Ο Πελέ κατά τη διάρκεια της καριέρας του πολλές φορές κατηγορήθηκε για την «a politica» στάση του και το γεγονός πως ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε τη θέση του για να πιέσει τη δικτατορία (που κυβερνούσε από το 1964 και για 20 χρόνια)… Το παραδέχθηκε και ο ίδιος μιλώντας στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Netflix για τη ζωή του…
Ωστόσο λίγο πριν το μιλένιουμ δέχθηκε την πρόταση για να αναλάβει Υπουργός Αθλητισμού, περνώντας τον περίφημο Νομο Πελέ για τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών. Ο ίδιος θεωρούσε πάντα ότι επιτέλους δικαίωνε τους αγώνες των ποδοσφαιριστών που ήταν σαν σκλάβοι των συλλόγων, οι επικριτές του τον κατηγόρησαν ότι όλα τα έκανε για το θεαθήναι και η πολιτική του σταδιοδρομία δεν κράτησε πολύ.
Το 1969 είχε την πρώτη του επαφή με τον κόσμο του θεάματος έχοντας έναν μικρό ρόλο στην ταινία «Os Estranhos» που είχε να κάνει με τους εξωγήινους και το 1977 είχε συνθέσει το τραγούδι για την ταινία με τίτλο… «Πελέ».
Η μεγαλύτερη κινηματογραφική του επιτυχία πάντως ήταν η συμμετοχή του στην ταινία «Η απόδραση των 11» όπου συμπρωταγωνιστούσε μαζί με τους Σιλβέστερ Σταλόνε, Μαξ Φον Σίντοφ, Μάικλ Κέιν, Οσβάλντο Αρντίλες, Μπόμπι Μουρ. Στην ταινία μια ομάδα κρατουμένων νικά μια ομάδα Γερμανών σε φιλικό αγώνα που έγινε στο Παρίσι, με τον Πελέ να διαμορφώνει το τελικό 5-4 με ένα μαγικό ανάποδο ψαλιδάκι και τους συμπαίκτες του να τον σηκώνουν στους ώμους.
Από τη δεκαετία του ‘90 είχε τον τίτλο του πρεσβευτή του ΟΗΕ και της UNESCO ενώ τον Δεκέμβριο του 2000 η FIFA τον ανακήρυξε παίκτη του αιώνα και το περιοδικό TIME τον συμπεριέλαβε στη λίστα με τους 100 πιο σημαντικούς ανθρώπους του 20ου αιώνα…
