι έχει προγραμματιστεί;
Όχι ακόμα, νομίζω χρειάζομαι λίγο χρόνο. Τώρα δεν ξέρω αν το επόμενο ταξίδι θα είναι με ποδήλατο ή με κάποιο άλλο όχημα. Απλώς χρειάζομαι λίγο χρόνο να κάτσω γιατί είμαι σχεδόν δύο χρόνια συνεχόμενα που ταξιδεύω συνέχεια.
