της Δήμητρας Μακρυγιάννη
Με όποιο τρόπο κι αν προσπαθήσει κάποιος να περιγράψει την μάνα, σίγουρα θα αφήσει κάτι πίσω. Καθώς η μάνα είναι τα πάντα! Η σημερινή μέρα, αφιερωμένη στην μητέρα, προσφέρεται για ένα ακόμη ευχαριστώ στη γυναίκα που μας έφερε στον κόσμο και ζει και αναπνέει για μας.
Η ηρωική πλευρά της μάνας αναδεικνύεται καθημερινά. Από την ημέρα που θα φέρει στον κόσμο το σπλάχνο της…που θα το αγαπήσει, θα το φροντίσει, θα το νιώσει σε κάθε του έγνοια, θα σταθεί σε κάθε του απόφαση. Θα το σφιχταγκαλιάσει σε καιρούς δύσκολους. Όπως οι Ουκρανές μητέρες που εδώ και δυόμιση μήνες ζουν μαζί με τα παιδιά τους τη φρίκη του πολέμου.
Ασπίδα για το παιδί της έγινε μια 27χρονη Ουκρανή η οποία τραυματίστηκε σοβαρά ενώ προστάτευε το μωρό της, την Βικτόρια, από τους βομβαρδισμούς στο Κίεβο.
‘’Την κάλυψα με την κουβερτούλα της για να είναι ζεστή και αυτό ήταν που κράτησε το μωρό ζωντανό. Την κάλυψα τη σωστή στιγμή.’’
Στο Χάρκοβο, εν μέσω αλλεπάλληλων χτυπημάτων, μια μαμά προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει όμορφα τα γενέθλια της κόρης της που κλείνει τα τρία της χρόνια. Η Λουτμίλα φοβάται αλλά ποτέ δε θα το δείξει στο κορίτσι της.
‘’Φοβάμαι για τη ζωή της…είναι πραγματικά… Δεν ξέρω, ότι αυτό θα συνέβαινε τον 21ο αιώνα.’’
Ουρές ατελείωτες αυτές που σχηματίζονται στα σύνορα της Ουκρανίας με μητέρες αγκαλιά με τα παιδιά τους προσπαθούν να ξεφύγουν από τις ρωσικές δυνάμεις, αναζητώντας ένα μέλλον ειρηνικό για τους ανθρώπους που έφεραν στον κόσμο.
Την ίδια ώρα κάποιες άλλες μανάδες, μπροστά στην απελπισία τους, κάνουν την καρδιά τους πέτρα σκεπτόμενες τα πιο φρικτά σενάρια. Γράφουν τα στοιχεία επικοινωνίας της οικογένειας τους πάνω στα σώματα των παιδιών τους σε περίπτωση που εκείνες σκοτωθούν και μείνουν μόνα.
Είναι όμως και εκείνες οι Ρωσίδες μητέρες που χωρίς να τις ρωτήσει κανένας, άρπαξαν τα παιδιά τους και τα έστειλαν σε πόλεμο. Μη ξέροντας αν ποτέ θα τα ξαναδούν!
