ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι είναι η μοίρα του Νίκου Αναστασιάδη να βρίσκεται στο ξεκίνημα κάθε προεδρικής του θητείας, ενώπιον ενός μεγάλου και δυσθεώρητου βουνού. Την πρώτη φορά το 2013 είχε να διαχειριστεί την μεγάλη οικονομική καταστροφή και το κούρεμα των καταθέσεων και τώρα, στο ξεκίνημα της δεύτερης του πενταετίας, βρίσκεται αντιμέτωπος με την πλήρη κατάρρευση του μέχρι τώρα ενεργειακού μας δόγματος.
ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΩ αυτό γιατί όσοι περιμένουν ότι μεθαύριο που λήγουν οι Navtex της η Τουρκία θα πάρει τα πλοία της και θα φύγει και θα μας αφήσει ανενόχλητους να συνεχίσουμε τους ενεργειακούς μας σχεδιασμούς, πλανώνται πλάνην οικτράν.
ΑΚΟΜΑ και αυτό αν γίνει, να αποχωρήσουν δηλαδή για λίγες μέρες τα τουρκικά πλοία, είναι ξεκάθαρο ότι η επόμενη κρίση στην κυπριακή ΑΟΖ και ίσως χειρότερη της παρούσας, θα είναι αναπόφευκτη, από την στιγμή που η Τουρκία αποφάσισε ότι δεν θα μείνει απλός θεατής στην προσπάθεια μας να εφαρμόσουμε το δόγμα «’Έχουμε κάθε νομικό και ηθικό δικαίωμα να κάνουμε- και θα κάνουμε-, ότι θέλουμε εντός της ΑΟΖ μας και τα οποιαδήποτε ευρήματα φυσικού αερίου, αναλογούν στους τ/κ, θα τους τα αποδώσουμε, μόνο εφόσον και μετά που θα επιτευχτεί δίκαιη λύση στο κυπριακό»
ΤΟ ΔΟΓΜΑ αυτό μπορεί να ακούγεται θεωρητικά δίκαιο, όμως στην πράξη αποδεικνύεται και ανέφικτο και μη ρεαλιστικό και άκρως επικίνδυνο.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ όχι μόνο λόγω της αντίδρασης της Τουρκίας που έπρεπε να είναι αναμενόμενη και να είχε αξιολογηθεί ευθύς εξ αρχής πολύ πιο σοβαρά, αλλά κυρίως λόγω της απροθυμίας και άρνησης, όλων ανεξαιρέτως, των «τρίτων» να μας στηρίξουν σε μία τέτοια προσέγγιση, και να συμβαδίσουν μαζί μας σε μία πορεία μετωπικής σύγκρουσης με την Τουρκία.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ αυτή είναι και η πιο σημαντική αρνητική εξέλιξη των τελευταίων ημερών και όχι αυτή καθεαυτή η στάση της Τουρκίας. Όλες ανεξαιρέτως οι μεγάλες χώρες, ακόμα και αυτές των οποίων εταιρίες-κολοσσοί, είναι άμεσα εμπλεκόμενες στις έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ, αλλά και όλοι οι διεθνείς και ευρωπαϊκοί οργανισμοί και μηχανισμοί, έδειξαν ότι όχι μόνο δεν έχουν καμία διάθεση να αντιπαραταχθούν στο συγκεκριμένο ζήτημα με την Τουρκία, αλλά με τον ένα ή άλλο τρόπο μας λένε και μας καλούν να τα βρούμε πρώτα με τους τ/κύπριους και την Τουρκία.
ΔΕΣΤΕ και τις «αντιδράσεις» αλλά και τις μη αντιδράσεις και του Γ.Γ του ΟΗΕ, και των ΗΠΑ, και της Ρωσίας, και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και του ΝΑΤΟ και της Βρετανίας, και της Ιταλίας και της Γαλλίας και της Αιγύπτου και του Ισραήλ και θα καταλάβετε τι εννοώ.
ΜΕ ΒΑΣΗ αυτά τα δεδομένα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης με την γνωστή ευθυκρισία και ρεαλισμό που τον διακρίνει, οφείλει να αντιληφθεί ότι το ενεργειακό μας δόγμα, επείγει αναθεώρησης, αναπροσαρμογής και πάνω απ’ όλα προσγείωσης.
ΟΦΕΙΛΕΙ να αντιληφθεί, ότι αν συνεχίσουμε στην ίδια λογική και σε περιπέτειες θα μπούμε από τις οποίες δεν έχουμε ούτε δυνατότητες αλλά ούτε και τους απαραίτητους συμμάχους για να βγούμε νικητές αλλά και κινδυνεύουμε να χάσουμε στο τέλος και «τα αυγά και τα πασχάλια».
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ λοιπόν επειγόντως ένα νέο ρεαλιστικό ενεργειακό δόγμα το οποίο αντί να είναι εστιασμένο στην σύγκρουση με την Τουρκία και τους τ/κ, να διασφαλίζει από τώρα, και τον δίκαιο διαμοιρασμό των οποιωνδήποτε πιθανών ευρημάτων στην κυπριακή ΑΟΖ αλλά και να λειτουργεί ως δέλεαρ, κίνητρο και καταλύτης, για μία δίκαιη και αμοιβαία επωφελή λύση του κυπριακού.
