Πρώτα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, στη συνέχεια Κιρ Στάρμερ.
Τα τεκταινόμενα στη νέα προσωρινή πρωτεύουσα της Αμερικής, στη νοτιοδυτική Σκωτία, ήταν ένα μάθημα για το πώς ο Τραμπ επιβάλλει την προσωπικότητά του και την ανελέητη αίσθηση των αδυναμιών των άλλων, ώστε να επιβάλει την προσωπική του εξουσία και να αποσπά μεγάλα οφέλη για τον εαυτό του.
Έξι μήνες μετά την έναρξη της δεύτερης προεδρίας του, ο Τραμπ παίρνει ακριβώς αυτό που θέλει σε πολλαπλά μέτωπα. Διαλύει το παγκόσμιο σύστημα ελεύθερου εμπορίου, συνάπτοντας εμπορικές συμφωνίες-πλαίσιο που ενσωματώνουν μία από τις παλιές του εμμονές — τους δασμούς. Έστειλε αμερικανικά βομβαρδιστικά stealth για να πλήξουν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Και απέσπασε υποσχέσεις για τεράστια αύξηση των αμυντικών δαπανών από τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ.
Το ίδιο συμβαίνει και στο εσωτερικό. Ο Τραμπ έχει επιβάλει τη θέλησή του στο Κογκρέσο μέσω εκφοβισμού. Επιβάλλει την ιδεολογία του στα μεγάλα πανεπιστήμια. Έχει εξαναγκάσει ιδιωτικές νομικές εταιρείες να του προσφέρουν δωρεάν νομική εκπροσώπηση και χρησιμοποιεί το δικαστικό σύστημα ως όπλο ενάντια στους αντιπάλους του. Έχει ουσιαστικά κλείσει τα σύνορα στον Νότο και έχει σταματήσει τη μετανάστευση χωρίς έγγραφα.
Αυτή είναι η μορφή «νικών» που του διέφυγε κατά την πρώτη του θητεία και που είχε υποσχεθεί στους υποστηρικτές του MAGA, ότι θα φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε «θα κουραστούν από το να κερδίζουν».
Ωστόσο, ο Τραμπ παραμένει ένας βαθιά διχαστικός πρόεδρος — ένας άνθρωπος του οποίου οι «νίκες» είναι συχνά περισσότερο θέατρο παρά ουσία — και το σημερινό του σερί απαιτεί προσεκτική ανάλυση.
Σε διεθνές επίπεδο, τίθεται εύλογα το ερώτημα: Κερδίζει ο Τραμπ για τον αμερικανικό λαό ή για τον εαυτό του; Η εξαναγκαστική του ισχύς επί συμμάχων και μικρότερων κρατών είναι ένδειξη δύναμης ή η συμπεριφορά ενός «νταή του σχολείου»; Και ποιες θα είναι οι συνέπειες των νικών του μακροπρόθεσμα — χρόνια μετά αφού θα έχει χαθεί ο ενθουσιασμός του για ένα πρωτοσέλιδο που αναγγέλλει μια σπουδαία «συμφωνία»; Οι συμμαχίες που ανέδειξαν τις ΗΠΑ σε υπερδύναμη φαίνονται ιδιαίτερα ευάλωτες από αυτή την άποψη.
Οι πραγματικές παγκόσμιες δοκιμασίες της εξουσίας του Τραμπ
Αν ο Τραμπ είναι πράγματι κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη, η απόδειξη θα έρθει μέσα από τον τρόπο που θα χειριστεί τρία κρίσιμα ζητήματα που αναδείχθηκαν κατά την επίσκεψή του στη Σκωτία: τον φονικό λιμό στη Γάζα, τον πόλεμο στην Ουκρανία και το εμπόριο.
Ο Τραμπ έκανε απρόσμενες αλλαγές τόνου τη Δευτέρα σε σχέση με τη Γάζα και την Ουκρανία.
Απαντώντας σε φρικιαστικό βίντεο με υποσιτισμένα παιδιά στη Γάζα, ο Τραμπ διέψευσε τον ισχυρισμό του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου ότι «δεν υπάρχει λιμός» στον θύλακα, ύστερα από μήνες ισραηλινών βομβαρδισμών.
«Πρέπει να ταΐσουμε τα παιδιά», είπε, υποσχόμενος να δημιουργήσει κέντρα διανομής τροφίμων για να ανακουφιστεί ο αυξανόμενος λιμός. Όμως έδωσε ελάχιστες λεπτομέρειες για το πώς θα λειτουργήσει κάτι τέτοιο σε μια εμπόλεμη ζώνη όπου άμαχοι έχουν ήδη σκοτωθεί περιμένοντας στην ουρά για φαγητό. Παράλληλα, αγνόησε τη συνενοχή των ΗΠΑ στην κρίση της ανθρωπιστικής βοήθειας, που επιδεινώθηκε εξαιτίας ενός αμερικανικής στήριξης ισραηλινού σχεδίου το οποίο παρακάμπτει τους ειδικούς του ΟΗΕ.
Ίσως η δέσμευσή του να αποτελεί πραγματική μεταστροφή και να οδηγήσει ακόμα και σε υπονόμευση του Νετανιάχου, ενός ηγέτη που κατ’ επανάληψη έχει αγνοήσει τις πιέσεις των ΗΠΑ και έχει πλήξει την εικόνα του προέδρου ως ειρηνοποιού.
Μπορεί να είναι όπως τότε, μετά την επίθεση με χημικά όπλα στη Συρία το 2017, που ο Τραμπ συγκλονίστηκε πραγματικά από σκληρές εικόνες παιδικού πόνου.
Αλλά ένας πρόεδρος με έντονη πολιτική διορατικότητα ενδέχεται και να υπολόγισε πως η αυξανόμενη οργή κατά του Ισραήλ σημαίνει ότι ενδέχεται να μοιραστεί ο ίδιος την ευθύνη για την τραγωδία. Το σενάριο του κυνικού επιβεβαιώνεται από την προηγούμενη δήλωσή του ότι οι Παλαιστίνιοι θα έπρεπε να φύγουν, ώστε να δημιουργηθεί μια «Μεσογειακή Ριβιέρα» στην περιοχή. Και με την αποδόμηση της USAID από τον ίδιο, τα παιδιά που λιμοκτονούν στη Γάζα δεν θα είναι καθόλου μόνα τους.
Πηγή: CNN
